Μ. Καρακλιούμη: Ζητείται ηγεσία που θα πει αλήθειες…

Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΚΛΙΟΥΜΗ
Πολιτικής Αναλύτριας – RASS

Τον τελευταίο περίπου μήνα ο κόσμος κινείται σε ρυθμούς Μουντιάλ. Στη δημόσια συζήτηση αναλύουμε τις τακτικές των προπονητών, τις επιδόσεις των ομάδων και αν το θέαμα μας εκπλήξει ή δεν μας αρέσει αποδίδουμε την αιτία στο γεγονός ότι «δεν υπάρχουν πια ηγέτες, δεν υπάρχει πια ο παίχτης που θα πάρει την ομάδα στην πλάτη του και θα τη φτάσει ψηλά».

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Το έλλειμμα ηγεσίας που υπάρχει είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να δώσει λύσεις και απαντήσεις στα τεράστια προβλήματα των λαών. Και όπως στο ποδόσφαιρο ο προπονητής προσπαθεί να λύσει τις δομικές του αδυναμίες με τεχνικά μέσα, βάζοντας, για παράδειγμα, στο γήπεδο τον ταχύ ή τον ψηλό παίχτη που μπορεί να δώσει μια άλλη νότα στο παιχνίδι και ίσως σωθεί, έτσι και στην πολιτική τη λύση δεν την ανα­ζητούμε στις θεμελιώδεις αδυναμίες μας και προσπαθούμε να απαντήσουμε με την άρνηση σε κάθε αλλαγή και την εναλλαγή πολιτικών «ηγετών» (;), που απλώς αναδεικνύονται από την άρνηση και όχι από τη θέση.

Είναι πολύ εύκολο να λες «όχι σε όλα» από το να προτείνεις «αλλαγές για όλα». Οι πολίτες, από τη φύση τους συντηρητικοί, δεν θέλουν αλλαγές στη ζωή τους. Στον μικρόκοσμό τους αντιλαμβάνονται το βραχύ του ανθρώπινου βίου και θέλουν να πορευτούν καταπώς νιώθουν πιο εύκολα. Εδώ θα έπρεπε να έρχεται η πολιτική ηγεσία, που με έμπνευση και όραμα θα προτείνει λύσεις, μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που θα υπερβαίνουν την εποχή της και θα απαντούν στην πρό­κληση του μέλλοντος: «Ποιον κόσμο θέλουμε να χτίσουμε;».

Θα επαναλάβω ότι κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα της χώρας μας είναι και οικονομικό, αλλά όχι μόνο. Είναι πρωτίστως ηθικό, πολιτιστικό και πολιτικό. Είναι θέμα νοοτροπίας. Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που πορευόμαστε θα παράγουμε ελλείμματα με τους ρυθμούς του παρελ­θόντος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια πολιτισμική και ηθική επανάσταση, να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε, να σπάσουμε τα δεσμά της στασιμότητας. Η νέα γενιά δεν μπορεί να αρκείται στο όποιο επίδομα, στην ατέλεια που η ανεργία εξασφαλίζει στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στον καφέ που προσφέρει η σύνταξη της γιαγιάς στην τελική.

Με αφορμή την επέτειο του δημο­ψηφίσματος, όπου ο ελληνικός λαός, με την υπόδειξη πρωτίστως του πρωθυπουρ­γού Αλέξη Τσίπρα, επέλεξε την άρνηση και το «ΟΧΙ, δεν εγκρίνεται» στη συμ­φωνία, ας ευχηθώ να γίνει ένα θαύμα και να βρει και η μικρή μας χώρα μια ηγεσία που θα της πει αλήθειες. Που θα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, διότι το μέλλον δεν χτίζεται με άρνηση, αλλά με θέση. Χτίζεται με «αίμα, κόπο, δάκρυ­α και ιδρώτα», όπως έλεγε και ο Τσόρτσιλ το 1940.

——-
• Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή το 4ο Σεμινάριο Ηγεσίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που διοργανώνεται στη Ρόδο από το Ίδρυμα «Ανδρέας Παπανδρέου»