Άλλο πανεπιστήμιο και άλλο εξωτερική πολιτική…
H συμφωνία για το ονοματολογικό έχει τη σφραγίδα του Νίκου Κοτζιά και της ομάδας καθηγητών που συνέβαλαν σε αυτή. Η ίδια μέθοδος ακολουθείται, όπως όλα δείχνουν, και στα ελληνοαλβανικά, όπου επίκειται συμφωνία, την οποία προανήγγειλε ο υπουργός Εξωτερικών.
Απλώς να επισημάνουμε ότι η εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα δεν είναι ασκήσεις θεωρίας της διπλωματίας σε κάποιο εργαστήριο πανεπιστημιακής σχολής. Η θεοποίηση της «λύσης» προβλημάτων δεν μπορεί να γίνεται έναντι οποιουδήποτε κόστους. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε κανένα ανοικτό πρόβλημα.
Πολύ απλά: Η θεοποίηση της λύσης του Σκοπιανού, η δέσμευση σε όλους τους ξένους παίκτες ότι θα λυθεί το ζήτημα δεν σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει να γίνουν εκπτώσεις προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο υπέρτατος στόχος. Γιατί αυτό που έχει σημασία δεν είναι η λύση, αλλά ποια λύση επιδιώκεται και τελικά επιτυγχάνεται.
Και πολύ φοβούμεθα ότι η λύση στο Σκοπιανό έπρεπε να επιδιωχθεί να είναι καλύτερη και να μην προσφέρει δυσανάλογο όφελος στην άλλη πλευρά, που παντού θα συνεχίζει να λέγεται όπως μέχρι τώρα, δηλαδή «Μακεδονία», αλλά θα έχει στα χέρια της μια συμφωνία με την ελληνική υπογραφή στην ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής εθνικότητας». Που μπορεί να διαχωρίζεται από την αρχαία Μακεδονία, αλλά συνιστά κεντρικό θέμα του αλυτρωτισμού και του «Μακεδονισμού», ο οποίος δεν αφορά μόνο την αρχαία Μακεδονία.
Η ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας και εθνικότητας» υποδεικνύει μία συγκεκριμένη ταυτότητα με το σύνολο της γεωγραφικής έννοιας της Μακεδονίας. Και αυτό είναι ο πυρήνας του αλυτρωτισμού…