Το πνεύμα πρόθυμο, η σάρκα όμως συμφωνεί;

Του
ΜΙΧΑΛΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ

Προφανώς και ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από το φάιναλ φορ του Βελιγραδίου είναι ένα ζήτημα. Αλλά πριν το ψηλαφίσουμε περισσότερο, να αποδώσουμε πρώτα τα εύσημα στους νικητές. Ουδείς υπολόγιζε σοβαρά τη Ζαλγκίρις, τόσο στην αρχή όσο και στη διάρκεια της διοργάνωσης. Με τους μπαρουτοκαπνισμένους στην Ευρωλίγκα «ερυθρόλευκους» να φαντάζουν ως το απόλυτο φαβορί για να την αποκλείσουν στα πλέι οφ, έστω κι αν νωρίτερα στην κανονική περίοδο το καμπανάκι είχε χτυπήσει δύο φορές. Εις μάτην όμως.

Άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη. Στα τετραγωνικά του παρκέ οι Λιθουανοί έπαιζαν σαν τα σκυλιά, με το πάθος και τη θέληση να υπερκαλύπτουν συχνότατα τις όποιες αδυναμίες και την έλλειψη παραστάσεων σε υψηλό επίπεδο, αφού ας μη λησμονείται πως έχουν να δώσουν το «παρών» σε τελικό ραντεβού των καλύτερων από το μακρινό 1999. Με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, προφανώς, να πιστώνεται σεβαστό μέρος για την εν γένει αρτιότητα της εικόνας τους.

Για την ομάδα του Πειραιά μπορούν να ειπωθούν πολλά και διάφορα και ήδη γίνεται αυτό. Για λανθασμένες επιλογές ξένων, για κουρασμένους ή υπερτιμημένους Έλληνες, για την κατάρα των τραυματισμών που τους φρέναρε, για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο που δεν φτουράει πια και πάει λέγοντας.

Είναι και αυτά, μπορεί να είναι και άλλα που δεν γνωρίζουμε και που ίσως δεν θα μάθουμε και ποτέ. Το θέμα είναι αν ο «δαφνοστεφανωμένος έφηβος» μπορεί άμεσα να σηκώσει κεφάλι, με τον τίτλο του πρωταθλητή να προσφέρεται για ηρεμία και μαζί πολύτιμο χρόνο περαιτέρω ανασύνταξης και λήψης αποφάσεων για το μέλλον. Το μεν πνεύμα πρόθυμο, αλλά η σάρκα του συμφωνεί;