Ελλάδα – Κύπρος: Ανάγκη επανασχεδιασμού του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αρχιτέκτονα – Συγγραφέα,
Μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής
του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
-«Της Αμύνης τα παιδιά…»
Ξεκινώ θυμίζοντας ότι κατά τη δεκαετία του 1990 εξαγγέλθηκε το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Κύπρου – Ελλάδας, το οποίο αργότερα -δυστυχώς- σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείφθηκε και απονευρώθηκε.
Η σημερινή κατάσταση σε ό,τι αφορά τις τουρκικές συμπεριφορές, τόσο κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και στο Αιγαίο, επιβάλλει εκ βάθρων επανατοποθέτηση στα ζητήματα άμυνας και εθνικής ασφάλειας.
Πρόσφατη κορύφωση της τουρκικής προκλητικότητας εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας η ακύρωση διενέργειας γεωτρήσεων στο θαλάσσιο τεμάχιο 3 της κυπριακής ΑΟΖ από την ιταλική ΕΝΙ, με την αποστολή τουρκικών πολεμικών πλοίων, και η εξαγγελία Ερντογάν για διενέργεια γεωτρήσεων εντός της κυπριακής ΑΟΖ.
«Η ανάγκη λήψης από μέρους μας εξισορροπητικών μέτρων για μια ορατή παρουσία της Ελλάδας είναι όρος και προϋπόθεση, για να μη συνθλιβούμε υπό το βάρος της καταθλιπτικής τουρκικής παρουσίας. Αυτή η αλήθεια δεν ισχύει μόνο όσο το Κυπριακό παραμένει άλυτο και όσο συνεχίζεται η τουρκική κατοχή. Θα ισχύει και μετά τη λύση του Κυπριακού, αν θέλουμε η Κύπρος να επιβιώσει ως κρατική οντότητα και ο Ελληνισμός να έχει διαχρονική παρουσία στην περιοχή. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτές τις απλές αλήθειες, που στηρίζονται στα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά δεδομένα που διαμορφώνονται στην περιοχή μας, βρίσκονται σε επικίνδυνη άγνοια και σε ασύγγνωστη πλάνη.
Η στρατηγική της αποτροπής, από την ελάχιστη αξία που θα είχε αν μετείχε μόνο η Κύπρος με τις περιορισμένες δυνάμεις της, αποκτά μέγιστη αξία με τη συμμετοχή της Ελλάδας, η οποία έχει μικρότερες μεν δυνάμεις από την Τουρκία, αλλά πολύ υπολογίσιμες. Είναι γι’ αυτό που η διακήρυξη του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού χώρου θα έπρεπε να εξακολουθεί να αποτελεί κορυφαία επιλογή στρατηγικής του Ελληνισμού και θα έπρεπε να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού» (Γιαννάκη Ομήρου, πρώην πρόεδρου της Κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων).
Κατά την, προ επταμήνου, επίσκεψή μας στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, στη νήσο Ρούσκι, επισκεφθήκαμε τις πολεμικές αμυντικές εγκαταστάσεις που είχαν δημιουργηθεί πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Βοροσίλοφ, (υπήρξε από το 1934 έως το 1940 επίτροπος Αμύνης της ΕΣΣΔ), ο οποίος ανέμενε επίθεση από τους Γιαπωνέζους. Τελικά, η επίθεση δεν έγινε ποτέ στην Άπω Ανατολή, απεναντίας ο Χίτλερ μπήκε στο ευρωπαϊκό κομμάτι της τότε Σοβιετικής Ένωσης από την ήδη καταλυμένη Ανατολική Ευρώπη, έμειναν οι οχυρώσεις και τα οχυρά στο Βλαδιβοστόκ μνημεία μιας μη πραγματοποιηθείσης επίθεσης.
Η συγκέντρωση κανονιών μεγάλου μήκους και βεληνεκούς, η πληθώρα αρμάτων μάχης, οι διώροφοι εσωτερικοί χώροι των οχυρών, όπου εντός συναντάς υποδειγματική οργάνωση, δείχνουν το επίπεδο ετοιμότητας που οφείλει να έχει κάθε ηγεσία προκειμένου να θωρακίσει τη χώρα όταν επίκειται (διακηρυγμένη) έξωθεν απειλή… Και παρότι δεν είναι εύκολη η σύγκριση ανάμεσα στη σταλινική εξουσία, στη Σοβιετία εκείνη την περίοδο, ούτε η σύγκριση της έκτασης της χώρας -αλίμονο- με τη δική μας, ένα πράγμα οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι αξίζει να παραμείνει κοινό: Η οργάνωση της Άμυνας κάθε χώρας απέναντι στην ξένη επιβουλή.
Με βάση την προέλευση της απειλής, δεν θα οδηγηθώ στην ανάγκη δημιουργίας κάποιου αντίστοιχου Ρούπελ, που κατασκεύασε ο Μεταξάς και εντέλει αποδείχτηκε τότε σωστό, διότι η απειλή σήμερα δεν προέρχεται από τον Βορρά αλλά εξ Ανατολών. Ένα οποιοδήποτε οχυρό σε κάποιο νησί μας του Βόρειου Αιγαίου θα ήταν άχρηστο. Άλλα, μικρότερης έκτασης έργα υποθέτω ότι είναι πιο χρήσιμα. Όπως και οι νέες τεχνολογίες. Εντούτοις, θα έλεγα ότι πρέπει όλοι -ιδιαίτερα οι ιθύνοντες- να παραδειγματιστούμε από το παράδειγμα του Βοροσίλοφ και το αντίστοιχο του Μεταξά προκειμένου να οδηγηθούμε στην καρδιά του προβλήματος: Στην οργάνωση της Άμυνας.
Ακούμε καθημερινά διατυπωμένη την επιβουλή εναντίον της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας εκ μέρους της Τουρκίας. Ο εξ Ανατολών επικίνδυνος, επεκτατικός και αναθεωρητικός γείτονας επαναφέρει απροκάλυπτα, είτε μέσω της συζήτησης για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, είτε με την αμφισβήτηση ελληνικού χώρου, όπως πράττει στο Αιγαίο- εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας. Συνεχίζει δε την αιχμαλωσία των δύο ελλήνων στρατιωτικών.
Εμείς, από την πλευρά μας, ως ενεργοί δρώντες στην κοινωνία και τα κινήματα, ως δημοκράτες πατριώτες, μπορούμε να προσθέσουμε και να προτάξουμε την ιδέα της παλλαϊκής άμυνας. Θεωρώ ότι η δημοκρατική, πατριωτική, αντιιμπεριαλιστική ενότητα συμβάλλει σε αυτό.
Διότι η υπεράσπιση της χώρας περνά μέσα από την ψυχή του λαού.
Στην ίδια αυτή λογική, οι όποιες πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να οδηγήσουν στην αναβίωση της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας.
Ας κλείσουμε με το γνωστό: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης».
e-mail: [email protected]