Καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Μέσα σ’ όλα τα άσχημα και δύσκολα που συμβαίνουν στον τόπο μας, υπάρχει μια φιγούρα άκρως αστεία, που αγωνίζεται πάση θυσία να κρατήσει τη θέση της στην εξουσία. Ευτυχώς, γιατί αυτά τα ευτράπελα που συμβαίνουν στη γείτονα χώρα είναι ένα είδος γελοίου θεάτρου, με τον πατριωτισμό να ανεβαίνει στα ύψη και να ξεσηκώνει τα πλήθη, παθιάζοντας τα κάτω απ’ το «όνειρο θερινής νυκτός» για να κατακτήσουν τον κόσμο.
Φωνάζει ο Ερντογάν «είμαστε 80 εκατομμύρια, ποιος μπορεί να μας πειράξει;». Όσο για το Αιγαίο, «θα πνίξουμε τους Έλληνες μέσα σ’ αυτό». Η «υπερδύναμη», που καμαρώνει σαν το γύφτικο σκερπάνι, προσπαθώντας να προσκολληθεί πότε με τους Ρώσους πότε με τους Αμερικανούς. Δίπλα στον μεγάλο «εθνάρχη», τα λυκόρνια που τον τριγυρίζουν επαναλαμβάνουν τα λόγια του, που έχουν γίνει πλέον μια μονότονη ωδή προς τους λεονταρισμούς και τις επιθυμίες του Ταγίπ.
Τα 18 νησιά ισχυρίζονται ότι είναι δικά τους, προκαλώντας την έξαψη στη λαοθάλασσα που τους ακούει κάτω απ’ την εξέδρα. Τα 18 νησιά πολύ θα ήθελα να ξέρω, όπως και όλοι οι Έλληνες, ποια είναι και ποιος τους είπε ότι μπορούν να τα πάρουν.
Τους άφησαν οι πρόγονοί τους καμία διαθήκη και ανάμεσα στ’ άλλα περιουσιακά τους στοιχεία τους έδιναν και τα νησιά για τα οποία κόπτονται αυτοί οι μεσήλικες προπαγανδιστές που τα περιτριγυρίζουν;
Εδώ που τα λέμε, να έχεις αυτήν την πανέμορφη Σύμη μέσα στο ρουθούνι σου είναι πρόκληση. Έλα, όμως, που είναι ελληνική, που οι ξένοι επισκέπτες τρελαίνονται για τη γραφικότητά της και τη βαθιά ελληνικότητά της. Δεν μπορούν και δεν έχουν το δικαίωμα να την αγγίξουν και αυτή και τη Χίο και τη Σάμο και τη Λέσβο και όλα τα νησιά που βρίσκονται στα παράλια της Μικράς Ασίας. Γιατί, βέβαια, δεν πρέπει εμείς ως Έλληνες να ξεχνάμε ότι τα παράλια της Τουρκίας, απ’ τον Πόντο μέχρι τη Μερσίνα, ήταν ελληνικά.
Μήπως είναι καιρός ο Ερντογάν να σκεφτεί την παράδοσή τους στους πραγματικούς κληρονόμους του Βυζαντίου; Γιατί ό,τι και να πουν ήρθαν σαν πολιορκητές και τίποτε δεν τους ανήκε; Ας τραβηχτούν προς το κέντρο της Ασίας για να μας αφήσουν ήσυχους και να μη μας φοβερίζουν κάθε φορά, λες κι έχουν να κάνουν με αμούστακα παιδάκια που τρέμουν ακούγοντας τις κορόνες του φιλαράκου μας του Ταγίπ.
Ένας φιλόδοξος, χαμένος στα μεγαλεία και τα πλούτη, πωρωμένος για την εξουσία, που δεν θέλει να χάσει τον θρόνο του είναι. Άλλωστε, γιατί έφτιαξε τα παλάτια, που μοιάζουν με τα παραμύθια της Χαλιμάς, τεράστια και επιβλητικά; Οι «χίλιες και μία νύχτες» των συμβούλων, των παπάδων, των μυστικών πρακτόρων, των ρουφιάνων, που με τους τεμενάδες και το κεφάλι κάτω ξεσκονίζουν τον μεγάλο ηγέτη, πώς θα παίξουν τον ρόλο τους; Αυτοκρατορία ονειρεύεται ο Ταγίπ, χωρίς να του έχει γίνει μάθημα το τέλος των άλλων ηγετών.
Το τόσο τραγικό και απάνθρωπο, όταν λιντσαρίστηκαν απ’ τους ίδιους που τους επευφημούσαν. Εξουσία, χλιδή, υπηρέτες, χανουμάκια, χαμάμ, αρώματα, πάθη κυλίστηκαν στη γη και υπέστησαν τον χειρότερο εξευτελισμό, που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί.