Έκανε αυτό που ήθελε, αυτό που τον γέμιζε, αυτό που αγαπούσε, με οποιοδήποτε κόστος…
Δύσκολες ώρες… Να γράψεις για τον αδελφό, τον πρώτο τη τάξει της οικογένειας. Που τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, ήταν – δεν ήταν 6 το πρωί, πήρε τον δρόμο για άλλους τόπους, άγνωστους σε αυτόν…
Ξεκινώντας από την αγαπημένη του Κεφαλονιά, με πιστοποιητικό την πετυχημένη «Φωνή της Κεφαλονιάς» –ήταν η πρώτη ημερήσια εφημερίδα που είδε το όμορφο νησί του Ιονίου–, τη σκυτάλη πήρε η Αθήνα, σε μέρες και χρόνια που ελάχιστες ήταν οι εύκολες στιγμές, αφού τα γεγονότα που ντόπιοι και ξένοι δημιουργούσαν κάθε άλλο παρά έλυναν τα προβλήματα των ελλήνων πολιτών, κάθε άλλο παρά στήριζαν την πατρίδα στις κάθε λογής ανεμοθύελλες…
Μια ζωή μάχες. Δεν έκανε πίσω όσο βαρύ κι αν ήταν το κόστος, όπως η… θητεία του στις Στρατιωτικές Φυλακές της Μακρονήσου ή της Πάτρας.
Μάχες και για αλλαγές στο καθεστώς με το οποίο λειτουργούσε ο Τύπος τη δεκαετία του ’80, όταν έξω από το τραστ των εκδοτών των ημερήσιων εφημερίδων απαγορευόταν να φυτρώσει άλλη εφημερίδα, αφού το ελεγχόμενο, μοναδικό Πρακτορείο Διανομής καμία εφημερίδα δεν κυκλοφορούσε αν δεν είχε το ok των τότε μεγαλοεκδοτών, η απάντηση των οποίων ήταν πάντα «όχι». Και τελικά την πόρτα άνοιξε η «Αυριανή».
Ο πόλεμος που ακολούθησε ήταν άγριος, αλλά η αρχή είχε γίνει. Πλέον είχε τελειώσει το μονοπώλιο της κατευθυνόμενης πληροφόρησης. Και ούτε οι μηνύσεις ούτε οι καταδίκες ούτε και οι συλλήψεις, με την απόφαση του δικαστηρίου που είχε στα χέρια του συνταγματάρχης της τότε Χωροφυλακής, ενώ η δίκη συνεχιζόταν (ήταν για τα Λακόστ του Ράλλη), κάτι που δεν είχε ξαναγίνει, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το τέλος τού τότε εκδοτικού κατεστημένου.
Μάχες που συνεχίσθηκαν με τη δημιουργία του «Ράδιο Αθήνα», που εγκαινίασε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, με το Κανάλι 29 και τον «Φίλαθλο». Με τελευταίους σταθμούς το Kontra Channel και την ημερήσια και την κυριακάτικη «Kontra News».
Σε όλη αυτήν τη διαδρομή, έγιναν και λάθη. Μια διαδρομή που συνεχίσθηκε μέχρι την τελευταία μάχη με την αρρώστια, τον μόνο αντίπαλο που δεν μπόρεσε να νικήσει…
Κοιτώντας προς τα πίσω και έχοντας ζήσει όλη αυτή την πορεία του, από τα μαθητικά του χρόνια, φαίνεται ότι ήξερε τι ήθελε, ποιο ήταν το όραμά του: Να αλλάξει όσο μπορούσε περισσότερα. Χωρίς πιστοποιητικά του… Λίμπρο ντ’ Όρο, από ευγενείς –μια απλή αγροτική οικογένεια ήμασταν, με τον πατέρα να έχει μια ταβέρνα–, άνοιξε πόρτες που πολύ δύσκολα ανοίγουν. Και κατάφερε να κάνει πράξη αυτό που ήθελε, αυτό που του άρεσε, αυτό που αγαπούσε, φέρνοντας εξελίξεις στο πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο που πολλοί δεν περίμεναν.
Φυσικό επακόλουθο ήταν να προκαλέσει αντιδράσεις. Και η χολή που έρρευσε δεν είχε προηγούμενο… Χαλούσε την πιάτσα. Μύθοι κατέρρευσαν. Εκδοτικά σπίτια που αποφάσιζαν ποιος θα έκανε κυβέρνηση και θα γινόταν πρωθυπουργός έχασαν την ισχύ τους. Αυτονόητο ήταν ότι δεν θα κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια. Η αποκαθήλωση, όμως, είχε αρχίσει. Η επίθεση ξεπέρασε κάθε όριο. Σημαία, ο περιβόητος «Αυριανισμός». Όπλο όλων εκείνων όταν δεν είχαν επιχειρήματα. «Αυριανισμός» οι δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες.
Η «Αυριανή» δεν… ψάρεψε σε θολά νερά. Έδωσε φωνή στον κόσμο, στους απλούς ανθρώπους, στον λαό, τον οποίο θυμόντουσαν μόνο στις εκλογές.
Η πραγματικότητα, όμως, δεν καταργείται. Και φάνηκε όλες αυτές τις μέρες που ο Γιώργος Κουρής αποχαιρέτισε τούτο τον κόσμο.
Έφυγε με μια λιτή κηδεία στη γη στην οποία χρωστούσε τη ζωή του, στην Κεφαλονιά, χωρίς παράτες και επικήδειους. Παίρνοντας μαζί του τα περγαμόντα του, ζυμωτό ψωμί και φέτα κεφαλονίτικη…
Και πάω στοίχημα ότι στον κόσμο όπου μετοίκησε όλο και κάποια εφημερίδα και κανάλι θα στήσει σύντομα…
Μάκης Κουρής