Αν όχι τώρα, πότε;
Της
ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΚΛΙΟΥΜΗ
Πολιτικής Αναλύτριας – RASS
«Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;». Με την ευκαιρία των φοιτητικών εκλογών θυμήθηκα το σύνθημα που στοίχειωσε τις γενιές της Μεταπολίτευσης.
Στο πλαίσιο αναζήτησης των αιτιών της κακοδαιμονίας μας συνηθίζουμε να μιλάμε για τις χαμένες ευκαιρίες του έθνους και τις ατολμίες της εκάστοτε κυβέρνησης. Ένα μόνιμο «τι θα γινόταν αν…» κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο.
Τι θα γινόταν αν ο Παπανδρέου έκανε εκλογές πριν μπούμε στο Μνημόνιο, αν ο Σαμαράς στήριζε το πρώτο Μνημόνιο, αν ο Τσίπρας στήριζε τον Σαμαρά, που δεν στήριξε το πρώτο Μνημόνιο, και ούτω καθεξής.
Δυστυχώς, Ιστορία δεν γράφεται με τα αν, όπως κανένας φίλαθλος δεν θυμάται το χαμένο πέναλτι αλλά το γκολ. Κάπως έτσι κινδυνεύει να εξελιχθεί και η συζήτηση για την κατάτμηση των εκλογικών περιφερειών της χώρας και κυρίως της Β’ Αθηνών, που εκλέγει 44 βουλευτές.
«Δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή», δηλώνει η ΝΔ, «αλλά θα πρέπει να γίνει ταυτόχρονα με την εκχώρηση δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού».
Δύο θέματα τόσο συναφή όσο και ξένα. Δεν διαφωνεί κανείς ότι συνολικά χρειάζεται αναθεώρηση το πλαίσιο με το οποίο κάνουμε εκλογές, αλλά αν περιμένουμε να εκπονηθεί το τέλειο σχέδιο μάλλον δεν θα δούμε ποτέ αλλαγές.
Η Β’ Αθηνών έπρεπε να είχε κατατμηθεί χθες, από τότε που η κυβέρνηση Σημίτη είχε φέρει πρόταση που δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Τα προβλήματα μεγάλα και προφανή. Είναι η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της Ευρώπης με 34 δήμους και εκλέγει βουλευτές που πρέπει, με την ίδια ζέση, να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα του Περιστερίου, του Ψυχικού και της Γλυφάδας. Είναι αδύνατο να εκλεγεί κάποιος χωρίς να επενδύσει υπέρογκα ποσά, καθώς δύσκολα ένας υποψήφιος μπορεί να απευθυνθεί με ίδια μέσα σε 1,5 εκατ. ψηφοφόρους. Έτσι, μοιραία, ευνοούνται τα τζάκια, οι τηλεπερσόνες και οι πλούσιοι ή ικανοί να βρουν χορηγούς υποψήφιοι.
Η σχέση πολίτη – βουλευτή γίνεται απόμακρη και με διαμεσολάβηση.
Οι πολιτικοί χάνονται στο χάος των 34 δήμων και οι πολίτες επιλέγουν με χαλαρά κριτήρια, χωρίς τη δυνατότητα να εισακουστούν και να συνδιαμορφώσουν την ατζέντα. Σε ενδεχόμενη κατάτμηση τα στεγανά θα σπάσουν, οι νυν κυρίαρχοι βουλευτές θα πρέπει να αποφασίσουν ποιους θα εκπροσωπήσουν.
Οι σχέσεις θα γίνουν πιο ουσιαστικές και η λογοδοσία πιο εύκολο να αποδοθεί. Κυριότερη πρόκληση για τους πολιτικούς, να καταφέρουν να αλλάξουν το πολιτεύεσθαι και από το τρίπτυχο «μοιράζω χαμόγελα, χτυπώ φιλικά πλάτες και δίνω υποσχέσεις» να μεταβούν στο τρίπτυχο «διαμορφώνω θέση, καταθέτω άποψη, υπηρετώ ένα όραμα», αποδεικνύοντας ότι δεν είναι απλά ένας ακόμη δήμαρχος που εκλέγεται βουλευτής!