Λίγη τσίπα δεν υπάρχει;

Εβδομήντα μέρες κρατούνται στις… σουίτες των φυλακών Αδριανούπολης οι δύο έλληνες στρατιωτικοί Μητρετώδης και Κούκλατζης (για να μην ξεχνιόμαστε) και η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ροδόπης, στο πλαίσιο μάλιστα ενός ευρωπαϊκού προγράμματος για να… τιμήσει την Ημέρα της Ευρώπης, ταξίδεψε στην… Τουρκία!

Κι έτσι, με αυτόν τον… εύγλωττο τρόπο υλοποίησε το πρόγραμμα «Bringing Europe Home At School»…
Σαν να μην τρέχει τίποτα, οι έλληνες εκπαιδευτικοί φωτογραφίζονται, περιχαρείς και ξέγνοιαστοι, με τους τούρκους συναδέλφους τους, απαθανατίζονται μπροστά σε κτίρια που φέρουν το όνομα του Ατατούρκ και… κοσμούν σελίδες στα κοινωνικά δίκτυα των τούρκων συναδέλφων τους, αποτέλεσμα όλης αυτής της… υλοποίησης.

Την ώρα που οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία βρίσκονται σε οριακό (;) σημείο και οι έλληνες συμπατριώτες μας, καθώς και οι οικογένειές τους, περνούν ένα μαρτύριο, οι εκπαιδευτικοί μας, αυτοί, δηλαδή, που μεταδίδουν γνώσεις, διαμορφώνουν την κριτική σκέψη και διαπλάθουν τον αυριανό έλληνα πολίτη (ναι, το τερμάτισα), αποδεικνύουν, δυστυχώς, με αυτήν τους στάση, πως… δεν κάνουν γι’ αυτήν τη δουλειά…

Αποδοχή;

Προφανώς, έτσι… πάει ο κόσμος κι αυτή είναι η εξέλιξη και η πρόοδος του ανθρώπινου είδους…

Προφανώς, ορθώς έπραξαν οι δάσκαλοι… διότι αυτοί δεν είναι πολιτικοί, διότι… άλλα θέλουν οι μεγάλοι κι άλλα οι λαοί και… πολλά άλλα επιχειρήματα που πέφτουν (όχι με πιο ισχυρά αντεπιχειρήματα), αλλά πάνω στις… μούρες όσων αντιλαμβάνονται πως «έτσι πάει ο κόσμος» και δεν είναι δυνατόν να το αποδεχτούν.

Συγκρίσεις…

Κι ύστερα σου λένε: Μα, η εκδρομούλα των εκπαιδευτικών σε πείραξε, το «θέατρο» του περιφερειακού συμβουλίου όχι;

Μα, το περιφερειακό συμβούλιο και οι συνεδριάσεις του δεν είναι «θέατρο», είναι σκέτη ταλαιπωρία…
Σαν να ταξιδεύεις με το ΚΤΕΛ από την Αλεξανδρούπολη στην Κομοτηνή τη δεκαετία του ’60:

Φορτωμένοι στα λεωφορεία τα παιδιά και οι γιαγιάδες, τα κεφτεδάκια στα τάπερ και τις απανωτές στάσεις για ξεμούδιασμα και ξαλάφρωμα, αφού τότε δεν υπήρχε Εγνατία και για να διανύσεις αυτά τα λιγοστά (σήμερα) χιλιόμετρα, χρειαζόσουν πέντε με έξι ώρες, όπως θα ’λεγε ή θα ’γραφε -πολύ καλύτερα- κι ο Γιάννης Ξανθούλης…

Εγνατία έχουμε…

Ναι, ταλαιπωρία και… χωρίς τα κεφτεδάκια και χωρίς τις ανέμελες φωνές παιδιών ή ακόμα και τις γκρίνιες τους ή τις… σβουριχτές από τις γιαγιάδες…

Τώρα Εγνατία υπάρχει και οι άνθρωποι όπως γρήγορα πάνε, έτσι γρήγορα σκέφτονται. Όμως η βιάση στη σκέψη δεν έχει καλά αποτελέσματα, όπως είπε προσφάτως σε μια συνέντευξή του ο κ. Μπαμπινιώτης…