Σαν να ήταν χθες…

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αρχιτέκτονα – Συγγραφέα,
Μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής
του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Σπανίως ευλογούμε τα γένια μας. Καμιά φορά όμως έρχεται στον νου ο στίχος: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Με αφορμή τη διπλή επικαιρότητα των ημερών, αφενός την υποχώρηση στο «Μακεδονικό» και αφετέρου την «καθαρή» έξοδο από τα Μνημόνια, παραθέτω ένα μεγάλο απόσπασμα από άρθρο μου, δημοσιευμένο εδώ το 2012, με τίτλο «Τι είναι η πατρίδα μου;».

«Το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, όλες τις τελευταίες δύο-τρεις δεκαετίες της ευδαιμονίας και του πλαστικού παρά.
Που συνοδεύτηκε από αμνησία ως προς το ‘‘ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω’’. Με ευκολία αλλαξοπίστησαν πολλοί, προσχώρησαν αμαχητί στον ‘‘εκσυγχρονισμό’’, στον εθνομηδενισμό, στην εθελοδουλία, αμέριμνοι. Μα να, μια και ως γνωστόν η Ιστορία κύκλους κάνει, τρώγοντας την κατραπακιά των Μνημονίων, απείρως πολλοί βρέθηκαν απορούντες, βρέθηκαν απροετοίμαστοι.

Συνάμα αναγκασμένοι να δώσουν νέα ερμηνεία. Κι έτσι, μετά τις μούντζες και τις κατάρες, μετά τη συνωμοσιολογία, ήρθε η ώρα να επανανακαλύψουμε λέξεις και έννοιες απαγορευμένες, υπόγειες διαδρομές που σε κράτησαν και σε κρατάνε αιώνες ζωντανό, όσες φορές το πίστεψες. Επανέρχεται έτσι ξανά στο προσκήνιο η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, η πατρίδα. Σταμάτησε πρόσκαιρα και η συκοφαντία.

Αμηχανία έπεσε πάνω από το στρατόπεδο των εκσυγχρονιστών και εκείνου του τμήματος της Αριστεράς που παραμένει αμετανόητα εθνομηδενιστικό. Γιατί το ερώτημα είναι συντριπτικό: Μπορεί μια κολοβωμένη, αποκομμένη από τις ρίζες της χώρα, ένα αποκομμένο από την ιστορία του έθνος να επιβιώσει; Από πού θα αντλήσει δύναμη, αν όχι από το πλούσιο παρελθόν του, αν δεν ξαναανακαλύψει το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα, το αξιακό σύστημα που του μεταδόθηκε, διαμορφούμενο και ανανεούμενο ανά τους αιώνες; Για να σμιλευθεί ξανά το χθες με το σήμερα, για να υπάρξει αύριο.

Όσοι αρνούνται αυτήν την πραγματικότητα αποχωρούν οικιοθελώς από το corpus, δεν εγγράφονται στην τιτάνια προσπάθεια που γίνεται για την επιβίωσή μας στον 21ο αιώνα. Διότι μπορεί να φτάσαμε ως εδώ, πλην όμως οι πνευματικές μας δυνάμεις έχουν λιγοστέψει, ο πνευματικός κόσμος οικουρεί.

Πριν περάσουμε στην ακινησία (προεόρτιο θανάτου), πριν γίνουμε μουσειακό είδος, οι σύγχρονοι υπό εξαφάνιση (νέο) «Φοίνικες», οφείλουμε να αντιπαλέψουμε τη σημερινή εικόνα:
– Με επανανακάλυψη της προγενέστερης, πλούσιας παρακαταθήκης της χώρας, του λαού, του έθνους.
– Με δημοκρατική πανστρατιά ενάντια στην επιβουλή, στην εξάρτηση και την υποτέλεια. Ενάντια στην εθελοδουλία, ενάντια στα Μνημόνια και σε όσους ερημώνουν τη χώρα» («ΠΑΡΟΝ», 27.5.2012).

Σήμερα θα προσέθετα:
• Ενάντια στον μιθριδατισμό των φθαρμένων και διεφθαρμένων πολιτικών ηγεσιών, που παραδίδουν ανέμελα «μακεδονική» ταυτότητα και γλώσσα στη FYROM.
• Ενάντια στον εθνομηδενισμό, που κυριαρχεί και διαμορφώνει συνειδήσεις.

Πρέπει να επιδιωχθεί από τις υγιείς, λαϊκές δυνάμεις η μέγιστη δημοκρατική, πατριωτική ενότητα, η εθνική – λαϊκή ενότητα του σήμερα.

Για τη σωτηρία της πατρίδας και του λαού μας.

Θεωρώ αυτονόητο ότι οι σοσιαλιστές, εμπνευσμένοι και προσηλωμένοι στις αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, οφείλουμε να συμμετάσχουμε ενεργά στην πραγμάτωση της δημοκρατικής, πατριωτικής ενότητας και στην έκφρασή της σε πανελλήνιο επίπεδο.

Οι δημοκρατικές, πατριωτικές, αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις ας δώσουν τον τόνο.

e-mail: [email protected]