Της Ψυχής μου το Διαμάντι
Συγγραφέας
Γιώτα Αγγελοπούλου – Αδαμοπούλου
Ένα αεροπορικό δυστύχημα, που κόστισε τη ζωή σε τέσσερις ανθρώπους, έγινε αιτία να αναλάβει ο Φίλιππος Αναστασιάδης, παρά τα είκοσι τρία του χρόνια, μια τεράστια περιουσία κι ένα μικρό κορίτσι δέκα χρονών, χωρίς να έχει καμία ιδέα τι έπρεπε να κάνει μαζί τους. Οι ισορροπίες λεπτές κι αυτός αντιμέτωπος με την ίδια του την υπόσχεση απέναντι στη μικρή Στεφανία πως δεν θα επέτρεπε ποτέ κανένας να την πληγώσει.
Οκτώ χρόνια αργότερα τίποτα δεν είναι ίδιο.
Πόσα ενώνουν πια αυτούς τους δύο; Και τι άραγε θα μπορούσε να τους απομακρύνει;
Ο έρωτας, η αγάπη κι ο πόθος στήνουν έναν σατανικό χορό με το μίσος, το πάθος και τη διαπλοκή.
Ποιος ο νικητής και ποιος ο χαμένος;
Αυτοί οι δύο ενάντια στον κόσμο όλο ή ενάντια στις καρδιές τους;
Aπόσπασμα βιβλίου
Με το ζόρι στάθηκε στα πόδια της και παραπατώντας πήγε στο δωμάτιό της. Έπιασε την κορνίζα που είχε στο κομοδίνο και τα δάκρυά της πλήθυναν. Ήταν οι δυο τους αγκαλιά και χαμογελούσαν από εκείνη τη μέρα της Πρωτοχρονιάς στη Νέα Υόρκη. Ήταν τόσο ευτυχισμένοι τότε και οι δυο. Εκείνο το βράδυ που την έκανε για πρώτη φορά δικιά του, αισθανόταν λες και βρισκόταν στον παράδεισο. Την κρατούσε αγκαλιά και τίποτα κακό δεν θα μπορούσε να συμβεί. Και τώρα; Τώρα όλα είχαν ανατραπεί.
«Με άφησες, Φίλιππε. Με πλήγωσες και με εγκατέλειψες. Είχες πει πως ποτέ δεν θα το έκανες. Πού είσαι τώρα; Πού είσαι τώρα, μωρό μου; Γιατί με άφησες μόνη; Τι θα απογίνω εγώ χωρίς εσένα, μου λες;» ρωτούσε κοιτώντας τη φωτογραφία και χαϊδεύοντας το πρόσωπό του.
«Εσύ εκεί κι εγώ εδώ. Τι νόημα είχε, Φίλιππε; Πληγώσαμε τους εαυτούς μας, καταπνίξαμε τα αισθήματά μας, χάσαμε τις όμορφες στιγμές που θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει και τώρα εσύ δεν υπάρχεις πια. Και εγώ τι; Εγώ τώρα πρέπει να ζήσω χωρίς εσένα; Πώς θα το κάνω αυτό, Φίλιππε; Πες μου, πώς;» ρωτούσε, όμως ποιος θα της απαντούσε; Μια άψυχη φωτογραφία;
Την κράτησε στα χέρια της και κουλουριάστηκε πάνω στο στρώμα. Το μυαλό της πέταξε σε όλες εκείνες τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί. Όλες εκείνες τις στιγμές που θυμόταν από μικρό κοριτσάκι μέχρι και πριν λίγο. Όλη της η ύπαρξη είχε να κάνει με εκείνον. Όλα της τα όνειρα, το κάθε βήμα της, η κάθε ευχή της. Τα πάντα στη ζωή της ήταν εκείνος. Τώρα πώς θα ζούσε; Αυτό το πώς της τριβέλιζε το μυαλό, όμως ήταν πολύ καταπονημένη για να δώσει μια απάντηση.
Με το βλέμμα θολό από τα δάκρυα τον κοιτούσε και εκείνος της ανταπέδιδε το βλέμμα με τα χαμογελαστά μελί του μάτια. Έδειχνε τόσο ευτυχισμένος δίπλα της, όπως ήταν κι εκείνη. Ήταν ευτυχισμένη κάθε φορά που βρισκόταν μαζί του.
Η καρδιά της πονούσε, με έναν πόνο τόσο δυνατό, που της έκοβε την ανάσα. Τι νόημα είχε η ζωή της πια; Εκείνος είχε φύγει μακριά. Όλοι την είχαν εγκαταλείψει. Οι γονείς της, οι παππούδες της, ο κύριος Μιχάλης και τώρα ο Φίλιππος. Την είχαν αφήσει μόνη να πορευτεί σε έναν κόσμο άδικο.
Τα δάκρυά της έγιναν περισσότερα και τα αναφιλητά της δεν την άφηναν να αναπνεύσει, αλλά δεν την ένοιαζε. Ήθελε να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του. Ήθελε να είναι πάλι μαζί του. Ήθελε ξανά την αγκαλιά του. Μόνο μέσα στα χέρια του ένιωθε πραγματική ασφάλεια.
Ώρες ολόκληρες έμεινε να κοιτάζει την φωτογραφία του με τη θλίψη να την πνίγει, να την κάνει να ασφυκτιά. Από το ανοιχτό παραθυρόφυλλο είδε την αυγή να ξεπροβάλει. Θυμήθηκε εκείνο το πρωινό, μετά το πάρτι για την επιτυχία της στις πανελλήνιες, που μαζί, αγκαλιά, έβλεπαν την ανατολή. Ένιωσε το ίδιο φτερούγισμα στο στομάχι και το ανατρίχιασμα του κορμιού της καθώς τα χέρια του την είχαν κλείσει μέσα τους. Τότε δεν γνώριζε τι ήταν αυτό που ένιωθε, πολύ γρήγορα όμως κατάλαβε τον έρωτά της για εκείνον.
Ο ήλιος ξεπρόβαλε, μα εκείνη ζούσε ακόμη μέσα στο σκοτάδι του μυαλού της. Ο δικός της ήλιος είχε χαθεί, είχε σβήσει το φώς του στην Αττική οδό και τώρα εκείνη καλούνταν να συνεχίσει να ζει για πάντα στο σκοτάδι. Ήταν άδικο και τρομακτικό. Φαντάστηκε τη ζωή της από εκεί και πέρα. Το μόνο που έβλεπε ήταν κενό. Ένα απέραντο κενό και θλίψη.
Τα δάκρυά της δεν είχαν στερέψει, παρόλο που είχαν περάσει τόσες ώρες, όμως αν κοίταζες προσεχτικά, θα έβλεπες να σχηματίζεται ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη της. Το σκοτάδι δεν είχε διαλυθεί, όμως η δικιά της ψυχή για να ζήσει αναζητούσε τον ήλιο της. Εκείνον τον ήλιο που έλαμπε σε κάθε χαμόγελό του, που ανέβαινε ψηλά με κάθε ανάσα του, που έκαιγε σε κάθε πράξη του και έδυε στα μάτια του. Αυτός ήταν ο ήλιος της και, αφού δεν θα ξανάβγαινε για εκείνη, θα πήγαινε η ίδια να τον συναντήσει…
Είπαν για το βιβλίο
“…Αισθηματικό, ερωτικό μυθιστόρημα με πικάντικες πινελιές και πολύ ίντριγκα και αγωνία. Περιπετειώδες μέχρι το τέλος, ενίοτε τρυφερό, τολμηρό και παθιασμένο…”
– MARIA TSIAKALOU- vivlioaromata.blogspot.com (29/6/18)
“Η επιστροφή της Γιώτας Αδαμοπούλου πραγματικά έκανε τη διαφορά με μια πολύ δυνατή ιστορία αγάπης. Γραφή συναίσθημα και πλοκή! Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα βιβλίο; Αν είστε του αισθηματικού γραπώστε το!!!”
-Lena Pap- lovebooksloveread.blogspot.com (14/7/18)
Λίγα λόγια για την συγγραφέα
H Γιώτα Αγγελοπούλου – Αδαμοπούλου γεννήθηκε 27 Σεπτεμβρίου 1988 και μεγάλωσε στην όμορφη πόλη του Αιγίου όπου διαμένει μέχρι και σήμερα με τον σύζυγό της.
Σπούδασε Ηλεκτρονικός Τεχνικών Υπολογιστών Συστημάτων και Δικτύων και εργάστηκε αρκετά χρόνια στο συγκεκριμένο αντικείμενο αλλά γρήγορα την κέρδισε ο χώρος της συγγραφής.
Η πρώτη της απόπειρα φιλοξενήθηκε σε παγκόσμια διαδικτυακή πλατφόρμα ερασιτεχνικής γραφής με μεγάλη επιτυχία, ανοίγοντάς της τον δρόμο της έκδοσης.
Ο ομώνυμος τίτλος «Της ψυχής μου το Διαμάντι» είναι το πρώτο της έργο σε έντυπη μορφή.
Facebook: https://www.facebook.com/GiotaAdamopoulouwriter/
Wattpad: https://www.wattpad.com/user/GiotaAdamopoulou
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία, Μυθιστόρημα
ISBN: 978-618-82654-7-9
Δείτε το trailer