Ταραχές χωρίς τέλος στο Κίνημα Αλλαγής

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Θα πρέπει κανείς να μπορεί να βλέπει ότι δεν υπάρχει ελπίδα κι ωστόσο να θέλει να αλλάξει τα πράγματα, λέει ο λαός μας. Υπάρχει, άραγε, πιο συμπυκνωμένος στοχασμός που θα μπορούσε να προκληθεί από τη θεώρηση της δικής μας πραγματικότητας; Σε όποια σφαίρα του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου κι αν αναφερθούμε, σε τελευταία ανάλυση, η κατάληξη είναι μονοσήμαντη. Η ελπίδα ανακόπτεται από παντού, τα βήματα υποχωρούν, αλλά ο πόθος στα τρίσβαθα δεν απονεκρώνεται.

Συνεχής περιγραφή των δεινών, συνεχής απόδοση ευθύνης στους άλλους και μνήμη χρυσόψαρου. Δεν ενδιαφέρει η αναζήτηση διεξόδου αλλά η θέση στο Κοινοβούλιο και μετά όλα μένουν εκεί.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Από την αρχή ξεκίνησε κάπως ανάποδα, ξεπερνώντας τις παγκόσμιες διαδικασίες για την ίδρυση ή τη σύμπραξη ενός κόμματος εξουσίας. Κάτι που συνέχισε και με τη μετονομασία του σε Κίνημα Αλλαγής. Πρώτα ζήτησε από τον λαό να ψηφίσει για τον πρόεδρο, χωρίς να έχει ανακοινώσει στους πολίτες ούτε ιδρυτική διακήρυξη ούτε πολιτικό πρόγραμμα.

Επιπλέον, δεν προχώρησε σε εκλογική διαδικασία για την εκλογή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, έστω με ποσόστωση, αλλά προτίμησε τον διορισμό τους. Κάτι που ενόχλησε πολλά από τα μέλη, κυρίως, του κεντρικού κορμού του κινήματος, που είναι το ΠΑΣΟΚ.

Τα κόμματα ή οι ομάδες που συμμετάσχουν ζήτησαν να κρατήσουν την ανεξαρτησία τους και δεν μπήκαν επί της ουσίας, να βάλουν, δηλαδή, τις βάσεις για ένα ενιαίο ιδεολογικό πολιτικό πρόγραμμα, έτσι ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποιον χώρο ακριβώς πρεσβεύουν, τον σοσιαλιστικό, τον νεοφιλελεύθερο, τη σοσιαλδημοκρατία, τον ριζοσπαστισμό. Από την αρχή λοιπόν φαινόταν ότι αυτό το πείραμα είναι θνησιγενές.

Το ΠΑΣΟΚ, ως κεντρικός κορμός του Κινήματος Αλλαγής, δεν έχει κατασταλάξει αν θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Νέα Δημοκρατία και το αφήνει για μετά τις εκλογές. Κάτι που προκαλεί στασιμότητα στα μέλη του.

Το Ποτάμι δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει, αν θα προχωρήσει στην ενσωμάτωση ή όχι. Ο επικεφαλής του, Σταύρος Θεοδωράκης, δηλώνει ότι δεν δέχεται εντολές από κανέναν και κάνει μια τελευταία προσπάθεια μήπως καταφέρει να κρατήσει στους κόλπους του Ποταμιού τους βουλευτές που έχουν κάνει «υπόγειες» επαφές και έχουν δεσμευτεί με τη Νέα Δημοκρατία (μέχρι στιγμής το ρεπορτάζ μιλάει για τρεις βουλευτές που κοιτάζουν θερμά προς τα εκεί) ή αυτούς (τρεις επίσης) που αλληθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναταραχή στο Κίνημα δεν είναι μόνο αυτή. Υπάρχουν και οι οπορτουνιστές, που θέλουν να φανούν ότι είναι πιο προοδευτικοί, και όχι μόνο. Ο υποψήφιος για την προεδρία του Κινήματος, και υπερυπουργός επί Γιώργου Παπανδρέου, κ. Γιάννης Ραγκούσης, που μετά την αποτυχία της κίνησης Διαμαντοπούλου – Φλωρίδη έρχεται να μιλήσει για την Επόμενη Ελλάδα και να διαχωρίσει τη θέση του από το Κίνημα Αλλαγής, μαζί με τον, καθαρά αντι-ΣΥΡΙΖΑ, καθηγητή και ταγμένο υποστηρικτή του νεοφιλελευθερισμού κ. Μαρατζίδη ζητούν τη συνεργασία με τον μέχρι χθες «κακό» ΣΥΡΙΖΑ!

Μέχρι να οριοθετηθεί το πολιτικό πρόγραμμα του Κινήματος Αλλαγής και η καπετάνισσα να αποφασίσει να αλλάξει στρατηγική, ξεκαθαρίζοντας τους πολιτικούς στόχους, η τρικυμία θα βουλιάξει το καράβι. Το ναυάγιο αυτό δεν θα είναι μόνο ατομικό αλλά θα απογοητεύσει και ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών, που θα πεισθεί ότι δεν αλλάζει τίποτα πέρα από τον στόχο, τη θέση στο Κοινοβούλιο.