Π. Αδαμίδης: Οδυνηρή επιβεβαίωση

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Η επίσημη, ουσιαστικά, αναγγελία δεν αιφνιδίασε κανέναν από τους υποψιασμένους. Η Τουρκία, που εδώ και δύο εβδομάδες βρίσκεται στον αστερισμό της επιβεβαιωμένης παντοδυναμίας του Σουλτάνου Ερντογάν, με τον πλέον επίσημο τρόπο επιβεβαίωσε αυτό που ψιθυριζόταν, εικαζόταν και σε διάφορες αναλύσεις πιθανολογούνταν.

Με επιστολή της –απαντητική κατά την εκφορά– στον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Ταγιάνι δήλωσε ότι η προοπτική της δίκαιης δίκης –ούτε καν η άμεση απελευθέρωση των δύο ελλήνων στρατιωτικών– εξαρτάται από την προηγούμενη παράδοση των οκτώ τούρκων, φερομένων ως πραξικοπηματιών, αξιωματικών από την Ελλάδα. Τοποθέτηση κυνική, εκβιαστική και πραγματικά φρικτή για τους έλληνες στρατιωτικούς, τις οικογένειές τους αλλά και το σύνολο του ελληνικού λαού και την τιμή των Ενόπλων Δυνάμεων.

Απερίφραστα πλέον, οι Τούρκοι συνδέουν ένα ζήτημα που εν πολλοίς αφορά την εφαρμογή των αρχών του Κράτους Δικαίου με ένα θέμα με πολιτική και εξόχως συμβολική σημασία για τους ίδιους.

Αξιώνουν την «ανταλλαγή» όχι της ελευθερίας, αλλά του αυτονόητου δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, που ρητά προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με την παράδοση, φυλάκιση και στέρηση της ελευθερίας, με όποιες άλλες συνέπειες για τους οκτώ συμπατριώτες τους.

Και όλα αυτά για δύο έλληνες στρατιωτικούς, στελέχη συμμαχικής κατά τη θεωρία χώρας, που βρέθηκαν στα χέρια των Τούρκων υπό αμφισβητούμενες συνθήκες. Μια πράξη πειρατείας, αν όχι στη σύλληψη, οπωσδήποτε στην εκτέλεσή της.

Η εκλογική παντοκρατορία, η «πίστη» ότι μπορεί να ισορροπεί σε δύο βάρκες και να προμηθεύεται κορυφαία οπλικά συστήματα και από τις Νατοϊκές χώρες αλλά και από τη Ρωσία, το «αναπτερωμένο γόητρο» από την επεμβατική πολιτική σε Συρία και Ιράκ και, πάνω από όλα, η βεβαιότητα ότι η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία είναι άμεσα εξαρτώμενες για την πολιτική τους σταθερότητα από τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών, που περνάει από την Τουρκία, αποτελούν παραμέτρους που ερμηνεύουν, χωρίς βέβαια να δικαιολογούν, την ασύδοτη τακτική και συμπεριφορά της Τουρκίας και του Ερντογάν. Και στο βάθος, η χώρα μας.

Δεν είναι μόνο η ταπείνωση ότι δύο στρατιωτικοί μας κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους «αιχμαλωτίστηκαν». Και παραμένουν «σιδηροδέσμιοι». Λόγω και έργω.

Είναι η παραδοχή ότι αποτελούν διαπραγματευτικό χαρτί, ουσιαστικά δηλαδή μοχλό εκβίασης. Εύλογη και η σκέψη ότι η «σύλληψή τους» ήταν προσχεδιασμένη.
Πρακτική που δεν αποκλείει την επανάληψή της. Με νέα τετελεσμένα. Που μπορεί να οδηγήσουν σε νέες αιχμαλωσίες και κλιμάκωση των προκλήσεων. Με πλήγματα ακόμα και στην «τουριστική οικονομία μας». Με τη βεβαιότητα των Τούρκων ότι δεν υπάρχει απάντηση.

Στο ζοφερό αυτό σκηνικό, πέρα από αντιδράσεις εν θερμώ, που έχει αποδειχθεί ότι εξαντλούνται σε φραστικούς λεονταρισμούς, πρέπει να υπάρξει στόχευση στην αχίλλειο πτέρνα της Τουρκίας. Που είναι η οικονομία. Η βάση της πολιτικής επικράτησης του Ερντογάν. Που δοκιμάζεται και είναι σε άμεση εξάρτηση από την Ευρώπη.
Είναι αναγκαία η ανάληψη σειράς πρωτοβουλιών που θα «μπλοκάρουν» τη ροή κονδυλίων, ανεξαρτήτως αιτίας, από την Ευρώπη στην Τουρκία.

Τα μέσα και οι θεσμοί υπάρχουν. Για να καταστεί κατανοητό ότι η ομηρία των δύο ελλήνων στρατιωτικών είναι ζήτημα ευρωπαϊκό και όχι απλώς ελληνικό. Ευρωπαϊκά σύνορα φρουρούσαν. Αυτά για τα οποία «όλοι τόσο ενδιαφέρονται». Ας το δείξουν και στην πράξη.