Η έξοδος από το Μνημόνιο θα μας βγάλει από το πολιτικό τέλμα;
Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΚΛΙΟΥΜΗ
Πολιτικής Αναλύτριας – RASS
Σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο έρχονται εκλογές, η γιορτή της Δημοκρατίας, η ώρα που ο περήφανος, ασυμβίβαστος, κυρίαρχος λαός θα αποφασίσει. Έρχεται η στιγμή που ο πολύτιμος ψηφοφόρος θα προσέλθει (;) να εκφράσει τη βούλησή του. Οι πολιτικοί θα προσπαθήσουν να αποσπάσουν την ψήφο του για άλλη μια φορά.
Κατά πάσα πιθανότητα και αυτή η προεκλογική κούρσα θα διεξαχθεί με όρους Μεταπολίτευσης: Πληθωρισμός υποσχέσεων, καλλιέργεια προσδοκιών, επί προσωπικού αντεγκλήσεις και άνευ λόγου πόλωση χωρίς αντιπαράθεση θέσεων. Χωρίς όραμα και έμπνευση.
Σήμερα το πολιτικό σύστημα φαίνεται να επιβεβαιώνει πως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», καθώς δεν έχει κάτι νέο να προτείνει, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα συστημικό φιλοευρωπαϊκό κόμμα τον έχει εξομοιώσει με το παλιό, δεν έχει πια τίποτα να προτάξει για να διαφοροποιηθεί από τις δυνάμεις του παρελθόντος, ενώ συνάμα έχει δώσει δείγμα κυβερνητικής γραφής. Άρα, πού βρισκόμαστε σήμερα; Πώς έχει η κατάσταση; Με ποια κριτήρια θα αποφασίσουν οι πολίτες; Οι πολιτικοί είναι απαξιωμένοι και δεν προκαλούν θετικά συναισθήματα. Δεν υπάρχει πολιτικός αρχηγός με θετική δημοτικότητα, ενώ η πεποίθηση ότι κανένας δεν μιλά τη γλώσσα της αλήθειας (48,9%) κυριαρχεί στο μυαλό των πολιτών.
Οι πολίτες, ευρισκόμενοι στη δίνη των Μνημονίων, έχουν χάσει την ελπίδα και ως εκ τούτου την αισιοδοξία τους. Ακόμη και η προοπτική εξόδου από τα Μνημόνια δεν προκαλεί αισιοδοξία, καθώς μόλις το 12% αναμένει βελτίωση της κατάστασης στη χώρα. Πριν από μερικά χρόνια διατυπώθηκε η γνώμη πως «τα Μνημόνια ‘‘καταβροχθίζουν’’ τις κυβερνήσεις που τα υπογράφουν». Το βέβαιο είναι ότι έχουν καταβροχθίσει τους πολίτες, την Ελλάδα της δημιουργίας, της καινοτομίας και της προσφοράς.
Οι πολιτικοί βολεύτηκαν με τα Μνημόνια, θιασώτες τους ή μη, τα χρησιμοποίησαν πάντα ως ένα καλό άλλοθι. Ο πολίτης σήμερα βρίσκεται σε δίλημμα, δυστυχώς όχι δίλημμα ουσίας. Δεν ταλαντεύεται για την πολιτική πρόταση που θα επιλέξει, αλλά για το αν θα πάει να ψηφίσει. Στις προηγούμενες εκλογές το 44% των πολιτών επέλεξε την αποχή, στις επόμενες φοβούμαι ότι θα είναι περισσότεροι. Για ποιον λόγο άλλωστε να ψηφίσεις σε ένα προδιαγεγραμμένο και χωρίς εκπλήξεις σκηνικό;
Ποιο το όραμα για το αύριο; Ποια Ελλάδα θέλουμε, ποια Ελλάδα μπορούν να μας προσφέρουν οι πολιτικοί που έχουμε; Ποιος θα επαναπροσδιορίσει τη σχέση πολίτη – κράτους; Ποιος μπορεί να εμπνεύσει ότι θα βελτιώσει την κατάσταση; Υπάρχει, άραγε, κάποιος που θα μπορούσε να σχεδιάσει το μεταμνημονιακό μας μέλλον και να διατυπώσει το όραμα του μέλλοντος;
Η έξοδος από το Μνημόνιο θα μπορούσε να μας βγάλει από το πολιτικό τέλμα, αν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις πρόθυμες να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας και να σταματήσουν να δίνουν ανέξοδες υποσχέσεις. Για να συμβεί αυτό όμως χρειάζονται άλλα πρόσωπα, αυτά που θα διατυπώσουν όραμα και θα σταματήσουν να αναλώνονται σε τακτικισμούς υποδεέστερους εφηβικού επιτραπέζιου παιχνιδιού.