Χάσαμε τον δρόμο μας…

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

-Ζούμε μέσα σ’ ένα σκοτάδι

Κι ύστερα τι να πιστέψεις; Ποιον να εμπιστευθείς για την ίδια τη ζωή σου. Ανθρώπους που σε ενθουσιάζουν κι έπειτα η άθλια συμπεριφορά τους σε κάνει να νιώθεις την απόγνωση, τη μοναξιά, γιατί δεν υπάρχει προστασία ούτε για τα πιο απλά κι ανθρώπινα πράγματα; Ξεκίνησε με μια βαρύγδουπη αναγγελία του μεγάλου σκανδάλου της Novartis, η οποία έπειτα καταχωνιάστηκε σε κάποιο συρτάρι, ενώ εξακολουθούσε να υφίσταται μια συμμορία, γιατί για συμμορία πρόκειται, γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, φαρμακοποιών κι όσων έχουν σχέση με την Υγεία, οι οποίοι εξακολουθούν να ξαφρίζουν ακριβά φάρμακα, που έχουν ανάγκη βαριά ασθενείς, ληγμένα ή μη, χωρίς, μα την αλήθεια, να αισθάνονται το μαρτύριο αυτών των ανθρώπων, που περνούν τον δικό τους Γολγοθά μέσα στις αίθουσες των νοσοκομείων.

Γιατί να πιστέψει κανείς όλες αυτές τις οργανώσεις που προσπαθούν να μαζέψουν φάρμακα, χρήματα, ρουχισμό για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού; Αυτή είναι πρωτίστως δουλειά του κράτους και όχι της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που πράγματι προσφέρει, αλλά κι από την άλλη επωφελείται απ’ το συναίσθημα της προσφοράς των απλών ανθρώπων, τόσο συγκινητικό κι ανθρώπινο. Χάσαμε τον δρόμο μας. Ζούμε μέσα σε ένα σκοτάδι, προσπαθώντας να βρούμε το φως με τα μάτια κλειστά και τη θέληση στα κατώτερα σημεία. Είμαστε ένα είδος μέσα σε κατάθλιψη, που κουράστηκε πια να αποτελεί το ανθρωποειδές πείραμα μιας ολόκληρης Ευρώπης.

Ό,τι και να λένε, ό,τι βρίσκουν να προσάψουν στη μικρή αυτή χώρα, δεν θα μπορέσουν να την εξαφανίσουν. Από ένα κλαδάκι ελιάς μπορεί να αναστηθεί, εφόσον βρει ξανά το βήμα της. Θα πρέπει οι εταίροι μας να δείξουν σεβασμό στον πολύπαθο αυτόν λαό, που έχασε τα πάντα μέσα σε λίγα χρόνια.

Και πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπειά του. Φέρεται σαν ένα κακομαθημένο, ανισόρροπο παιδί, προκαλώντας την εξουσία, την ανύπαρκτη, που όλα τα θεωρεί δείγματα δημοκρατίας, θαρρείς και της αρέσει η άναρχη αυτή εικόνα, που σε απογοητεύει καθημερινά απ’ τα Μέσα της τηλεόρασης.