Μάηδες…

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από τον Μάη του 1968, που συγκλόνισε τη Γαλλία και οι κραδασμοί του έφτασαν έξω από τα σύνορά της. Εκείνη η εξέγερση των φοιτητών και των εργαζομένων στο Παρίσι και η γενική απεργία έφεραν τότε την κυβέρνηση στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Τι ήταν αυτό το γιγαντιαίο λαϊκό κύμα οργής που ξέσπασε το 1968; Πολλά ειπώθηκαν για μια ευρύτερη τάση ανατροπών εξουσιαστικών ρόλων και δομών.

Η εξέγερση συνδέθηκε με κοινωνικά, εργασιακά και συνδικαλιστικά αιτήματα αλλά και με το αντιιμπεριαλιστικό ρεύμα της εποχής. Κάτω από το πέπλο αυτής της διαμαρτυρίας εκφράσθηκε ποικίλη γκάμα προβλημάτων, όπως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι φυλετικές διακρίσεις, οι φοιτητικές διεκδικήσεις κ.ά. Παράλληλα, όμως, εκφράσθηκε και μια αμφισβήτηση της κομμουνιστικής «ορθοδοξίας», που συνδέθηκε –έστω έμμεσα– και με την αιματοβαμμένη «Άνοιξη της Πράγας».

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαπιστώσει ότι από τότε τα κομμουνιστικά κόμματα άρχισαν να χάνουν την κάποτε μεγάλη επιρροή τους στις μάζες. Εκείνο, όμως, το κίνημα δεν ευδοκίμησε ίσως γιατί δεν είχε ξεκαθαρίσει τι ήθελε συγκεκριμένα να εκφράσει ως πολιτική δύναμη. Όταν ο γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ ρώτησε έναν εκ των αρχηγών της εξέγερσης, τον γνωστό σ’ εμάς τους παλαιότερους Ντανιέλ Κον Μπεντίτ: «Τι θέλετε να βάλετε στη θέση εκείνου που γκρεμίζετε;», ο ηγέτης της επαναστατημένης νεολαίας απήντησε: «Η δύναμη του κινήματός μας είναι ακριβώς ότι βασίζεται σε έναν ανεξέλεγκτο αυθορμητισμό, που δίνει ορμή χωρίς να επιδιώκει να τη διοχετεύσει κάπου, να χρησιμοποιήσει προς όφελός του τη δράση που έχει εξαπολύσει…».

Η ασάφεια αυτής της τοποθέτησης ερμηνεύει γιατί δεν υπήρξε συνέχεια της «επανάστασης». Μιας «επανάστασης» την οποία ποτέ δεν υιοθέτησε η Αριστερά. Ο βετεράνος του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ζακ Ντικλό έλεγε περιφρονητικά: «Ο αναρχισμός δείχνει πως ξεκινώντας από τη θεωρία της ‘‘γενικευμένης ανατροπής’’ κατέληξε στην εξιδανίκευση του πλιατσικολογήματος. Και στις μέρες μας, κάποιος Κον-Μπεντίτ, που λίγο, φαίνεται, ενδιαφέρεται για τις πηγές των μέσων που διαθέτει, έδωσε κάποια επικαιρότητα στον αναρχισμό. Αλλά και στο παρελθόν βλέπουμε τον αναρχισμό να παίζει το παιχνίδι της αντίδρασης…».

Δεν είχε άδικο ο Ντικλό. Το κακό, όμως, ήταν ότι σταδιακά τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν αρχίσει διεθνώς να χάνουν επιρροή στις μάζες και να μην είναι ικανά να ανταποκριθούν στα αιτήματα των καιρών. Ο ευρωπαϊκός Αρμαγεδδών, με τη δικτατορία των τραπεζιτών, συρρίκνωσε απελπιστικά τα κομμουνιστικά κόμματα και κατόρθωσε να μεταλλάξει τα σοσιαλιστικά. Οι παλιές δυνάμεις της Αριστεράς, που έδιναν ελπίδες, σαρώθηκαν και η συμμορία των Βρυξελλών επέβαλε την απολυταρχία της, όχι με φασιστικά κόμματα αλλά με ψευδοαριστερούς, φιλόδοξους –πεινασμένους για εξουσία έναντι οιουδήποτε τιμήματος– ασυνείδητους τυχοδιώκτες. Οι παλιές ευγενικές μορφές της σοσιαλιστικής Αριστεράς, που έδιναν οράματα και ανάλωσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του λαού και των καταπιεσμένων, είχαν φύγει πια από τη ζωή. Οι μεγάλοι αυτού του χώρου, Σβώλος, Τσιριμώκος, Πασαλίδης, Σταύρος Ηλιόπουλος, Ηλιού, Καρτάλης, Παπαπολίτης κ.ά., είχαν περάσει πια στην Ιστορία. Μαζί τους έφυγε και μια ολόκληρη εποχή.

Αυτόν τον Μάη συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Γιάννη Πασαλίδη. Στη Θεσσαλονίκη έγινε μια εκδήλωση για να τιμήσουν τη μνήμη του. Οι διοργανωτές της εκδηλώσεως, όμως, περιέλαβαν μεταξύ των ομιλητών και άτομα που συνδέονται άμεσα με τις αθλιότητες του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Εκπρόσωποι του σάπιου κατεστημένου δεν μπορούν να καπηλεύονται τη μνήμη ενός υπέροχου ανθρώπου, που έμεινε στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο ως αγνός αγωνιστής αλλά και ως «ο γιατρός των φτωχών».

Άμεσος συνεργάτης του Πασαλίδη, συνιδρυτής του παλιού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που στάθηκε ο πυρήνας της ΕΔΑ, ήταν ο διαπρεπής νομικός Σταύρος Ηλιόπουλος. Ήταν ο ηγέτης που μεταπολιτευτικά προσπάθησε να κρατήσει την ΕΔΑ ως κόμμα σοσιαλιστικό, αυτοτελές, αυτοπροσδιοριζόμενο ιδεολογικά και πολιτικά αυτόνομα, χωρίς ξένες επιδράσεις. Η προσπάθειά του συνετρίβη μέσα στις ίντριγκες του ΚΚΕ εσωτερικού. Άλλη πορεία θα είχε η Αριστερά εάν άκουγαν τότε τον Ηλιόπουλο και δεν θα φτάναμε στο σημερινό κατάντημα. Και αυτός ο παλιός αγωνιστής σκοτώθηκε κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, που ποτέ δεν διερευνήθηκε. Όταν ανατρέχεις στο παρελθόν και μετά γυρίζεις και κοιτάζεις το «σήμερα», ανατριχιάζεις με τους καπήλους που δολοφόνησαν την Αριστερά και κατέστρεψαν την Ελλάδα χάριν των ξένων.

Ο Αλέξης, για να κρατήσει την εξουσία με τη στήριξη των διεθνών τραπεζιτών, κυβερνά ως «Μαντάμ Πομπαδούρ των Βρυξελλών». Ο γνωστότερος ήρωας του Μπαλζάκ δίδασκε στον εκλεκτό του μαθητή τον αριβισμό: «Δεν υπάρχουν αρχές, υπάρχουν γεγονότα. Δεν υπάρχουν νόμοι, υπάρχουν περιστάσεις…». Για τους Συριζαίους δεν υπάρχουν αρχές αλλά μόνο συμφέροντα ατομικά. Νομοθέτησαν κάθε είδους διαστροφή και ανηθικότητα, παρέδωσαν τον λαό στον Μινώταυρο των τραπεζιτών, που διαρκώς ζητάει νέο αίμα, αφήνουν ανυπεράσπιστη την πατρίδα μας στις ορδές των μεταναστών μουσουλμάνων, κατεδάφισαν τα πάντα και μετέτρεψαν το ασύστολο ψεύδος σε πολιτικό δόγμα.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα κομμουνιστικά κόμματα είναι ανύπαρκτα και τα κάποτε σοσιαλιστικά μεταλλάχθηκαν πλήρως. Έτσι, ο διεθνής άκρατος καπιταλισμός δεν έχει αντιπάλους να αντισταθούν στο πολιτικό πεδίο. Οι λαοί, όμως, υποφέρουν κάτω από τη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας εγύρισαν σε εργασιακό Μεσαίωνα. Όλες οι από αιώνων εργατικές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις καταργήθηκαν. Πενήντα χρόνια μετά τον Μάη του 1968, ήλθε η ώρα για τον «Μάη του 2018», με εξέγερση των λαών κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αυτή η εξέγερση θα έχει νόημα και θα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Οι γάλλοι εργαζόμενοι ξεσηκώνονται κατά του Μακρόν και της πολιτικής του. Όταν οι Γερμανοί κατείχαν τη Γαλλία και αφαιρούσαν τους χάλκινους ανδριάντες επειδή τους χρειάζονταν ως πρώτη ύλη, οι ανθρακωρύχοι του Καρμό οργάνωσαν βάρδιες για να φυλάξουν τον ανδριάντα του Ζορές. Και ειδοποίησαν τους Γερμανούς πως, αν θίξουν τον ανδριάντα αυτόν, τα ανθρακωρυχεία θα τιναχθούν στον αέρα. Και ο Ζορές έμεινε εκεί που ήταν. Σήμερα, οι γάλλοι εργαζόμενοι οφείλουν να διαφυλάξουν τις ιδέες του αληθινού σοσιαλισμού και να απειλήσουν τους Γερμανούς ότι θα τινάξουν στον αέρα τη δικτατορία τους μέσα από τις Βρυξέλλες.

Στην Ελλάδα απαιτείται, επίσης, ένας καινούργιος «Μάης». Όχι από τα παλιόπαιδα του άθλιου φαινομένου των Εξαρχείων (στην πλειονότητά τους τέκνα Συριζαίων). Στην περίπτωσή τους, ταιριάζει αυτό που είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1915 ο συγγραφέας Marcel Duchamp: «Κάποιοι παίζουν τους επαναστάτες, αλλά το μικρό, φτωχό μυαλό τους είναι ανίκανο να συλλάβει τι σημαίνει επανάσταση.

Καλύτερα να πάνε να κοιτάξουν τον ορισμό της στο λεξικό…». Εμείς προσδοκούμε σε έναν «Μάη» εργατικό, από τον λαό. Από όποια παλαιά ιδεολογική όχθη κι αν ξεκινούν, όλοι έχουν θέση κάτω από τις πτυχές της τίμιας ελληνικής σημαίας. Την ευρωπαϊκή δεν τη χρειαζόμαστε. Ας μείνει στη λάσπη. Και να γίνει δημοψήφισμα με το ερώτημα: Εθνική Ανεξαρτησία ή ευρωδουλεία; Αυτό είναι το ερώτημα που τρέμει όλος ο παρηκμασμένος πολιτικός κόσμος. Ο λαός, όμως, θα απαντήσει και θα είναι η Νέμεσις για τους ευρωλάγνους. Ελευθερία θα υπάρξει μόνον όταν βγούμε από το ευρώ.

Ο Μάης του 1968 δεν ήξερε τι ακριβώς ζητούσε. Ο «Μάης του 2018» θα έχει πλήρη επίγνωση πολιτικών στόχων. Το 1872, το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Ένγκελς και Μαρξ άρχιζε με αυτά τα λόγια: «Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό».

Σήμερα, το «φάντασμα» που πλανιέται στην Ευρώπη δεν είναι ο απολιθωμένος κομμουνισμός αλλά ο ζωντανός αντιευρωπαϊσμός. Και όλοι αυτοί οι δυνάστες της γερασμένης Ευρώπης, η συμμορία των Βρυξελλών, κάνουν τα πάντα για να δαμάσουν το κύμα της λαϊκής οργής. Το κίνημα ενός καινούργιου «Μάη» έχουμε ανάγκη, έξω από τη σήψη των σημερινών χρεοκοπημένων πολιτικών σχηματισμών. Επειδή αυτό συμφέρει το έθνος, τη Δημοκρατία, τον λαό…