Ραγκούσης: Συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με τη Νέα Δημοκρατία είναι προδοσία

Ομιλία Γ. Ραγκούση

1. Ο ΣΚΟΠΟΣ.

Η αποψινή μας, είναι η πρώτη δημόσια συζήτηση που αποφασίσαμε

να διοργανώσουμε όχι για το χθες αλλά για το αύριο.

Για την επόμενη Ελλάδα όχι για την απερχόμενη.

Θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά για το μέλλον, βασισμένοι στη μεγάλη εικόνα.

Να ξεχωρίσουμε το δευτερεύον από το κρίσιμο.

Το σημαντικό από το ασήμαντο.

Θέλουμε να αφαιρέσουμε την πολιτική και δημοσιογραφική ομίχλη πάνω από τη δημόσια συζήτηση που εμποδίζει τους προοδευτικούς πολίτες να δουν καθαρά τα μεγάλα σταυροδρόμια που έχουμε μπροστά μας.

Γι αυτό χρειαζόμαστε τη συμβολή της θεωρίας και της επιστήμης.

Γι αυτό έχουμε ανάγκη να αφουγκραστούμε την κοινωνία.

Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε πιο έγκυρη θεωρητική τεκμηρίωση από αυτήν που μας έδωσαν τέσσερις ακαδημαϊκοί, κορυφαίοι επιστήμονες.

Τρεις πολύ επιτυχημένοι δήμαρχοι επίσης αποτελούν κατά τεκμήριο τα καλύτερα «στηθοσκόπια» που μπορούμε να εμπιστευτούμε για να ακούσουμε τους παλμούς της κοινωνίας.

2. ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.

Η ατζέντα επόμενη Ελλάδα είναι ρεύμα προοδευτικών ιδεών εντός του Κινήματος Αλλαγής και της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης.

Πρώτη φορά αναλάβαμε, όσοι αναλάβαμε, κυβερνητικές ευθύνες, το 2009.

Δεν φυγομαχήσαμε.

Πήραμε στην πλάτη μας ευθύνες που δεν μας ανήκαν και υλοποιήσαμε τις εθνικά υποχρεωτικές πολιτικές του 1ου και το 2ου μνημονίου, χωρίς υποκριτικά να πετροβολούμε την υλοποίηση των εθνικά υποχρεωτικών πολιτικών του 3ου μνημονίου.

Για λόγους πρωτίστως αυτοσεβασμού και προσωπικής αξιοπιστίας, δεν καταφύγαμε σε μια υστερικού τύπου παλαιοκομματική αντιπολίτευση.

Μάλιστα, δεδομένου του αισθήματος αδικίας που τόσο έντονα νιώσαμε τότε, εμείς αν θέλαμε θα μπορούσαμε να είμαστε οι τελευταίοι που θα κλείσουμε τους λογαριασμούς που άνοιξαν οι πολιτικές συγκρούσεις της διετίας 2009-2011.

Διότι εμείς δεν ήμασταν ούτε αυτοί που τότε βυσσοδομούσαν εναντίον της κυβέρνησής τους, ούτε αυτοί που μέσα στην κυβέρνηση κρύβονταν στα δύσκολα για να μην τσαλακώσουν τα κουστούμια τους ή τα ταγιέρ τους.

3. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ.

Είμαστε γενιά που έχει πορευτεί με το δόγμα ότι «εθνικό είναι το αληθές».

Γενιά η οποία από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι και τον Ανδρέα Παπανδρέου μάθαμε επίσης ότι «προοδευτικό είναι το εθνικό». Επομένως το αληθές.

Και αληθές είναι, ότι τον Ιανουάριο διανύουμε 10 κρίσιμους και σπάνιους μήνες που θα κρίνουν τα επόμενα 10 χρόνια, για την κοινωνία και την πατρίδα μας.

Το τέλος των μνημονίων,

οι κανόνες της μεταμνημονιακής περιόδου,

η νέα ελάφρυνση του χρέους,

η διαπραγμάτευση για το ονοματολογικό πρόβλημα με τη FYROM,

η αναγκαία συνταγματική αναθεώρηση καθώς και η σύγκρουση με τη διαπλοκή, συνιστούν εθνικής, στρατηγικής σημασίας ζητήματα.

Θα έχουμε τέλος του μνημονίου αν ολοκληρωθεί στην ώρα της η 4η αξιολόγηση;

Ναι. Αληθές είναι ότι η χώρα βγαίνει πράγματι από το μνημόνιο το προσεχές καλοκαίρι.

Μάλιστα, (κάνοντας μια παρέκβαση) ειλικρινά κι εντελώς ανθρώπινα σας δηλώνω, ως ένας άνθρωπος που υποχρεώθηκε να συνομολογήσει το 1ο μνημόνιο για να αποφύγει η κοινωνία μας την καταστροφή της ασύντακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ, την ημέρα που θα υπογράφεται το τέλος του μνημονίου εγώ θα είμαι πιο χαρούμενος από τον κ.Τσίπρα.

Αληθές είναι ότι ξεκινά η μεταμνημονιακή περίοδος, που εάν θα περιλαμβάνει κάποια ξεχωριστή εποπτεία, ουσιαστικά αυτή δεν θα είναι επί της χώρας, αλλά λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης θα είναι επί του κομματικού συστήματος στο σύνολό του.

Ωστόσο, επιπλέον και εξαιρετικά σημαντικό, αληθές είναι ότι η χώρα εξέρχεται από το μνημόνιο βασικά ως αξιόχρεος καταναλωτής κι όχι ως σύγχρονος κι ανταγωνιστικός παραγωγός.

Εξέρχεται με ανοιχτό το μέγα διαχρονικό, εθνικό, οικονομικό της πρόβλημα.

4. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑ.

Φίλες και φίλοι.

Το 2017, όπως περίπου και όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι εξαγωγές μας ήταν 28,8 δις έναντι 50,2 των εισαγωγών μας.

Το συνολικό αντίστοιχο έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου για τα 9 χρόνια της κρίσης (2009-2017) ήταν 188 δις (εισαγωγές 381, εξαγωγές 193).

Το εμπορικό ισοζύγιο αποτυπώνει τις παραγωγικές δυνατότητες, την ισχύ της πραγματικής οικονομίας.

Αληθές λοιπόν είναι ότι το παραγωγικό μας έλλειμμα, όπως αποτυπώνεται στο εμπορικό μας έλλειμμα, είναι το εθνικό μας έλλειμμα.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, το παραγωγικό μας έλλειμμα, είναι η μήτρα όλων των ελλειμμάτων.

Είναι η βασική αιτία των εθνικών μας προβλημάτων.

Είναι η κυρίαρχη αιτία για το υπέρογκο χρέος, για το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Είναι δε, σε μεγάλο βαθμό η αιτία για τις παθογένειες που εκδηλώνονται στο θεσμικό εποικοδόμημα.

Είναι η αιτία για το έλλειμμα αξιοκρατίας.

Είναι η ουσιαστική αιτία για το πελατειακό πολιτικό σύστημα.

Είναι η βασική αιτία ακόμη και για το δημογραφικό μας έλλειμμα.

5. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ.

Επομένως, στην Ελλάδα προοδευτικό είναι το παραγωγικό.

Ό,τι παράγει και ιδιαίτερα μάλιστα διεθνώς ανταγωνιστικά προϊόντα με έδρα την Ελλάδα,

παράγει εξαγωγές, παράγει μόνιμες θέσεις εργασίας,

παράγει νέες ασφαλιστικές εισφορές, παράγει νέα χρηματοδότηση για το ασφαλιστικό σύστημα και τις συντάξεις.

παράγει φορολογικά έσοδα επί των κερδών,

παράγει λοιπόν πλεονάσματα για δημόσιες επενδύσεις, χρηματοδότηση για το κοινωνικό κράτος, για την υγεία για την παιδεία.

Ωστόσο, στην εποχή της 4ης τεχνολογικής επανάστασης, ισχυρός παραγωγός είναι αυτός που παράγει όχι μόνο τελικά προϊόντα αλλά παράγει μέσα παραγωγής.

Τα μέσα παραγωγής, από τους σπόρους στον πρωτογενή τομέα, μέχρι το νέο λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης, δεν είναι απλώς δύναμη, είναι εξουσία.

Στη ψηφιακή εποχή είναι πηγή παγκόσμιας δύναμης.

6. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ.

Βεβαίως σε αυτό το σημείο, αβίαστα ξεπηδά το ερώτημα, τι φταίει και δεν αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα οι παραγωγικές δυνάμεις;

Ποιος εμποδίζει σήμερα την ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων;

Υπάρχει αντίπαλος στην προσπάθεια των παραγωγικών δυνάμεων να αναπτυχθούν;

Η απάντηση μου είναι πως: Ναι υπάρχει.

Στην πρώιμη φάση ήταν οι αντικειμενικές συνθήκες.

Ήταν η καθυστερημένη είσοδος του νεοελληνικού κράτους στη βιομηχανική εποχή, στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Αναλόγως πότε χρονικά ορίζεται διεθνώς η έναρξη του καπιταλισμού, η Ελλάδα υπολογίζεται ότι καθυστέρησε 150 με 200 χρόνια να εισέλθει στον καπιταλισμό.

Παρά την κρατούσα άποψη, η διαχρονική οικονομική και κατ´επέκταση θεσμική υστέρηση της χώρας, κατά τη γνώμη μου, περισσότερο σχετίζεται με την καθυστερημένη ενσωμάτωση του καπιταλισμού και λιγότερο με την αποχή μας από την περίοδο της αναγέννησης που δεν ζήσαμε.

Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, επιβεβαιώθηκε πως αντίπαλος για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ήταν η εξάρτηση όπως σωστά είχαν αναλύσει οι θεωρητικοί της αντίθεσης μητρόπολης περιφέρειας.

Σήμερα όμως που έχει ανατείλει η νέα τεχνολογική εποχή, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι η δυνατότητα ελεύθερης -αλλά όχι απρουπόθετης- εισόδου σε αυτήν, ο αντίπαλος των παραγωγικών δυνάμεων είναι υποκειμενικός, είναι ενδογενής.

Είναι η μεταπρατική οικονομική ολιγαρχία και η εξαγορασμένη από αυτήν, πολιτική ελίτ.

Το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο της παρασιτικής Ελλάδας.

Είναι η διαπλοκή ο βασικός αντίπαλος των Ελλήνων που παράγουν καθώς και των αβοήθητων Ελλήνων.

Ακριβώς αυτή η διαπλοκή που ήρθε στην επιφάνεια και με το σκάνδαλο Νοβαρτις.

Ξέρετε, εκτός από τη δικαστική πλευρά του σκανδάλου που εμείς μέχρι τέλους θα την προσεγγίζουμε με βάση την αρχή του κράτους δικαίου που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες πολίτες, «καμία συγκάλυψη και προστασία ένοχου, καμία πολιτική δολοφονία αθώου», υπάρχει και η πραγματολογική, η ουσιαστική πλευρά του.

Η Νοβάρτις είναι μια εταιρία που δεν έχει καν παραγωγικές μονάδες εδώ.

Είναι δηλαδή ένας μεταπράτης που αντιμετώπισε την Ελλάδα ως ειδικό καταναλωτή και η οποία αδίστακτα πρωταγωνίστησε στην πορεία του τομέα του φαρμάκου προς τη χρεοκοπία.

Η αποκάλυψη του σκανδάλου Νοβάρτις πράγματι σχηματοποίησε defacto δύο στρατόπεδα αναμέτρησης.

Όμως δεν είναι η ψευδής αναμέτρηση δημοκρατίας έναντι δήθεν σκευωρίας.

Είναι η αναμέτρηση της παραγωγικής Ελλάδας με την παρασιτική Ελλάδα.

Αυτή είναι η ιστορική αναμέτρηση που έχουμε ενώπιόν μας.

Αυτό είναι το δίλημμα:

Με την παραγωγική και προοδευτική Ελλάδα ή με τη μεταπρατική και συντηρητική Ελλάδα;

Γιατί συντηρητική;

Διότι όπως αποδείχτηκε και από το σκάνδαλο Νοβάρτις αλλά και από την απροκάλυπτη ταύτισή της με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, η ΝΔ εξακολουθεί να αποτελεί τον βασικό πολιτικό εκπρόσωπο της μεταπρατικής ολιγαρχίας, της διαπλοκής που εξαγοράζει πολιτικούς.

Προοδευτικό λοιπόν δεν είναι το μεταπρατικό, δεν είναι το διαπλεκόμενο.

7. Η ΣΥΝΤΕΛΕΣΜΕΝΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ.

Φίλες και φίλοι,

αναζητώντας το μέλλον της προοδευτικής παράταξης τώρα που στην μεταμνημονιακή εποχή επανέρχεται ως κυρίαρχη αντίθεση, η αντίθεση πρόοδος-συντήρηση,

θα είναι εξαιρετικά χρήσιμο να μας επιτραπεί να εξειδικεύσουμε τον ορισμό του αείμνηστου Νίκου Σβορώνου για το συντελεσμένο έθνος, στο θρυλικό πλέον έργο του «το ελληνικό έθνος, γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού», εκδόσεων Πόλις.

Κατ αναλογία της έννοιας συντελεσμένο έθνος, θα είναι πραγματικά λυτρωτικό να εισάγουμε στην πολιτική μας ανάλυση την έννοια της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης.

Της ιστορικά και κοινωνικά συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης.

Συντελεσμένη υπό την έννοια ότι η δημιουργία της που έχει ήδη συντελεστεί.

Υπάκουσε και υπακούει σε ιστορικές διεργασίες που βρέθηκαν και βρίσκονται σε στενή εξάρτηση με τους κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες που κινούν την πορεία του έθνους.

Συντελεσμένη από την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη και του Ελευθέριου Βενιζέλου, από την εποχή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων της αριστεράς εναντίον του παρακράτους της δεξιάς.

Συντελεσμένη προοδευτική παράταξη με δική της πολιτική φυσιογνωμία και αρχές.

Με δική της συνείδηση. Συνείδηση παράταξης.

Με σταθερά εκφρασμένη βούληση πολιτικής αυτονομίας έναντι της επίσης συντελεσμένης συντηρητικής παράταξης.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αναφορά στην αυτονομία του Κινήματος Αλλαγής, αν δεν είναι υποκρισία τότε δεν μπορεί να γίνεται ως εάν η αυτονομία να είναι μία ανιστόρητη, μία απολίτικη έννοια.

Η αυτονομία της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης ως έννοια και περιεχόμενο κουβαλά μεγάλο ιστορικό κι ιδεολογικό φορτίο.

Είναι αυτονομία έναντι της συντηρητικής, ιδίως της διαπλεκόμενης συντηρητικής παράταξης.

Ένας πολιτικός φορέας αυτοπροσδιοριζόμενος θα ανήκει είτε στην προοδευτική είτε στη συντηρητική παράταξη.

Είτε του αρέσει είτε όχι.

Δεν υπάρχει περιθώριο ούτε υπεκφυγής, ούτε ασάφειας.

Με άλλα λόγια, το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει προοδευτική παράταξη και μάλιστα μεγάλη.

Το ερώτημα είναι εάν εσύ εντάσσεις τον εαυτό σου σε αυτήν.

Η επαναλαμβανόμενη δήλωση «το αν θα σχηματίσω κυβέρνηση με τη ΝΔ θα σας το πω μετά τις εκλογές», εκλαμβάνεται -και σωστά κατά τη γνώμη μου- ως έμμεση αλλά σαφής προαναγγελία ότι ο χώρος θα ξαναγίνει συνεργάτης της ΝΔ, ακόμη και στη μεταμνημονιακή περίοδο.

Πώς λοιπόν μπορείς να περιμένεις να δεχτούν να τους εκπροσωπήσεις οι προοδευτικοί πολίτες όταν σε βλέπουν διαρκώς να ταυτίζεσαι με τη συντηρητική παράταξη και μάλιστα ως συμπλήρωμά της;

Έτσι κυρίως εξηγείται ο θνησιγενής χαρακτήρας που είχαν όλες οι πολιτικές πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν ως υποκατάστατα μετά την κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 2012.

Αυτό εξηγεί και την αρνητική διαδρομή του Κινήματος Αλλαγής τις πρώτες 100 μέρες. Ξεκίνησε με 12% και μέσα σε τέσσερις μήνες βρίσκεται πάλι σε μονοψήφια ποσοστά αντί να έχει φτάσει στο 14-15%.

8. ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ.

Με βάση λοιπόν τη δίκη μας αλλά και τη διεθνή εμπειρία καθώς και τα ιστορικά διδάγματα, είναι αναντίλεκτο και απολύτως αποδεδειγμένο ότι ως Κίνημα Αλλαγής,

ή θα επιστρέψουμε στη συντελεσμένη προοδευτική παράταξη και θα αναγεννηθούμε ή θα σβήσουμε.

Στις μεταμνημονιακές συνθήκες, όταν θα έχει αντικειμενικά αρθεί η κατάσταση έκτακτης εθνικής ανάγκης,

οποιαδήποτε νέα κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ θα είναι προδοσία της προοδευτικής παράταξης. Θα είναι απόδειξη εξάρτησης από τη μεταπρατική ολιγαρχία.

Ή με την παραγωγική και προοδευτική Ελλάδα ή με τη μεταπρατική και συντηρητική Ελλάδα;

Ίσες αποστάσεις δεν μπορούν να υπάρχουν.

Φίλες καί φίλοι,

Την τελευταία δεκαετία, η μεγαλύτερη εκλογικά εκδοχή της κοινωνικά συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης καταγράφηκε στις εκλογές του 2009.

Ήταν οι τελευταίες εκλογές πριν το μνημόνιο και το πολιτικό περιβάλλον στο εσωτερικό της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ιδιαίτερα φιλικό.

Αρκεί να σας θυμίσω ότι το 2008 στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, είχαμε διατυπώσει στον κ.Τσίπρα, ενώπιόν του -γιατί τότε που το ΠΑΣΟΚ ήταν στο 43% φυσιολογικό ήταν στο συνέδριό του, να προσέρχεται ο πρόεδρος της αριστεράς κι όχι ο πρόεδρος της δεξιάς- είχαμε διατυπώσει την ευθεία πρόταση για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ.

Με όρους κοινωνικά συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης λοιπόν, ο πήχυς και ταυτόχρονα ο κριτής των απόψεών μας είναι το σύνολο των 3 και πλέον εκατομμυρίων Ελληνίδων κι Ελλήνων. Δεν είναι μόνον οι 212.000 του Νοεμβρίου.

9. ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ.

Γι αυτό έχω ακλόνητη προσωπική πίστη ότι το Κίνημα Αλλαγής αν θέλει να επανασυνδεθεί με τις κοινωνικές δυνάμεις της συντελεσμένης προοδευτικής παράταξης, αν πραγματικά επιθυμεί να βγει από τη μιζέρια της μικρής συμπληρωματικής δύναμης, πρέπει άμεσα να λάβει τέσσερις κορυφαίες αποφάσεις:

Πρώτον, ότι ανήκει στη συντελεσμένη προοδευτική παράταξη.

Δεύτερον, ότι είναι αυτόνομο μεν, εντός της προοδευτικής παράταξης δε.

Τρίτον, ότι στρατηγικός του αντίπαλος είναι η ΝΔ.

Τέταρτον, ότι αποκλείει στη μεταμνημονιακή περίοδο, κάθε ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με τη ΝΔ.

Στο ερώτημα, το εξαιρετικά εύλογο ερώτημα, γιατί αυτό δεν γίνεται μέχρι σήμερα, η απάντηση μου είναι η εξής:

Οι δυνάμεις της παρασιτικής διαπλοκής προσπαθούν να κρατήσουν αιχμάλωτο το χώρο μας, αδιαφορώντας που έτσι τον καταδικάζουν να παραμένει, μικρός, μονοψήφιος και καχεκτικός.

Η μέθοδός τους συγκεκριμένη.

Ασκούν καθημερινώς ένα ψυχολογικό μπούλινγκ μέσα από ένα καλά συντονισμένο κέντρο διαπλοκής, που επιτίθεται μέσω ενός μικρού στρατού από μισθοφόρους της διαμεσολαβητικής δημοσιογραφίας, καθώς και της καθοδηγημένης αρθρογραφίας.

Λειτουργούν σαν δεσμοφύλακας προκειμένου το Κίνημα Αλλαγής να αποτελέσει πάλι το δεκανίκι της ΝΔ.

Αχίλλειος πτέρνα τους; Οι αντινομίες τους, όπως τις αποκαλύπτει η αλήθεια της ζωής.

Για παράδειγμα:

αν όπως ισχυρίζονται το πρόβλημα είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο του 2010-2011, τότε αναρωτιέμαι πως συμπορευόμαστε πλέον στον ίδιο κομματικό φορέα με τη σημερινή ΔΗΜΑΡ -που για να μην παρεξηγηθώ, λέω πως καλώς συμπορευόμαστε- της οποίας όλα τα στελέχη τότε ήταν και στελέχη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ; Προσωπικά, την περίοδο εκείνη ανέλαβα την πολιτική ευθύνη να εισηγηθώ 7 νομοσχέδια στη Βουλή. Σε όλα, μα όλα, τα νομοσχέδια απέναντί μου είχα την αρνητική διάθεση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, σημερινών στελεχών της ΔΗΜΑΡ, επομένως και του Κινήματος Αλλαγής.

Και σε κάθε περίπτωση, φτάσαμε να ξαναβρεθούμε στον ίδιο χώρο με τους πρωταγωνιστές του εσωκομματικού σχεδίου αποδόμησης της κυβέρνησής μας εκείνη της τόσο κρίσιμη εποχή για την πατρίδα, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ μας πείραξε;

Αν πάλι το πρόβλημα είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, τότε λυπάμαι αλλά αυτό είναι προσωπικό πρόβλημα και μόνο πρόβλημα των υπουργών και των αναπληρωτών υπουργών του κ.Σαμαρά.

Δεν είναι πρόβλημα για την παράταξη.

10. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ.

Φίλες και φίλοι,

θέλω να διατυπώσω πολύ καθαρά την ακόλουθη θέση:

αν κάποιος μας θέτει τα διλήμματα και μας επιτρέπει να συζητούμε σήμερα, αυτός είναι ο Πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ του τελευταίου έτους. Είναι οι πράξεις τους, όχι τα λόγια τους.

Συγκεκριμένα:

δεν είναι μόνο η διαπραγμάτευση με τη FYROM που είναι απόλυτα βασισμένη στην εθνική γραμμή. Μια διαπραγμάτευση πού επιχειρεί όχι να δώσει αλλά να πάρει πίσω όσες εθνικές απώλειες προκάλεσε η διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση Μητσοτάκη Σαμαρά το 1992.

Δεν είναι μόνον η προοπτική για μια τόσο αναγκαία προοδευτική μεταρρύθμιση του Συντάγματος που πρέπει να την αντιληφθούμε ως την πρώτη αναθεώρηση μετά την πτώχευση του 2009 κι όχι ως την 4η μετά το 1975.

Δεν είναι μόνον η σύγκρουση με τη μεταπρατική διαπλοκή που δολοπλοκεί. (Κάποιοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν θα έπρεπε τόσο εύκολα να είχαν ξεχάσει ότι αυτό ακριβώς λέγαμε πως είναι μείζον θέμα για τη χώρα, από το 2007 κατά τη διάρκεια των εσωκομματικών εκλογών του Νοεμβρίου).

Δεν είναι μόνον ούτε καν η ανάληψη του πολιτικού κόστους για την χωρίς καθυστερήσεις υλοποίηση του 3ου μνημονίου που οδηγεί τη χώρα και την οικονομία στο ξέφωτο.

Είναι πάνω από όλα η πρόθεση ανάληψης μιας άλλης, μεγαλύτερης από τις παραπάνω, ιστορικής ευθύνης.

Της ιστορικής ευθύνης να συνυπογράψει η ελληνική αριστερά μαζί με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς το πλαίσιο των υγιών και σταθερών κανόνων που θα διέπουν την πορεία της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή.

Κανόνες που αναμφίβολα θα είναι θεμελιωμένοι σε πλεονασματικά δημόσια οικονομικά.

Υγιή και πλεονασματικά δημόσια οικονομικά

που μαζί με πολιτικές για την ανάπτυξη και την προστασία των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής,

καθώς και μαζί με θαρραλέες μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα,

μπορούν πραγματικά να χτίσουν μια νέα προοδευτική μεταπολίτευση.

Υγιή και πλεονασματικά δημόσια οικονομικά που εκ των πραγμάτων θα αποτελέσουν τη θερμοκοιτίδα για να ευδοκιμήσει ένα νέο κομματικό σύστημα που δεν θα μπορεί να ρέπει ούτε προς τον λαϊκισμό, ούτε προς τον κρατισμό.

Εάν αυτό το μελλοντικό πλαίσιο κανόνων έχει από ελληνικής πλευράς αριστερή υπογραφή τότε για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα θα έχει συντελεστεί μία σπουδαία εξέλιξη.

Εξέλιξη που θα μπορεί να δει η καθεμία και ο καθένας αρκεί η συνείδησή του ή η πένα του να μην είναι εξαγορασμένη από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που μανιακά προωθούν την πρωθυπουργία Μητσοτάκη για να λύσουν τα οικονομικά και ποινικά τους προβλήματα.

11. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΝΑΙ.

Φίλες και φίλοι,

τελειώνοντας θέλω να είμαι πολύ καθαρός, όπως πάντοτε προσπαθώ.

Αν ο Πρωθυπουργός και ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ δεν τα παρατήσουν τελευταία στιγμή.

Αν αντέξουν και δεν δραπετεύσουν από τις εθνικές και ιστορικές τους ευθύνες και αυτοί, και αν παράλληλα αναλάβουν επίσημες πρωτοβουλίες για διάλογο και σύγκλιση με άλλες προοδευτικές δυνάμεις μέσα στις οποίες αυτονόητο είναι πως δεν συγκαταλέγονται οι ΑΝΕΛ ή η ΝΔ, τότε ναι, η προσωπική μου άποψη είναι πως πρέπει να ανταποκριθούμε θετικά.

Πρέπει να πούμε ναι στο διάλογο.

Πρέπει να πούμε ναι και στη συνδιαμόρφωση κοινών πρωτοβουλιών ως ένα πρώτο βήμα.

Στο χώρο της αυτοδιοίκησης η δυναμική συνεργασίας που αναπτύσσεται, είναι ήδη αξιοσημείωτη και δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα.

Θα είναι πολύ σημαντικό για τις τοπικές κοινωνίες, τη αυτοδιοίκηση αλλά και για το Κίνημα Αλλαγής να υποστηριχθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ περιφερειάρχες ή δήμαρχοι του χώρου μας και αντίστροφα.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο κάθε φορέας θα αρνηθεί τις απόψεις του για το παρελθόν ή ότι δεν θα έχουμε διαφωνίες στο μέλλον.

Διαφωνίες όμως, που είναι άλλο πράγμα να χρησιμοποιούνται για να στήνονται πολιτικά οδοφράγματα μέσα στην προοδευτική παράταξη κι άλλο να αποτελούν ευκαιρία για να αποδειχθεί ειλικρινής διάθεση για την υπέρβασή τους.

Τέτοια άσκηση για να διακριβωθεί ειλικρινής διάθεση συνεννόησης σίγουρα θα αποτελέσει το σχέδιο νόμου για τον Κλεισθένη. Και για να διατυπωθούν εποικοδομητικά οι διαφωνίες και για να επιβεβαιωθούν συναινετικές κυβερνητικές προθέσεις για υπέρβαση των αντιθέσεων.

Σε κάθε περίπτωση, για εμάς το ναι στο διάλογο και στη συνεννόηση, είναι ένα ναι που κυρίως το οφείλουμε στη συντελεσμένη προοδευτική παράταξη.

Στους προοδευτικούς πολίτες, ψηφοφόρους μας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι τμήμα των ψηφοφόρων του 2009 που μας έδωσαν την κυβέρνηση για τελευταία φορά.

Στις πλάτες και αυτού του 20% του εκλογικού σώματος χτίσαμε τις πολιτικές μας καριέρες και πορείες όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το Γιώργο Γενημματά μέχρι το πιο νεαρό ηλικιακά μέλος του ΠΑΣΟΚ.

12. ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΟΧΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ.

Φίλες και φίλοι,

όλοι μας θα κριθούμε τους επόμενους μήνες από τις αποφάσεις για τα μεγάλα και σημαντικά θέματα της πατρίδας που είναι μπροστά μας.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, και το Κίνημα Αλλαγής, αλλά και ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά.

Μπροστά μας βρίσκονται ιστορικές αποφάσεις οι οποίες εκ των πραγμάτων θα θεμελιώσουν την πολιτική αρχιτεκτονική της επόμενης δεκαετίας θα ορίσουν εκ νέου το περιεχόμενο της αντίθεσης προοδευτικό-συντηρητικό.

Αυτά τα μεγάλα θέματα για το μέλλον, είναι που πρέπει να καθορίσουν τις νέες πολιτικές συμμαχίες μας κι όχι οι επιταγές της μεταπρατικής ολιγαρχίας και διαπλοκής.

Σας ευχαριστώ.