Ωδή στον Πόντο

Του
ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΑΔΑΜΙΔΗ
Δικηγόρου, ΔΝ, αν. Καθηγητή
Κοινοτικού Δικαίου, Προμηθειών και Διεθνών Σχέσεων
στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων

Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης. Και τιμής. Για τα 353.000 θύματα της Γενοκτονίας τω Ελλήνων του Πόντου. Γενοκτονίας που διέπραξαν οι Τούρκοι του Κεμάλ. Οι λεγόμενοι «νεωτεριστές» και οπαδοί του «κοσμικού κράτους», που μέσα στην αβυσσαλέα δίψα τους για εξουσία και πλιάτσικο, με απίστευτο κυνισμό, βαρβαρότητα και χυδαιότητα, εξαφάνισαν κάθε μειονότητα και ιδίως τους κραταιούς Έλληνες του Πόντου, που είχαν στα χέρια τους το εμπόριο, τον πολιτισμό και την οικονομία. Συνεπικουρούμενοι, αν όχι καθοδηγούμενοι, στο ανοσιούργημά τους αυτό από τον γερμανό στρατιωτικό τους σύμβουλο φον Σάντερς, που στη συνέχεια του απονεμήθηκε και ο τίτλος του πασά, σε αναγνώριση προ­φανώς της συνδρομής του στις γενοκτόνες θηριωδίες. Ειρωνική απεικόνιση και ε­πιβεβαίωση του «κώδικα αξιών», που τα έθνη των «τιμητών» και «τιμωμένων» έχουν.

Οι Έλληνες του Πόντου, που με συνέπεια και συ-νέχεια αιώνων διαφύλαξαν την ελληνικότητά τους, βοηθούμενοι και από τη μορφολογία της χώρας και της φύσει απομόνωσής τους από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, χαρακτηρίστηκαν μεταξύ άλλων και Τραντέλληνες (τριάντα φορές Έλληνες). Όσοι επιβίωσαν από τη Γενοκτονία ήρθαν πρόσφυγες και ρακένδυτοι στην ελληνική ηπειρωτική χώρα. Και μπόλιασαν με τον αγώνα τους, την εργατικότητά τους, τις ε­μπειρίες τους και τον πολιτισμό τους το νεότερο ελληνικό κράτος. Του οποίου αποτελούν συστατικό στοιχείο και ιδρυτική παράμετρο. Σε περιοχές μάλιστα της Βόρειας Ελλάδας ήταν αυτοί που θωράκισαν την ελληνικότητά της και μετέτρεψαν έναν χέρσο και καθημαγμένο τόπο σε σιτοβολώνα και δύναμη ανάπτυξης της χώρας.

Σε μια λιγότερη γνωστή συνιστώσα της πορείας του Ποντιακού Ελληνισμού, που δεν ηχεί ευχάριστα, είναι αναγκαίο να τονισθεί ότι οι συνθήκες υποδοχής δεν ήταν θετικές. Τουναντίον μάλιστα. Από την αρχική ατιμωτική καραντίνα μέχρι την εν συνεχεία δυσπιστία όλων αυτών που διψούσαν για λάφυρα από τα όσα εγκατέλειψαν οι Τούρκοι με την ανταλλαγή του πληθυσμού, οι Έλληνες του Πόντου άντεξαν.

Την εχθρική αντιμετώπιση, που σε μεγάλο βαθμό στερούσε ακόμα και την πρόσβαση στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, τη μετέτρεψαν σε σεβασμό. Και την ειρωνική αντιμετώπιση εθίμων και γλώσσας την ανέδειξαν σε καύχημα, που συναρπάζει και εμπνέει. Και αποτελεί παρακαταθήκη πως το δυναμικό, αν όχι το δυναμικότερο, αυτό τμήμα του Ελληνισμού στέκει φρου­ρός τιμής στη μνήμη όλων αυτών που «έπεσαν επειδή ήταν Έλληνες» και φοβερός θεματοφύλακας απέναντι σε όποιον επιβουλεύεται την ακεραιότητα της πατρίδας.