Οι απολίτιστοι

Του
ΗΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

-Άρθρο-παρέμβαση για τον πολιτισμό

Το συνηθίσαμε! Κάθε φορά που μία καινούργια κυβέρνηση αντικαθιστά την προηγούμενη αποδεικνύεται στην πράξη πολύ χειρότερή της. Και αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται αδιάκοπα κι απ’ ό,τι φαίνεται δεν αλλάζει. Η ολέθρια οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια το μεγαλύτερο ίσως νεοελληνικό μας ελάττωμα, που βρήκε την απόλυτη έκφρασή του στο σάπιο πολιτικό σύστημα.

Αναφέρομαι στην τάση που επιδεικνύουμε προς την υποτέλεια, τη δουλικότητα, τον ραγιαδισμό έναντι των ξένων, που ταυτίζεται με τη μεταμοντέρνα αντίληψη του αριστεροεθνομηδενισμού, ο οποίος αναδύει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας και σακατεμένου ψυχισμού σε σχέση με άλλα έθνη και λαούς.

Πουθενά δεν ανθεί, σε αυτό το άνυδρο τοπίο, το πατριωτικό φρόνημα, η περηφάνια, η αυτογνωσία, ο αυτοσεβασμός, η καθαρή σκέψη και το συναίσθημα. Τον τόνο στην καινούργια ζωή, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται αυτή η πλευρά, τον δίνει η σύγχυση, ο ξεπεσμός, το χάος και ο απόλυτος εξευτελισμός των πάντων.

Αναλογίζομαι τι θα σηκώσει όρθια αυτήν τη δύστυχη πατρίδα, απέναντι σε τούτη την καταστροφική ροπή, αφού και στον πολιτισμό, που είναι το τελευταίο αποκούμπι και αποτελεί το οξυγόνο του σώματος της κοινωνίας, δεν επιτρέπεται να παίξει πια κανέναν θετικό ρόλο. Αυτοί που διοικούν τη χώρα στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν για τον πολιτισμό και στη χειρότερη φέρονται εχθρικά απέναντί του.

Οι εκπρόσωποί του, δημιουργοί, οδηγούνται, παρά τη θέλησή τους, στην αδράνεια, στον μαρασμό και στη σιωπή. Οι τελευταίοι της «Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ έσπασαν όλα τα ρεκόρ ψεύδους και παλιανθρωπιάς, χωρίς βέβαια να τρέφω καμιά εκτίμηση και στο υπόλοιπο μνημονιακό μπλοκ. Έχεις την αίσθηση ότι ένα πέπλο απολίτιστης βαρβαρότητας έχει σκεπάσει τη χώρα και πνίγει κάθε ζωντανή, δημιουργική ανάσα. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν ξέρει γιατί υπάρχει και αν διαθέτει υπουργό. Το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, που δαπανά έναν δυσανάλογο σε σχέση με τα επιτεύγματά του και την οικονομική κρίση, υψηλό προϋπολογισμό, σέρνεται χωρίς τόλμη, στόχο, όραμα, πιασμένο στην αράχνη μιας μέτριας συριζαίικης φθηνοπαρέας.

Αμ, εκείνη η ΕΡΤ, που ξενυχτούσαμε διαμαρτυρόμενοι για το κλείσιμό της, πώς έχει ξεπέσει σε τέτοια χάλια; Έχεις την ε­ντύπωση ότι ξαναλειτούργησε για να συνεισφέρει στην κυβερνητική προπαγάνδα και μόνο. Τα ραδιόφωνά της, αν διαχωρίσω κάπως το Τρίτο Πρόγραμμα, γυφτίζουν αδιάκοπα, κινούμενα σε ένα χαμηλότατο επίπεδο ποιότητας. Τα Μουσικά της Σύνολα, χωρίς να ευθύνονται μουσικοί – χορωδοί, χαμένα στο τίποτα. Τσαλαβουτούν πότε από δω και πότε από κει, δίχως πυξίδα, πνοή και προσανατολισμό. Κρίμα. Στα δύο τηλεοπτικά της κανάλια τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Απουσιάζει εντελώς ο πολιτισμός. Πουθενά οι συνθέτες, το έργο τους, η ελληνική μουσική, η έντεχνη δυτική μουσική. Τίποτα. Αντί αυτών, πήρε τελευταία το μάτι μου κάποια μάλλον καινούργια εκπομπή, μουσικοχορευτικής αισθητικής στάθμης, τύπου Σπύρου Παπαδόπουλου. Εύγε… Προοδεύσαμε!

Κι όμως, όλο αυτό το πράγμα που λέγεται ΕΡΤ θα μπορούσε με δυναμισμό και έμπνευση να αντιστρέψει το χυδαίο και βρώμικο τηλεοπτικό πολιτιστικό περιβάλλον, που έχουν επιβάλει στην έρημη χώρα, στη νεολαία και στον λαό μας τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια. Δυστυχώς δεν το κάνει. Όσοι διοικούν, σε όλα τα επίπεδα, την ΕΡΤ ασχολούνται, φαίνεται, με τις ί­ντριγκες και με τη διαφύλαξη των μισθών και των αξιωμάτων τους, ενώ δίπλα μας η Ελλάδα καταρρέει.

Ίσως, κάποιος, που θα διαβάσει αυτό το κείμενο, να δυσκολευτεί να καταλάβει τις προθέσεις μου και να αναρωτηθεί πού ανήκω πολιτικά. Απαντώ. Πουθενά. Στον τόπο μου ανήκω.