Π. Παυλόπουλος: Ο όρος “παρακείμενες νησίδες” περιλαμβάνει κάθε βράχο που εξέχει από τη θάλασσα στην περιοχή αυτή…

Η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα ερμηνείας της Συνθήκης παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Δεν ήταν καν συμβαλλόμενο μέλος!

Ηχηρό μήνυμα προς την Τουρκία να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, έστειλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος από τη Σύμη.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραβρέθηκε για τις εκδηλώσεις εορτασμού της επετείου των 73 χρόνων από την παράδοση της Δωδεκανήσου στους συμμάχους, επισημαίνοντας ότι θα πρέπει να γίνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι «στο Αιγαίο και ειδικά στα Δωδεκάνησα δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες».

Ιδιαίτερη σημασία, εντός αυτού του θεσμικού πλαισίου έχουν οι διατάξεις του άρθρου 14 της ως άνω Συνθήκης, είπε ο κ. Παυλόπουλος, σύμφωνα με τις οποίες:

Ξαναγυρίζοντας στην σημασία της σημερινής επετείου, ας μου επιτραπεί να τονίσω ότι η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στον Εθνικό μας Κορμό αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες στιγμές της Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Και με την ευκαιρία αυτή, τιμώντας εμπράκτως την σημερινή μεγάλη επέτειο, θα ήθελα να σας εκθέσω τα όσα συνάγονται, με βάση το σύνολο του Διεθνούς Δικαίου, από τις διατάξεις περί παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα και τα οποία, όπως επανειλημμένως έχω επισημάνει, αποτελούν πλέον πάγιες Εθνικές μας αλλά και Ευρωπαϊκές Θέσεις, με πρόσθετο στήριγμα το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό Κεκτημένο.

«1. Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον ως και τας παρακειμένας νησίδας. 2. Αι ανωτέρω νήσοι θα αποστρατιω-τικοποιηθώσι και θα παραμείνουν αποστρατιωτικοποιημέναι». Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η διατύπωση της παραγράφου 1 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων είναι τόσο σαφής, ώστε να μην αφήνει οιοδήποτε περιθώριο ως προς την ουσία και την έκταση της κυριαρχίας της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί των Δωδεκανήσων. Ειδικότερα:

1. Η κυριαρχία αυτή είναι «πλήρης», πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ουδέναν περιορισμό επιδέχεται κατά την άσκησή της. Το δε περιεχόμενο της «πλήρους» κυριαρχίας προσδιορίζεται, ως προς τα Δωδεκάνησα, με βάση τους κανόνες του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος περί κυριαρχίας, καθώς και με βάση τις περί συνόρων των κρατών-μελών -επέκεινα δε της Ευρωπαϊκής Ένωσης-διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 2 και 3 και 21 παρ. 2 περ. α) και γ) της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΕΕ), των άρθρων 67 παρ. 2 και 77 παρ. 2 περ. δ) και παρ. 4 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) και της παρ. ΙΙΙ του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για την Μετανάστευση και το Άσυλο του 2008, όπως όλες οι διατάξεις αυτές έχουν ερμηνευθεί και εφαρμοσθεί από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οιαδήποτε λοιπόν αμφισβήτηση της ερμηνείας των διατάξεων της παραγράφου 1 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων συνιστά, αυτοθρόως, παραβίαση του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου.

2. Η κυριαρχία της Ελλάδας, με την ως άνω έννοια, εκτείνεται όχι μόνον εφ’ όλων των νήσων που αναφέρονται ρητώς στην παράγραφο 1 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων αλλά, κατά την κατηγορηματική διατύπωση της κατά τ’ ανωτέρω παραγράφου, και επί των «παρακειμένων νησίδων» στο σύνολό τους. Επειδή δε οι διατάξεις αυτές ουδεμία διάκριση κάνουν εν προκειμένω, η διατύπωσή τους καταλαμβάνει τις κάθε είδους «παρακείμενες νησίδες», ανεξαρτήτως μεγέθους τους ή άλλου χαρακτηριστικού τους (π.χ. κατοικημένες ή μη). Υπό το πρίσμα αυτό είναι προφανές, πως και στην περιοχή της Δωδεκανήσου – όπως και όπου αλλού εφαρμόζονται οι διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 – δεν είναι νοητές, από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, «γκρίζες ζώνες».

Β. Όπως είναι προφανές, τα εν λόγω συμπεράσματα δεν αφορούν μόνο την υπεράσπιση των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Χώρας μας αλλά και την συνακόλουθη υπεράσπιση των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά λογική ακολουθία, κάθε αμφισβήτηση των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Ελλάδος συνιστούν αμφισβήτηση των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γ. Επιπροσθέτως, τα ίδια συμπεράσματα απευθύνονται, θωρακισμένα με το αμάχητο τεκμήριο της συμφωνίας τους με το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο στο σύνολό τους, προς κάθε κατεύθυνση. Πρωτίστως δε προς εκείνους οι οποίοι είτε επινοούν δήθεν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, είτε διεκδικούν εδάφη που δεν τους ανήκουν είτε, τέλος, αμφισβητούν την πλήρη κυριαρχία της Ελλάδας επί των Δωδεκανήσων. Ειδικώς προς αυτούς, υπενθυμίζουμε το αυτονόητο δικαίωμα της Ελλάδας, κατά τις διατάξεις του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ περί προληπτικής νόμιμης άμυνας, να τα θωρακίζει αμυντικά εναντίον κάθε επιβουλής, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, όταν και εφόσον το κρίνει σκόπιμο. Επιπλέον, η Τουρκία δεν έχει κατά το Διεθνές Δίκαιο λόγο επ’ αυτού, διότι δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στην Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων.

Δ. Τις προαναφερόμενες ρυθμίσεις ως προς τα σύνορα και το έδαφος της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έρχεται να ενισχύσει η Ευρωπαϊκή νομοθεσία για το «Δίκτυο NATURA 2000», που αφορά τον επακριβή καθορισμό των εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης περιοχών με προστατευόμενα οικοσυστήματα, όπως αυτά απεικονίζονται στους οικείους χάρτες «NATURA 2000».

1. Η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία για το «Δίκτυο NATURA 2000» στηρίζεται σε συγκεκριμένες Οδηγίες, οι οποίες στοχεύουν στην προστασία της βιοποικιλότητας εντός του εδάφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για την ακρίβεια, η ως άνω Ευρωπαϊκή Νομοθεσία στηρίχθηκε στις εξής οδηγίες:

α) Στην Οδηγία 79/409/ΕΟΚ, η οποία θεσμοθετήθηκε με σκοπό την προστασία, την διατήρηση και την ρύθμιση της αναπαραγωγής όλων των ειδών πτηνών που ζουν, εκ φύσεως, σε άγρια κατάσταση στο ευρωπαϊκό έδαφος των κρατών-μελών.

β) Και στην Οδηγία 92/43/ΕΟΚ, «Για την διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας», η οποία θεσμοθετήθηκε με σκοπό να συμβάλλει στην προστασία της βιολογικής ποικιλότητας, μέσω της διατήρησης των φυσικών οικοτόπων, καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας στο ευρωπαϊκό έδαφος των κρατών-μελών, εντός του οποίου εφαρμόζεται η Συνθήκη.

2. Οι προαναφερόμενες Οδηγίες έχουν ήδη ενσωματωθεί πλήρως στην Ελληνική Έννομη Τάξη.

3. Συμπερασματικώς, τα κατά τ’ανωτέρω στοιχεία ως προς τις περιοχές που περιλαμβάνονται στο «Δίκτυο NATURA 2000» ενισχύουν το ότι οι περιοχές αυτές – συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους νησίδων και βραχονησίδων, δίχως να έχει οιαδήποτε νομική σημασία το ποια είναι η έκτασή τους και το αν κατοικούνται ή όχι – ανήκουν στην Ελληνική και, επέκεινα, στην Ευρωπαϊκή Επικράτεια. Κατά τούτο, λοιπόν, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό Κεκτημένο προστίθενται στο Διεθνές Δίκαιο – κυρίως δε, όπως προαναφέρθηκε, στις Συνθήκες της Λωζάνης του 1923 και των Παρισίων του 1947 – για να καταστεί σαφές αφενός ότι τα σύνορα και το έδαφος της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ουδόλως μπορούν ν’ αμφισβητηθούν, καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Και, αφετέρου, ότι, επιπλέον και συνακόλουθα, δεν υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.