Η κυριαρχία Ερντογάν πυροδοτεί την επιθετική πολιτική του…
Παράσταση για έναν ρόλο οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία
Σε μια εκλογική μάχη χωρίς αντίπαλο βαδίζει ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς η πολυδιασπασμένη αντιπολίτευση, χωρίς μία σημαντική προσωπικότητα που θα μπορούσε με την υποψηφιότητά της να ενώσει όλους τους Τούρκους που αντιτίθενται στον τούρκο Πρόεδρο, ακόμη δεν έχει κατασταλάξει για το πόσοι και ποιοι θα κατέλθουν ως υποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα.
Εξάλλου, ένας από τους λόγους του εκλογικού αιφνιδιασμού του Ερντογάν ήταν αυτός ακριβώς, να προλάβει την αντιπολίτευση, που χωρίς τον αναγκαίο χρόνο για τις ζυμώσεις και τις διεργασίες δεν έχει πια δυνατότητα να προχωρήσει σε συμμαχίες με βάθος και προοπτική.
Αυτή η σχεδόν σίγουρη νίκη δίνει αυτοπεποίθηση, στα όρια της αλαζονείας, στον τούρκο ηγέτη, που κυριαρχεί για 16 χρόνια στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας. Βεβαίως, η επόμενη ημέρα της εκλογής του δεν θα είναι εύκολη, καθώς θα πρέπει, πέραν των εξωτερικών απειλών, με κορυφαία τη Συρία, να αντιμετωπίσει κρίσιμα εσωτερικά προβλήματα: Την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της εθνικής συμφιλίωσης με ένα μεγάλο κομμάτι της τουρκικής κοινωνίας, το οποίο αυτήν τη στιγμή βρίσκεται υπό διωγμόν, στο κυνήγι αυτό των μαγισσών που έχει εξαπολυθεί με πρόσχημα τον Φ. Γκιουλέν εναντίον όλων των πιθανών αντίπαλων του Τ. Ερντογάν, ενώ θα πρέπει να υπάρξουν κινήσεις και προς το κουρδικό στοιχείο.
Η σιγουριά με την οποία βαδίζει για τη νίκη του ο κ. Ερντογάν, πιθανότατα από τον πρώτο μάλιστα γύρο, πυροδοτεί την επιθετική εξωτερική πολιτική του. Και με σύμμαχο τον Μπαχτσελί, του ακροδεξιού κόμματος, που συνδέεται με τους Γκρίζους Λύκους, και θέλοντας να δώσει απαντήσεις στην κριτική που του ασκεί το CHP, βάσει της οποίας «χάρισε νησιά στην Ελλάδα», δικαιολογείται ως έναν μεγάλο βαθμό αυτή η έξαρση της επιθετικής πολιτικής του εναντίον και της Ελλάδας.
Όμως έχει ενδιαφέρον η αποτύπωση του πολιτικού σκηνικού στην Τουρκία, ενώ έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τις εκλογές (προεδρικές και βουλευτικές) της 24ης Ιουνίου.
Ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης (CHP) κ. Κιλιντσάρογλου, εκπρόσωπος του «αριστερού» ρεπουμπλικανικού κινήματος, με ρίζες στον Ατατούρκ και στον Ινονού, δεν είναι ο ηγέτης που θα μπορούσε να συσπειρώσει και να εμπνεύσει τον τουρκικό λαό, προσφέροντας εναλλακτική επιλογή.
Εξάλλου και στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές είχε σπεύσει να υποστηρίξει -τότε σε συνεργασία με το ακροδεξιό εθνικιστικό MHP (που σήμερα στηρίζει τον Ερντογάν)- τον Εκμελεντίν Ιχσάνογλου, ακαδημαϊκό με ισλαμικές ρίζες και πρώην επικεφαλής του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης.
Οι τωρινές προσπάθειές του να βρει συμμαχίες και να υποστηρίξει έστω και ανεξάρτητο υποψήφιο δέχονται σφοδρή κριτική και από το εσωτερικό του κόμματός του, ενώ καθόλου θετικό δεν είναι το κλίμα για την υποστήριξη της υποψηφιότητας της κ. Ακσενέρ, προέδρου του Καλού Κόμματος (ΙΥΙ), που αποτελεί το νέο «αστέρι» του τουρκικού πολιτικού συστήματος.
Ακροδεξιά, εθνικίστρια, πρώην στέλεχος του MHP, η κ. Ακσενέρ έσπευσε από την πρώτη στιγμή να δηλώσει ότι θα είναι υποψήφια, θέλοντας να προκαταλάβει τις άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος ο κ. Κιλιντσάρογλου, κάνοντας μια πραγματική υπέρβαση για υποτιθέμενο αριστερό κόμμα, προκειμένου η κ. Ακσενέρ να μπορεί να κατεβάσει το κόμμα της στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, της δάνεισε 15 βουλευτές, οι οποίοι παραιτήθηκαν από το CHP, προσχώρησαν στο IYI, ώστε, έχοντας πλέον Κοινοβουλευτική Ομάδα, να μπορεί, βάσει του πολύπλοκου και όχι και τόσο δημοκρατικού εκλογικού συστήματος, να συμμετάσχει στις εκλογές.
Παρά τις προσπάθειες του κ. Κιλιντσάρογλου να πείσει την κ. Ακσενέρ να αναζητήσουν κοινό υποψήφιο, η πρόεδρος του IYI επιμένει στη δική της υποψηφιότητα.
Το κουρδικό κόμμα HDP, αποδεκατισμένο σε επίπεδο στελεχών από το αντικουρδικό πογκρόμ που έχει εξαπολύσει ο Ταγίπ Ερντογάν, θα επιχειρήσει μια καταγραφή και συσπείρωση δυνάμεων, προβάλλοντας την υποψηφιότητα του φυλακισμένου αρχηγού του Σελαχατίν Ντεμιρτάς.
Από τον αρχηγό του μικρού κόμματος Saadet κ. Καραμολάογλου έγινε μια προσπάθεια, που θα αποτελούσε μια σημαντική σφήνα στο εκλογικό σκηνικό.
Βολιδοσκόπησε για κοινό υποψήφιο της αντιπολίτευσης τον πρώην Πρόεδρο και πρωθυπουργό και συνιδρυτή του ΑΚΡ Αμπντουλάχ Γκιουλ.
Η είδηση, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και στο εσωτερικό του ΑΚΡ, που πλέον ελέγχεται απολύτως από τον προσωπικό μηχανισμό του Ερντογάν, ο οποίος έχει περιθωριοποιήσει τους δύο άλλους συνιδρυτές του κόμματος, τον Αμπντουλάχ Γκιουλ και τον Μπουλέντ Αρίντς.
Όμως, για διαφορετικούς λόγους, ούτε το CHP ούτε το IYI μπορούν εύκολα να λάβουν την απόφαση να στηρίξουν τον Γκιουλ. Από τη μία, η κ. Ακσενέρ γνωρίζει ότι έτσι θα χάσει τη δυναμική που έχει και μπορεί να βάλει το κόμμα της στη Βουλή πιάνοντας το όριο του 10%. Από την άλλη, ο κ. Κιλιντσάρογλου θα αντιμετωπίσει σφοδρές αντιδράσεις στο κόμμα του αν στηρίξει τον Αμπντουλάχ Γκιουλ, που προέρχεται από το Κόμμα της Ευημερίας του Νετσμετίν Ερμπακάν, εχθρό του κεμαλικού συστήματος, το οποίο μάλιστα φρόντισε να τον ανατρέψει όταν πήρε την εξουσία…
Ο Αμπντουλάχ Γκιουλ δεν πρόκειται να δεχθεί φυσικά να εκτεθεί, γνωρίζοντας ότι δεν έχει πιθανότητες να κερδίσει, κυρίως όμως δεν θέλει να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τον Ερντογάν, καθότι οι σχέσεις τους είναι παγωμένες εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, κυρίως μετά τη δημόσια αντίθεσή του στο σχέδιο Ερντογάν για μετατροπή της χώρας σε Προεδρική Δημοκρατία και συγκέντρωση σχεδόν όλων των εξουσιών στα χέρια του.
Ο κ. Γκιουλ θα προτιμούσε να μείνει στο περιθώριο, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να αποτελέσει στο μέλλον μια πολύτιμη εφεδρεία…
Αλλά με τον Ταγίπ Ερντογάν και την πορεία που έχει πάρει, μάλλον θα πρέπει να περιμένει πολύ…
Κωνσταντίνος Τσάκαλος