Πού είναι η αγάπη της μάνας;

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Φρίκη! Μια φρίκη που συγκλονίζει, που σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Κάτι σάπιο υπάρχει στη χώρα. Ανατροπή στον μέχρι σήμερα τρόπο ζωής. Η οικογένεια, αυτό για το οποίο καμαρώναμε μέχρι σήμερα, έχει συνθλιβεί κάτω απ’ την αδιαφορία των αρχών. Οι ειδήσεις είναι ένας χείμαρρος αθλίων γεγονότων, που μοιάζουν πράξεις αγρίων.

Πράξεις που δεν σταματούν πουθενά, που δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς, στις οποίες δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, μόνο χυδαιότητα, ποδοπάτημα αθώων ψυχών, που πληρώνουν την αμάθεια, την αθλιότητα, την αμορφωσιά γονιών-τεράτων. Θες η μιζέρια, οι συνθήκες ζωής, που μίκρυναν τα μυαλά, που αρρώστησαν τις ψυχές και τις έκαναν να βιώνουν ένα είδος φωνής ασύδοτης χωρίς αύριο; Τι μπορεί να συμβαίνει; Γιατί αυτή η αθλιότητα; Πού είναι η πατρίδα που είχε αρχές και «πιστεύω», τότε που μόνο άνθρωποι ψυχικά άρρωστοι κατέφευγαν στην άλωση της ζωής τους, που έτρωγαν σαν τους γύπες τα ίδια τους τα σπλάχνα και σκόρπιζαν τα κομμάτια τους, τα ίδια τους τα κομμάτια, στον λάκκο με τα φίδια.

Πού είναι η αγάπη της μάνας και η προστασία του πατέρα; Όλα αυτά ξεθεμελιώνουν αργά και συστηματικά μια κοινωνία, που, ευτυχώς, ένα μεγάλο της κομμάτι εξακολουθεί να πιστεύει στο μάζεμα γύρω από το τραπέζι, κι ας έχει ένα κομμάτι ξερό ψωμί.

Κι όλα αυτά γιατί αυτό το κράτος δεν βλέπει τίποτα εκτός από το να συγκεντρώσει χρήματα για να φανεί έντιμο στους μεγάλους της Ευρώπης που μας έβαλαν τη θηλιά στον λαιμό και τη σφίγγουν αργά και μεθοδικά. Μέχρι πότε αυτά τα γεγονότα θα υπάρχουν και θα δηλητηριάζουν τη θλιβερή ζωή μας;

Ναρκωτικά τους ποτίζουν και έχει θολώσει αυτό το πρόστυχο μυαλό τους και τυραννούν τα ίδια τους τα παιδιά, τιμωρώντας τα για πάντα;

Αλλά ξέχασαν ότι υπάρχουν οι «Ρομπέν των Δασών» που τιμωρούν κάθε αδικία. Είναι εικόνα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας οι φωτιές, οι είσοδοι στα ιδρύματα της χώρας, όπου θέλουν κι ό,τι ώρα θέλουν, των διαφόρων ομάδων εξτρεμιστών, που έτσι προσπαθούν να καταλύσουν το κράτος. Κραυγές απόγνωσης ακούγονται από παντού. Από τους ανθρώπους της μέσης ηλικίας και πάνω, από νέους που παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς, γυρεύοντας μια άλλη πατρίδα. Αυτός είναι ο σκοπός των μνηστήρων του Αιγαίου; Η εξαφάνιση της Ελλάδας, η απογύμνωσή της απ’ αυτούς που είναι οι πραγματικοί Έλληνες, απ’ τα νιάτα που διαπρέπουν στο εξωτερικό; Αναρωτιόμαστε τι πραγματικά θέλουν όλοι αυτοί που έχουν κηρύξει πόλεμο στον τόπο που τους γέννησε.