140 «ενωμένα εργοστάσια»…
Εκατό κι άλλες σαράντα χώρες, μεταξύ των οποίων και κάποιες υπέρ… μεγάλες, έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία»… Αυτό είναι το επιχείρημα των άμοιρων κρατούντων, που θέλουν να καταστήσουν κι εμάς χωρίς μοίρα…
Όμως αυτοί επέλεξαν και στάθηκαν από την πλευρά εκείνη που δεν έχει γυρισμό, δεν έχει νόστο, ακριβώς γιατί δεν έχουν πατρίδα. Έφαγαν τη φόλα της σύγχυσης των εννοιών, της πίστης, της ελπίδας – αν και πρώτα προέταξαν κι ύστερα καπηλεύτηκαν στο έπακρον και έννοιες και πίστεις και ελπίδες…
Τώρα λένε πως υπάρχουν αυτές οι εκατό και σαράντα χώρες που μας οδηγούν προς τη συμφωνία… Γιατί αλλιώς θα εκτεθούμε, τρομάρα τους…
Το επιχείρημά τους σαθρό, όπως κι οι ίδιοι…
Γιατί, αλήθεια, πόση ισχύ μπορούν να έχουν οι διμερείς συμφωνίες που συνάπτουν δύο κράτη, ακόμα κι αν το ένα από αυτά είναι… υπέρ… μεγάλο;
Ποια είναι αυτή η ισχύς του δυνατού (εν μέρει), που συνεχίζει να μπαίνει μπροστά στην ισχύ του δικαίου;
Πόσο ακόμα θα κάνουμε… μπίζνες πάνω στην υπεραξία της ανθρώπινης υπόστασης;