Έλεος, πια…

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Μέχρι πότε οι γέροντες, τα παιδιά, οι ανήμποροι, που η κατάστασή τους τούς κρατά δέσμιους στο σπίτι, θα ανοίγουν την οθόνη τους για να δουν ακόμα έναν φόνο, μια καινούργια τραγωδία, ένα αποτρόπαιο έγκλημα, που δεν μοιάζει φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι αλλά από ψυχές φευγάτες από το βάθος της κόλασης. Θέλεις να ακούσεις ειδήσεις και αντ’ αυτού ακούς σε μια γλώσσα που τη μία αρνείται αυτά που είπε πριν από λίγα λεπτά και την άλλη βάζει το χέρι στη φωτιά για να βεβαιώσει ψευτιές που αφορούν την οικονομία μιας χώρας χαμένης στα συμφέροντα των μεγάλων, την ασφάλεια της ζωής τους, την αξιοπρέπειά τους, που κινδυνεύει από τους αιώνιους εχθρούς της αλλά και καινούργιους, που ίσως χρόνια με μεθοδικότητα καλλιεργούσαν την υφαρπαγή της γης και της κληρονομιάς της. Φτιάχνουν ιστορία ενώ δεν έχουν, χρησιμοποιώντας την ιστορία αυτής της γης, που τα χνάρια των σοφών της υπάρχουν ακόμα νωπά στις πανάρχαιες πέτρες των μνημείων της.

Έλεος πια! Ας βρεθεί κάποιος πιο θρασύς να απειλήσει, δίνοντας λίγη περηφάνια σ’ εκείνο το αγριεμένο πλήθος, που ενώ αγανακτεί δεν έχει το κουράγιο να αρνηθεί τους φόρους, τις μειώσεις μισθών, τη φτώχεια, την πείνα, τη μιζέρια που κρύβεται κάτω από εξόδους (ανέξοδους) σε φίλους, στο χωριό, στη μάνα και τον πατέρα, που κρατούν με νύχια και με δόντια ακόμα τα χωράφια τους, το τυροκομείο τους, την αγελάδα τους. Καταφύγιο λοιπόν το χωριό κι ένα ατέλειωτο λεφούσι εκδρομέων δίνει τη λανθασμένη εικόνα της ευμάρειας, που δεν υπάρχει στην καθημερινότητα. Το έχω διαπιστώσει σε ανθρώπους με κοινωνικότητα, με έναν τρόπο ζωής σχεδόν πλούσιας, απροβλημάτιστους όσον αφορά τις δουλειές τους, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και που τώρα η ζωή τους έκανε θλιβερούς, απογοητευμένους, να ζουν κάτω από το χάος προβλημάτων, χωρίς συμπαράσταση από το ίδιο τους το κράτος, απελπισμένους, περιμένοντας κάτι να αλλάξει.

Πότε πια αυτή η Πολιτεία θα δείξει το καλό της πρόσωπο, βάζοντας κανόνες σε μια αγριότητα που ποτέ δεν είχε ξαναζήσει αυτή η χώρα. Ως πότε θα ανεχόμαστε την αναγγελία ενός καινούργιου φόνου, μιας σχέσης ανέντιμης, αφού το να έχεις σήμερα και μια φιλενάδα αλλοδαπή είναι σύνηθες φαινόμενο.

Μαστροποί, οίκοι ανοχής, ναρκωτικά, εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον ίδιο τον άνθρωπο, μια εικόνα τριτοκοσμικής χώρας, που δεν έχει νόμους, δεν τιμωρείται κανείς, που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και λύνει τις διαφορές του πολύ καλύτερα αν ανήκει σε κάποια ομάδα αναρχικών, αντιεξουσιαστών, που πολύ φοβάμαι μήπως στο τέλος αποτελέσει τη μοναδική τιμωρία των ατιμώρητων. Ένα πάρα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο, που μας γυρίζει στην εποχή των προϊστορικών ανθρώπων.