Το τρίγωνο ανάμεσα σε Βιέννη – Ρώμη – Μόναχο

Του
ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΩΡΤΖΗ

Η Αυστρία αναλαμβάνει σε δύο εβδομάδες την εξάμηνη προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, προκαλώντας ήδη μια φανερή νευρικότητα τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Βερολίνο. Κι ενώ η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ περιέρχεται οσημέραι σε ασφυκτική πίεση λόγω ενδοκυβερνητικών διαφωνιών πάνω στο σχέδιο νόμου για το Προσφυγικό και την παροχή ασύλου σε μετανάστες, ο αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς προωθεί τον σχηματισμό ενός μετώπου χωρών που τοποθετούνται απέναντι στην πολιτική των Βρυξελλών.

Ύστερα από την πρόσφατη επίσκεψή του, επικεφαλής κυβερνητικού κλιμακίου, στις Βρυξέλλες, όπου έκανε γνωστούς τους στόχους της αυστριακής προεδρίας, ο Κουρτς βρέθηκε στα μέσα της εβδομάδας και στο Βερολίνο. Εκεί είχε συνομιλίες με τον υπουργό Εσωτερικών της Γερμανίας, τον Βαυαρό Χορστ Ζίχοφερ, που υιοθετεί πλήρως τις θέσεις της αυστριακής κυβέρνησης σχετικά με την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού κύματος και την παροχή ασύλου.

Η επικείμενη ανάληψη της αυστριακής προεδρίας της ΕΕ σε μια τόσο ρευστή περίοδο διεθνώς και αστάθειας στον Ευρωπαϊκό Νότο ακολουθεί τον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού στην Ιταλία, εξέλιξη που προκαλεί σχεδόν καθημερινά εντάσεις μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών, ενώ ξέσπασε ήδη πόλεμος σκληρών ανακοινώσεων μεταξύ Γαλλίας – Ιταλίας. Στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων και των τριβών διαρκείας συνεχίζει να δεσπόζει το Μεταναστευτικό, ένα ζήτημα που επιδρά διαλυτικά στις εσωτερικές πολιτικές σχέσεις των χωρών, ενώ υπονομεύει συνάμα τη συνοχή των κοινωνιών τους. Πέραν δε αυτών και αφού έχουν αποκομίσει τεράστια χρηματικά ποσά κυκλώματα διακινητών και γνωστές φιλανθρωπίστικες ΜΚΟ, η ένταξη μεταναστών στη βιομηχανική παραγωγή και στον τομέα παροχής υπηρεσιών απολήγει σε βάρος κεκτημένων και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Η πρωτοβουλία του Σεμπάστιαν Κουρτς να συντονίσει την πολιτική των χωρών που αντιτίθενται στην υπαγωγή του εθνικού κράτους κάτω από μια υπερκυβέρνηση της ΕΕ πρόκειται να διατυπωθεί στην πράξη μέσα από την προβολή των στόχων της αυστριακής προεδρίας. Ανάμεσα στους βασικούς στόχους του προγράμματος άσκησης της αυστριακής προεδρίας αναφέρεται η διασφάλιση των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης και η ενίσχυση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Οι δυνάμεις του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού» και κινήσεις που εμπνέονται από το όραμα μιας αεθνικής Ευρώπης θεωρούσαν αρχικά ξεπερασμένες τις εθνοκρατικές ιδέες παραδοσιακών κομμάτων, τα οποία εν συνεχεία κατηγορούσαν ως εθνικιστικά και ακροδεξιά σχήματα.

Αναλύοντας όμως τις πολιτικές θέσεις των ακραίων, απαξιωνόμενων αυτών κομμάτων, διακρίνει κανείς άμεσα το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτά κινούνται και είναι σαφώς εκείνο του κλασικού φιλελευθερισμού. Στην εκλογική βάση αυτών των κομμάτων κυριαρχεί το ιδεώδες του εθνικού πατριωτισμού, στον αντίποδα του οποίου εμφανίζεται το πρότυπο (εξ Αμερικής…) ενός «new patriotism», όπως το προωθούν ο Σόρος, η Κλίντον και άλλοι «φιλάνθρωποι» του πλανήτη.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται στο πλαίσιο του τριγώνου Βιέννης – Ρώμης – Μονάχου αντανακλά τη δυναμική ενός τόξου δυνάμεων της παλιάς Μεσευρώπης και του Νότου, η οποία εκδηλώνεται ανοιχτά εναντίον κατεστημένων δυνάμεων στις Βρυξέλλες και πλουσίων χωρών του Ευρωπαϊκού Βορρά. Ουσιαστικά, όμως, οι χώρες που εντάσσονται στη δυναμική του τόξου είναι αντίθετες στην πλήρη εκχώρηση της εθνικής τους κυριαρχίας στο διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Εάν λοιπόν η Βαυαρία, από τα μεγαλύτερα ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια, υιοθετεί και προωθεί τις ίδιες θέσεις, τούτο αντανακλά και κρίσιμες πτυχές της νεότερης ιστορίας της, όταν ο «σιδηρούς καγκελάριος» Ότο φον Μπίσμαρκ την καθιστούσε υποχρεωτικά τμήμα της τότε πρωσικής υπερδύναμης. Ήγγικεν μάλλον ο χρόνος που η ίδια η Ιστορία θα αναζητήσει -σήμερα κιόλας- μια αποκατάσταση.