Οι δύο πολιτικές που απειλούν την Ευρώπη

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Έρχονται πράγματι στιγμές, ακόμα και στη διεθνή πολιτική κονίστρα, που η πρα­γματικότητα συναντά τη θεωρία. Και την επαληθεύει με κραυγαλέο τρόπο. Το πρόσφατο μπρα-ντε-φερ, κατά άλλους φιλικός διακανονισμός, μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας το αποδεικνύει περίτρανα.

Από τη μια ο γάλλος Πρόεδρος και το «όραμά του» για πραγματική και συνεκτική οικονομική εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε πρώτη φάση των κρατών της Ευρωζώνης. Κοινός προϋπολογισμός, κοινός υπουργός Οικονομικών της Ευρωζώνης, δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου για την ενίσχυση-διάσωση των κρατών-μελών που αντιμετωπίζουν προ­βλήματα δανεισμού και χρέους.

Από την άλλη η γερμανίδα καγκελάριος, εξαι­ρετικά επιφυλακτική απέναντι σε κάθε πολιτική, που θα μεταφέρει, όπως οι συντηρητικοί της αλλά και ευρύτερα οι γερμανικοί κύκλοι πιστεύουν, χρήματα από τα πλούσια βόρεια κράτη και ιδιαίτερα τη Γερμανία στις χειμαζόμενες οικονομίες του Νότου. Που με τη σειρά τους πληρώνουν το μάρμαρο της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής, γερμανικής κατά βάση εμπνεύσεως. Μια πολιτική που μεταξύ άλλων συντέλεσε στη σώ­ρευση πλούτου στον Βορρά. Όπως και η αξιοποίηση του ηγεμονικού εμπορικού ρόλου της Ευρώπης, στον οποίο όλα τα κράτη συμβάλλουν, αλλά τα ω­φελήματα λίγα κράτη καρπώνονται.

Απέναντι στην επιφυλακτική ωστόσο στάση της γερμανίδας καγκελαρίου, η Ιστορία φαίνεται να εκδικείται. Γιατί πέ­ραν της δημοσιονομικής πολιτικής, που έχει κλυδωνίσει τη συνοχή της Ευρώπης, μια άλλη πολιτική, που ρητά-άρρητα ευνόησε, η λεγόμενη μεταναστευτική, δημιουργεί δυναμική ανατροπής της γερμανικής κυβέρνησης. Έτσι, αφού πρώτα διευκόλυνε τους κάθε λογής δημαγωγούς και λαϊκιστές να αυξήσουν το εκλογικό τους ακροατήριο και αφού οδήγησε στην ουσιαστική κατάργηση, για μεγάλο χρονικό διάστημα, των ελεύθε­ρων, εσωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων, τώρα απειλεί να καταπιεί και τους ένθερμους θιασώτες της.

Η μετεξέλιξή της σε φιάσκο, που, ας μην ξεχνάμε, ευθύνεται εν πολλοίς και για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου και τον ακρω­τηριασμό της Ευρώπης, δεν μπορεί να διασωθεί από τα αμήχανα αναμασήματα ανδρείκελων και μαριονετών περί δήθεν αποφυγής της Ευρώπης-φρούριο και δήθεν υποστήριξης των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Επιβεβαιώνεται απλά η εξαρχής ρηχή προσέγγιση, που εν πολλοίς αποσκοπούσε στην εξεύρεση φτηνού εργατικού δυναμικού και την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων και πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η Γερμανία λοιπόν καλείται να συμβιβάσει δύο πολιτικές τις οποίες στήριξε, αν δεν εμπνεύστηκε, και οι οποίες δημιου­ργούν ανεξέλεγκτες κατα­στάσεις. Φέρεται να συζητά μέτρα δημοσιονομικής χαλάρωσης σε αντάλλαγμα για την ανάσχεση των εσωτερικών μεταναστευτικών ροών. Και στο βάθος το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που δέχεται αδικαιολόγητες πιέσεις. Κυρίως από όσους ευεργετήθηκαν από αυτό και το θεώρησαν ιδιοκτησία τους. Μόνο που αγνόησαν τα θεμέλιά του.