Τα δύο «αγκάθια»…

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα μεγάλα εθνικά θέματα κατά τον χειρότερο τρόπο. Με ενδοτική διάθεση απένα­ντι στις αξιώσεις των Σκοπιανών και με πλήρη ανικανότητα στις προκλήσεις και στους εκβιασμούς της Άγκυρας, έχει φέρει τη χώρα σε τραγικό αδιέξοδο. Ας δούμε τα προβλήματα χωριστά. Και πρώτα το θέμα της συνεχιζόμενης παράνομης κρατήσεως των δύο αξιωματικών μας στα λευκά κελιά της Αδριανούπολης. Το έχουμε τονίσει πλείστες φορές ότι εξαρχής χειρίστηκε η κυβέρνηση το ζήτημα αυτό ερασιτεχνικά και εγωιστικά, επηρεαζόμενη από κακώς εννοούμενες «διεθνιστικές» αντιλήψεις. Από την πρώτη στιγμή έπρεπε να στείλει στις Βρυξέλλες τους οκτώ τούρκους πραξικοπηματίες κι ας κανόνιζαν εκείνοι τις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Δεν το έκανε και πληρώνει το ολέθριο λάθος. Η δικαστική απόφαση που δίνει άσυλο στους οκτώ Τούρκους περιπλέκει χειρότερα τα πράγματα. Άσυλο σημαίνει ότι είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, καταδικάζονται σε αφανισμό οι δύο στρατιωτικοί μας.

Το θέμα των στρατιωτικών, δικών μας και της γείτονος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δικαστικό. Είναι καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Κακώς εμπλέκεται η Δικαιοσύνη. Ο Σουλτάνος Ερντογάν μίλησε ξεκάθαρα: «Ή μου δίνετε τους δικούς μου ή δεν ξαναβλέπετε τους δύο αξιωματικούς σας». Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να προσέξει διότι καθίσταται ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ υπεύθυνος για την τύχη και τη ζωή των παιδιών μας. Εάν δεν παραδώσει τους οκτώ πραξικοπηματίες, οι δύο έλληνες αξιωματικοί είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό. Ο Ερντογάν είναι αδίστακτος και δεν επηρεάζεται στο ελάχιστο από εκκλήσεις για απελευθέρωσή τους από Ευρωπαϊκή Ένωση, Αμερικανούς ή από οπουδήποτε. Εάν σημειωθεί το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ, ο Τσίπρας θα λογοδοτήσει για τους επιπόλαιους, ή μάλλον εγκληματικούς, χειρισμούς του και οι συνέπειες για τον ίδιο θα είναι τρομερές. Θα έχουν επιπτώσεις στην περαιτέρω πολιτική του πορεία. Εάν δεν είναι σε θέση να δώσει λύση, ας πάει το ταχύτερο σε εκλογές, ώστε να αναλάβει την ευθύνη η επόμενη κυβέρνηση. Το χάσιμο χρόνου δεν ωφελεί κανέναν.

Πάμε τώρα στο «αγκάθι» των Σκοπίων. Δυστυχώς, όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και κόμματα της αντιπολίτευσης ξέχασαν την «ανοιχτή επιστολή» που είχε απευθύνει στον πολιτικό κόσμο ο Μανόλης Ανδρόνικος, όπου ετόνιζε: «Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων με δειλία και ωσάν να είμεθα εμείς οι ένοχοι και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας…». Και είχε απόλυτο δίκαιο. Αυτό έγινε, ο πονηρός Ζάεφ βρήκε ιστορικά ακατατόπιστο τον Τσίπρα και πρότεινε για αποδεκτή ονομασία του κρατιδίου του το «Μακεδονία του Ίλιντεν». Μάλιστα, πολλοί «προοδευτικοί», δηλαδή «εκσυγχρονισμένοι» ψευδοαριστεροί, έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Ο Αλέξης το αποδέχθηκε στην αρχή διότι, προφανώς, δεν εγνώριζε την ιστορία που έκρυβε πίσω της αυτή η ονομασία. (Εικάζουμε ότι του το εξήγησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος κατά τη συνάντηση που είχαν οι δυο τους.) Όταν αντελήφθη τι ήταν το «Ilinden», ξαναγύρισε στις άλλες απαράδεκτες προτάσεις του φιλοσκοπιανού Νίμιτς.

Οι ψευδοαριστεροί σουρεαλιστές εθρήνησαν επειδή –λένε– η «Μακεδονία του Ίλιντεν» θα διέλυε τις διεκδικήσεις των γειτόνων μας στην κληρονομιά της Αρχαίας Μακεδονίας. Κατ’ αρχάς, εφόσον υπάρχει στην ονομασία το «Μακεδονία», η καπηλεία είναι ξεκάθαρη. Δεύτερο επιχείρημα των θιασωτών του «Ilinden» είναι ότι αυτή η ονομασία θα απέκλειε τη συμμαχία με τους νοσταλγούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εδώ λένε μισή αλήθεια. Επικεντρώνουν την επιχειρηματολογία τους στο ξεκίνημα της τότε εξέγερσης, αλλά παρασιωπούν τη συνέχεια. Ας δούμε λίγο το θέμα: Την άνοιξη του 1903, οι Βούλγαροι είχαν προετοιμαστεί για να αρχίσουν δυναμικές ενέργειες στον μακεδονικό χώρο. Οι ενέργειες αυτές θα στρέφονταν και κατά των Τούρκων, με σκοπό την προσάρτηση της Μακεδονίας. Η κατάσταση φαινόταν ευνοϊκή για τους Βούλγαρους επειδή είχαν με το μέρος τους πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως σήμερα οι Σκοπιανοί έχουν με το μέρος τους την αμαρτωλή Ευρωπαϊκή Ένωση και την Αμερική. Οι πρώτες δυναμικές ενέργειες της βουλγαρικής οργάνωσης έγιναν στη Θεσσαλονίκη τον Απρίλιο του 1903. Η τρομοκρατία συνεχίσθηκε με αυξανόμενο ρυθμό, έως ότου εκδηλώθηκε η εξέγερση του «Ilinden».

Τι σημαίνει αυτή η ονομασία; Επειδή η εξέγερση στο Κρούσοβο έγινε στις 20 Ιουλίου, εορτή του Προφήτη Ηλία, οι Βούλγαροι ονόμασαν γενικότερα το περιορισμένης εκτάσεως και δράσεως κίνημά τους «Ηλί-Ντεν», δηλαδή «Ημέρα του Ηλία». Αυτή η εξέγερση οργανώθηκε από τη «βερχοβιστική» πτέρυγα της τρομοκρατικής οργάνωσης TMORO. Οι κομιτατζήδες, αφού εξουδετέρωσαν τη μικρή τουρκική φρουρά, προέβησαν σε εμπρησμούς και φόνους κυρίως κατά του πολυάριθμου ελληνικού στοιχείου της πόλης και εξηνάγκασαν πολλούς σλαβόφωνους και ελληνόφωνους κατοίκους της περιοχής να τους ακολουθήσουν στα βουνά για μια γενική, όπως έλεγαν, εξέγερση κατά των Τούρκων.

Γι’ αυτό σήμερα οι θιασώτες του «Ilinden» ισχυρίζονται ότι αυτή η ονομασία θα απέκλειε και τη συμμαχία με τους νοσταλγούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μάλιστα, η περιοχή του Κρουσόβου ανακηρύχθηκε από τους αντάρτες ανεξάρτητο κράτος και επήρε την ονομασία «Δημοκρατία του Κρουσόβου», με αρχηγό τον Nikola Karev. Ιδού, λοιπόν: Ας ονομαστούν τα Σκόπια «Δημοκρατία του Κρουσόβου».

Αλλά να πάμε στην Ιστορία και πιο πίσω: Όταν το 1893 ο Βούλγαρος Ντάμε Γκρούεφ ίδρυε την «Εσωτερικήν Μακεδονικήν Επαναστατικήν Οργάνωσιν», δεν εκάλεσε να προσχωρήσει σε αυτήν καμία εθνότητα «Μακεδόνων», αλλά απευθυνόταν προς «πάντα κάτοικον της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, άνευ διακρίσεως γένους, εθνότητας, θρησκείας και πεποιθήσεων», και έτασσε ως σκοπό την απελευθέρωση όλων των κατοίκων τούτων από τον τουρκικό ζυγό. Χρησιμοποιούσε, δηλαδή, τον όρο «μακεδονικός» ως όρο γεωγραφικό. Και όταν δύο έτη αργότερον ο Μπορίς Σαράφωφ ίδρυε, κατ’ έμπνευσιν του τσαρίσκου Φερδινάνδου, την «Εξωτερικήν Μακεδονικήν Επαναστατικήν Οργάνωσιν», δεν έκανε λόγο πάλι περί «Μακεδόνων» ως ειδικής εθνότητας, αλλά ζητούσε την ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΗ της Μακεδονίας στη Βουλγαρία και εγκαινίαζε μια περίοδο τρομοκρατικής δράσεως κατά των Ελλήνων κυρίως, οι οποίοι ήσαν δυναστευόμενοι.

Κατά την από του 1903 μέχρι του 1911 περίοδο του οξύτατου ανταγωνισμού μεταξύ των κυρίων εθνοτήτων της Οθωμανικής Μακεδονίας, δηλαδή των Ελλήνων, των Τούρκων και των Βουλγάρων, ουδείς άλλος γίνεται λόγος περί «Μακεδόνων». Οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας είχαν ή ελληνική ή βουλγαρική εθνική συνείδηση. Πάντως, η εξέγερση της TMORO, στην οποία αναφερθήκαμε προηγουμένως, κράτησε μόλις 12 ημέρες. Και στις 15 Αυγούστου του 1903 ο Τουρκικός Στρατός ανακατέλαβε την πόλη, κατέλυσε τη «Δημοκρατία του Κρουσόβου» και προέβη σε πρωτοφανείς αγριότητες και αντίποινα κατά των κατοίκων της περιοχής, κυρίως όμως κατά των Ελλήνων, που πλειοψηφούσαν στο Κρούσοβο.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία είχε ηρωοποιήσει την εξέγερση του «Ilinden» και της είχε δώσει διαστάσεις ανάλογες με της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης, παρά τη μικρή της διάρκεια και τη μικρή της έκταση. Οι σκοπιανοί ιστορικοί δέχονται ότι η λεγόμενη «Δημοκρατία του Κρουσόβου» ήταν ένα στιγμιαίο σοσιαλιστικό «μακεδονικό» κράτος, δηλαδή προκάτοχος των Σκοπίων. Γεγονός είναι ότι ο Nikola Karev –ηγέτης αυτού του «κράτους»– εμφανιζόταν ως σοσιαλιστής και εξέδωσε διακήρυξη που μιλούσε για κοινωνική δικαιοσύνη κ.λπ. Μετά την εξέγερση του «Ilinden», εκδηλώθηκε ανοιχτή διαμάχη στους κόλπους της οργάνωσης.

Οι «σεντραλιστές», υπό την ηγεσία του Σαντάνσκι, ήσαν υπέρ ενός αυτόνομου «μακεδονικού» κράτους και θεωρούσαν υπευθύνους της αποτυχίας τους «βερχοβιστές», που κυριαρχούσαν στην TMORO και οι οποίοι με τις βιαστικές ενέργειές τους προκάλεσαν μιαν άκαιρη επανάσταση. Οι αντιμαχόμενες παρατάξεις δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν στο συνέδριο που συνεκλήθη στο βουλγαρικό μοναστήρι της Rila τον Σεπτέμβριο του 1905, με αποτέλεσμα η διαμάχη να καταλήξει σε δολοφονίες ηγετικών στελεχών της μιας παράταξης από την άλλη.

Ο Ζάεφ, λοιπόν, σήμερα εμφανίζεται ως συνεχιστής του Σαντάνσκι, υπέρ αυτόνομου «μακεδονικού» κράτους που θα φέρει παραπλανητική ονομασία. Ο ελληνικός λαός (αντίθετα από κυβέρνηση και πολλά κόμματα) απορρίπτει το να υπάρχει η λέξη «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Εάν θέλουν καινούργιο όνομα, τους προσφέρουμε τη λύση: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΡΟΥΣΟΒΟΥ… Εάν στην ονομασία των Σκοπίων συμπεριληφθεί η λέξη «Μακεδονία», θα υπάρξουν μεγάλοι κίνδυνοι. Αρχές Απριλίου του 1967, μέσα σε εκείνο το αβέβαιο, ανησυχητικό κλίμα που υπήρχε για το «αύριο», ο Παν. Κανελλόπουλος, τελευταίος κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός της ταραγμένης περιόδου, εξέφρασε τους φόβους του με αυτά τα λόγια: «Υπάρχει ο κίνδυνος να παύσωμεν να είμεθα Ελλάς διά πρώτην φοράν εις την Ιστορίαν…». Τότε η φράση του θεωρήθηκε υπερβολική. Σήμερα, όμως, η ίδια φράση αποκτά επικαιρότητα διότι –με την ενδοτικότητα στις αξιώσεις του βόρειου γείτονα– ο φόβος του Κανελλόπουλου αποτυπώνει έναν υπαρκτό κίνδυνο…