Το κοινωνικό κράτος πρέπει να προστατεύει τα παιδιά και όχι οι ΜΚΟ

Του
ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Άρχισε στην Επιτροπή της Βουλής ο διάλογος για το νομοσχέδιο που εισάγει η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και αφορά ένα από τα πιο σοβαρά θέματα για την ελληνική κοινωνία, την αναδοχή και την υιοθεσία νεογνών ή εφήβων παιδιών. Η κατάθεση αυτού του νομοσχεδίου προκάλεσε πολλές αντιδράσεις πολιτών αλλά και βουλευτών, κυρίως όσον αφορά το άρθρο 8.

Η αντίδρασή τους οφείλεται κυρίως στο ότι δεν είναι ενημερωμένοι αλλά και έτοιμοι να δεχθούν μια τέτοια οικογενειακή καινοτομία, δηλαδή να υιοθετηθούν παιδιά από ο­μόφυλα ζευγάρια. Οι αντιδράσεις αντιμετωπίστηκαν από την υπουργό με ειρωνική επίθεση, η οποία κούνησε το δάκτυλο στην ελληνική κοινωνία λέγοντας ότι «η ελληνική κοινωνία, όταν καταλάβει, τότε δεν θα μπορεί να αποκλείσει το σύμφωνο συμβίωσης από τη γενναιόδωρη πράξη» και θύμισε στους πολίτες ότι αυτό είναι πολιτική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ. Ξεχνάει, βεβαίως, ότι αυτό δεν είναι το μόνο που δεν τηρήθηκε από το πολιτικό πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος, αλλά ανατράπηκε σχεδόν ολόκληρο το πρόγραμμα του κράτους πρόνοιας, το οποίο έφτασε να εξαρτάται σήμερα από τις ΜΚΟ.

Κατά την κυρία Φωτίου, ο έλληνας πολίτης ζει στον σκοταδισμό, ενώ αυτή είναι η προοδευτική. Αποφεύγο­ντας να μας πει τι γίνεται στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, τη Νορβηγία με την εκμετάλλευση των ομόφυλων ζευγαριών και το πώς ζουν τα παιδιά.

Η υπουργός, αν και αγωνίστρια της «αριστερής» ιδεολογίας κατά της παγκοσμιοποίησης, μεταλλάχτηκε σε οπαδό της. Μιας θεωρίας η οποία δεν αφορά μόνο την οικονομία αλλά κατ’ επέκταση την πολιτική εξάρτηση των λαών, δηλαδή την κατάλυση της οικονομικής – εθνικής κυριαρχίας, αλλά ταυτόχρονα και την κατάργηση της ιστορικής – πολιτιστικής ταυτότητας των λαών. Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και των αγορών μετέτρεψε τον άνθρωπο σε προϊόν προς πώληση. Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης χρησιμοποιεί ως βασικό εργαλείο την αντικατάσταση της παραδοσιακής ταυτότητας των λαών, όπως η γλώσσα, η ιστορική πορεία και τα έθιμα τους, δημιουργώντας λαούς χωρίς αναφορές στο παρελθόν τους.

Η δικαιολογία της υπουργού είναι το δίλημμα μεταξύ προοδευτικού και συντηρητισμού. Προοδευτικός δεν είναι όποιος καταστρέφει τις πολιτιστικές παραδόσεις ενός λαού, αλλά αυτός που αντιδρά, απαντώντας με προτάσεις, που θα εκσυγχρονίσουν την κοινωνία, χωρίς να την καταστρέφουν.

Για να στηριχτεί αυτό το νομοσχέδιο επιστράτευσαν μια σειρά από αναληθή στοιχεία και αντίστοιχα μυθεύματα, στηριζόμενα σε ψευτοεπι- στημονικές θεωρίες για τα δικαιώματα κοινωνικών μειονοτήτων, χωρίς να μιλάνε με ποιον τρόπο διασφαλίζο­νται τα δικαιώματα των νεογνών και των εφήβων, χωρίς να έχει γίνει η κατάλληλη ενημέρωση και προετοιμασία των πολιτών για ένα τόσο σημαντικό θέμα, που ανατρέπει τον οικογενειακό θεσμό, στον οποίο έχει στηριχτεί διαχρονικά η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας.

Πάνω σ’ αυτό, γίνεται προσπάθεια να υποστηριχθεί ως κάτι το φυσιολογικό, με το μεγάλωμα των παιδιών από ετερόφυλες οικογένειες ή την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, και το καίριο θέμα της παιδείας πάνω στη σεξουαλική ζωή. Γιατί, προφανώς, η ομοφυλοφιλική διάθεση δεν αποτελεί κάποια φυσική επιλογή, ενώ η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια ενέχει τον κίνδυνο παραβίασης του σεξουαλικού αυτοκαθορισμού.

Είναι γνωστό σ’ όλο τον επιστημονικό κόσμο ότι το παιδί δεν κατέχει καμιά έννοια των κανόνων, δεν ξέρει τι είναι καλό και τι κακό. Άρα, η διαπαιδαγώγησή του θα είναι ανάλογη με τις προτιμήσεις των αναδόχων. Μήπως η πρόταση των κυβερνώντων – συνεργαζόμενων βουλευτών πρέπει να μελετηθεί, ώστε να δοθεί η ευκαιρία να ενημερωθούν πρώτα οι πολίτες και μετά να ψηφιστεί το νομοσχέδιο;