Σε αυτόν τον ακόμη νέο που ψάχνει για δουλειά τι λες, Αλέξη;
-Τι να πει στα παιδιά; Να ξενιτευτούν;
«Δεν ζητάμε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Ζητάμε ίσες ευκαιρίες και αναγνώριση των κόπων μας», τονίζει και διερωτάται: «Τι να πούμε στα παιδιά όταν μας ρωτούν: Αξίζει τελικά κάποιος να προσπαθεί;»…
Σπάει κυριολεκτικά κόκαλα η επιστολή απόγνωσης «ενός, ακόμη ευτυχώς, νέου», όπως σημειώνει κάτω από το όνομά του ο Δημήτρης Κότσικας, που παλεύει να βρει δουλειά, αλλά μέχρι τώρα δεν τα έχει καταφέρει, παρότι έχει ένα βιογραφικό κάθε άλλο παρά αμελητέο. Και δεν είναι ο μόνος. Με τους πιο πολλούς –κοντά 300.000– να ξαναπαίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς και την πατρίδα μας να χάνει ό,τι καλύτερο για το αύριό της.
«Είμαι υποψήφιος διδάκτωρ της Φιλολογίας, μιλώ άριστα αγγλικά και έχω εξοικείωση σε 3 ακόμη γλώσσες, είμαι πιστοποιημένος χρήστης Η/Υ, συμμετέχω σε συνέδρια, είμαι κάτοχος κάποιων διακρίσεων», γράφει. Μια διαδρομή που μόνο πάρα πολλές τύψεις μπορεί να προκαλέσει σε όλους τους πολιτικούς μας, και πρωτίστως στους κυβερνώντες, χωρίς να απαλλάσσονται από τις ευθύνες και οι προκάτοχοί τους.
Δεν τα παράτησε, όμως. «Εργάζομαι εδώ και χρόνια ως μεταφραστής, επιμελητής εργασιών και κυρίως στην ιδιωτική εκπαίδευση ως φροντιστής, έχοντας βοηθήσει πολλά παιδιά να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πρόσφατα έδωσα γραπτές εξετάσεις για πρόσληψη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και περιμένω αποτελέσματα. Από τα υπόλοιπα 50 βιογραφικά που έστειλα φέτος περιμένω επίσης απάντηση. Με μία λέξη: προσπαθώ. Πριν από μερικές μέρες συμπλήρωσα, ηλεκτρονικά πλέον, την αίτηση για ένταξη στους πίνακες αναπληρωτών – ωρομισθίων εκπαιδευτικών για το σχολικό έτος 2018-2019. Ματαιοπονία; Με το ισχύον σύστημα, θλιβερό κατάλοιπο της επετηρίδας, θα ενταχθώ στους εν λόγω πίνακες σε περίπου 30 χρόνια. Άλλοι συνάδελφοι θα πρέπει να περιμένουν λίγο παραπάνω».
Θα συνεχίσουμε τον αγώνα…
Ξεκάθαρη είναι η θέση του κ. Δημ. Κότσικα. Δεν ζητάει διορισμό από το παράθυρο. Ζητάει να έχουν ίσες ευκαιρίες όλοι οι έλληνες πολίτες. Αλλά, δυστυχώς, και σήμερα η κομματική ταυτότητα εξακολουθεί να είναι το… πάσο, το… διαβατήριο για την κατάληψη μιας θέσης στο Δημόσιο. Αυτά επισημαίνει κλείνοντας την επιστολή του και ελπίζουμε να ταρακουνήσει την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα για το τι θα έλεγε στο παιδί του αν τον ρωτούσε αν αξίζει τελικά να προσπαθεί κάποιος.
«Δεν ζητάμε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Ζητάμε ίσες ευκαιρίες και αναγνώριση των κόπων μας. Δουλεύουμε κι εμείς και υπό απαιτητικές συνθήκες μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε καλύτεροι, αλλά σίγουρα δεν είμαστε χειρότεροι απ’ όσους επιλέγονται με το ισχύον σύστημα. Απευθυνθήκαμε σε συλλόγους αναπληρωτών. Μας είπαν πως δεν χωράμε όλοι στην εκπαίδευση και πως ίσως κάναμε λάθος επιλογή όταν αποφασίζαμε να γίνουμε εκπαιδευτικοί. Μας είπαν πως θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο να γίνουν προσλήψεις μονίμων (έχουν σαφές προβάδισμα εκεί) και πως καλό θα ήταν να πείσουμε τους μαθητές μας να στραφούν σε άλλες σχολές, όχι σχετικές με την εκπαίδευση, γιατί απλά θα διογκώσουν το πρόβλημα.
Γνωρίζουμε ότι δεν διαθέτουμε τους μοχλούς πίεσης που διαθέτουν όσοι ήδη εργάζονται, έστω και ως συμβασιούχοι, στο Δημόσιο. Γνωρίζουμε τους κόπους και τις θυσίες των ανθρώπων που για χρόνια γυρίζουν απ’ άκρη σ’ άκρη ως αναπληρωτές. Γνωρίζουμε ότι ιδανικό θα ήταν να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αλλά αντιλαμβανόμαστε και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς για κάτι τέτοιο. Γνωρίζουμε πως κάθε μέρα θα συνεχίσουμε, εμείς οι δεκάδες χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί, να δίνουμε εξετάσεις μαζί με τους μαθητές μας, βοηθώντας τους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Γνωρίζουμε ότι θα συνεχίσουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί τον αγώνα μας. Δεν γνωρίζουμε, όμως, τι να πούμε στα παιδιά όταν μας ρωτούν: αξίζει τελικά κάποιος να προσπαθεί;».