Απορίες για τη «Μακεδονία»

Του
ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΓΑΛΟΥΣΗ
πρ. Πρύτανη ΔΠΘ

Αρχίζω να πιστεύω ότι πραγματικά με κάτι μας ποτίζουν ή μας ψεκάζουν. Το δεύτερο είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα, αλλά το πρώτο ίσως είναι πιο πιθανό, αφού ξέρουν, έχοντας μελετήσει σε βάθος την ανθρώπινη συμπεριφορά, ότι ο εθισμός είναι στη φύση του ανθρώπου. Το πότισμα έρχεται από τη συνεχή επανάληψη των ίδιων μέσα από τα ΜΜΕ, τις συνεντεύξεις «ειδικών» και την αναφορά της μισής ή/και ωραιοποιημένα παραποιημένης αλή­θειας. Θέμα το Σκοπιανό.

Δεν υπάρχει εκπομπή που να μην αναφερθούν τα πλεονεκτήματα από την επίλυση του προβλήματος, ενώ σκόπιμα και με πολλή φροντίδα αποσιωπούν τη ζημιά που θα προκύψει. Παρακολουθώντας πολλές τέτοιες συζητήσεις και διαβάζοντας συνεντεύξεις και αναφορές επίσημες, σταχυολογώ τις συνηθέστατα αναφερόμενες:

– Θα τελειώσουν 25 χρόνια διαμάχης για το θέμα.
– Αφιερώνεται διπλωματικό κεφάλαιο που δεν περισσεύει.
– Φέρνει τριβές με τους εταίρους στην ΕΕ.
– Χάνουν την υπομονή τους οι σύμμαχοί μας και θα αυξήσουν τις πιέσεις τους προς εμάς.
– Θα περιοριστεί η επιρροή της Τουρκίας στα Σκόπια και εμμέσως η πίεση από τα βόρεια σύνορά μας.
– Η Ελλάδα θα γίνει πρώτη δύναμη στα Βαλκάνια, με πολιτική και οικονομική επιρροή!
– Θα μειωθεί η επιρροή της Ρωσίας στα Βαλκάνια με την ένταξη των Σκοπιανών στο NATO.
– 140 χώρες αναγνώρισαν το όνομα «Μακεδονία» και η Ελλάδα παίζει άμυνα. Ως πότε;
– Τι ξέρουμε εμείς για τις σχέσεις Ρωσίας – Μολδαβίας; Τόσα ξέρουν και οι άλλοι για τη διαφορά μας με τα Σκόπια.
– Δεν έχουμε υποχρεωτικά τη διεθνή συμπάθεια στη διαμάχη.
– Δεν πρέπει να κοιτάξουμε το κόστος, αλλά το όφελος.
– Τον όρο «Μακεδονία» τον έχουμε δεχθεί και με την προσωρινή ονομασία.
– Μια γενιά Σκοπιανών από το 1992 μεγάλωσε με το όνομα «Μακεδονία». Το αλλάζει;
– Για να βρεθεί λύση πρέπει να διευκολύνουμε ώστε να μην κολλήσει το δημοψήφισμα στα Σκόπια.

Ανατριχιάζει κανείς και μόνο στο άκουσμα όλων αυτών. Το πιο απογοητευτικό όμως είναι ότι αυτές οι θέσεις είναι υιοθετημένες και από τους διπλωμάτες, τις οποίες διατυπώνουν, όταν δίνεται ευκαιρία, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι υπηρετούντες δεν δίνουν συνεντεύξεις. Ωστόσο οι λεγόμενοι «επί τιμή», που προφανώς συ­ντονίζονται με τους μέσα, αλλά και κάποιοι σύμβουλοι τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ (που πατρονάριζε το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο) αυτά πιπιλίζουν και αναμασούν. Θα πει κανείς ότι είναι ρεαλιστές και βλέπουν καθαρότερα το σήμερα, λόγω του ότι ευρίσκονται καθημερινά α­ντιμέτωποι με τις εξελίξεις.

Τα συστήματα που χρηματοδοτούνται από τον Σόρος, με τα οποία συνεργάζονται, τα συνυπολογίζουν στη ζημιά; Την Ιστορία τη συνυπολογίζουν; Το μέλλον το βλέπουν ή είναι κολλημένοι στο σήμερα;

Εκτός από τις παραπάνω δικαιολογίες, που προβάλλονται για να δεχθούμε την παραχώρηση του ονόματος της «Μακεδονίας» στα Σκόπια, να το αφαιρέσουμε από την ιστορία μας και να το δώσουμε σε απάτριδες και ανιστόρητους που ψάχνουν ρίζες, υπάρχουν άλλα, πιο σοβαρά. Το ότι εξισώνονται τα 25 χρόνια μιας γενιάς με τα 2.500 χρόνια τα δικά μας. Το ότι υπάρχει εμμονή να ονομαστούν «Μακεδόνες», όταν και οι ίδιοι ομολογούν ότι είναι Σλάβοι (Γκλι­γκόροφ). Το ότι θα δώσουμε υπόσταση στο τίποτε, χωρίς μάλιστα να πάρουμε τίποτε, εκτός από το να μη μας πιέζουν. Το ότι πρέπει εμείς να βοηθήσουμε προκειμένου να βγει καλό το δικό τους δημοψήφισμα. Το ότι έχουμε το οικονομικό χάλι και όλοι φεύγουν και πηγαίνουν σε Βουλγαρία, Κύπρο και Σκόπια για να επιβιώσουν; Αλήθεια, έτσι θα γίνουμε η οικονομική δύναμη των Βαλκανίων;

Ποιοι είναι και τι είδους εταίροι είναι αυτοί που χάνουν την υπομονή τους και αδιαφορούν για εμάς; Τέλος, γιατί πιέζουν, αφού το πρόβλημα το έχουν λύσει με την αναγνώριση από 140 χώρες, να πάρουν την άδεια από την Ελλάδα; Δεν το έχουν ανά­γκη. Ή μήπως το έχουν; Έτσι θα κομματιαστεί η ιστορία της Ελλάδας.

Αλήθεια, γιατί δεν θέλησαν να ονομασθούν -αφού έπεφταν συνεχώς και νέα ονόματα στο τραπέζι- Νότια Γιουγκοσλαβία ή Νότια Γερμανία; Τέλος, ο πρωθυπουργός, αφού βλέπει ότι το θέμα εσωτερικά έχει τεράστιο πολιτικό κόστος, γιατί το προχωράει έτσι; Μήπως αυτό είναι μια απόδειξη ότι η δύναμή του δεν είναι ο ελληνικός λαός, τον οποίο χρησιμοποιεί ως πρόσχημα, αλλά άλλοι, απ’ έξω, τους οποίους υπολογίζει, εξυπηρετεί για να παραμείνει ο εκλεκτός τους, σίγουρος ότι και πάλι θα βρουν τον τρόπο να τον επιβάλουν, ανεξάρτητα από τη θέληση του λαού;