Νέος Άιχμαν…

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Σύνθημα εξοντώσεως των ελλήνων πολιτών έδωσε ο νέος πρόεδρος του EuroWorking Group Χανς Φάιλμπριφ. Προς δόξαν της περιβόητης «ευρωπαϊκής οικογένειας», την οποία άπα­ντες οι ευρωλάγνοι υμνολογούν, ο νέος «στρατοπεδάρχης» δεν άφησε καμία αμφιβολία για τις σαδιστικές προθέσεις του.

Με ύφος «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», μας ξεκαθάρισε, για να μην τρέφουμε αυταπάτες, ότι θα έχουμε «ενισχυμένη εποπτεία» μέχρι τέλους, μέχρι να αποπληρώσουμε τα δάνειά μας. Και επειδή ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κατορθώσουμε αυτήν την αποπληρωμή, η Ελλάδα θα είναι υπόδουλη για αιώνες, στο έλεος και στις διαθέσεις των ξένων κατακτητών. Τριακόσια χρόνια όχι τουρκικής αλλά ευρωπαϊκής σκλαβιάς τώρα μας περιμένουν. Ας θυμηθούμε τον Κολοκοτρώνη, που σοφά επαναλάμβανε τα λόγια του Βυζαντινού Νοταρά: «Χειρότεροι από τους Τούρκους είναι οι Φράγκοι»…

Στο ναζιστικό στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν υπήρχε στην είσοδο μια ταμπέλα που έγραφε: «Όταν περάσετε αυτήν την πύλη, αφήστε έξω κάθε ελπίδα». Στην είσοδο της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης νοερά υπάρχει η ίδια επιγραφή. Και ο νέος Άιχμαν, ο κύριος Φάιλμπριφ, μας κουνά απειλητικά το δάχτυλο, δηλώνοντας: «Θα έχετε σοβαρό πρόβλημα με τα προαπαιτούμενα»… Μας φοβερίζει, δηλαδή, ότι εάν δεν επιταχύνουμε τους αισχρούς πλειστηριασμούς, για να πετάξουμε τους ανθρώπους στον δρόμο, εάν δεν μειώσουμε ακόμα περισσότερο τις συντάξεις, ώστε να πεθαίνουν πιο γρήγορα οι ηλικιωμένοι, εάν δεν περικόψουμε κι άλλο τους μισθούς, ώστε να μην μπορούν να ζήσουν οι πολίτες, «θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα»!

Δηλαδή, τι άλλο μένει; Ας μας στείλουν στα ευρωπαϊκά κρεματόρια μια ώρα αρχύτερα, να τελειώνουμε! Αυτές είναι οι διαταγές του Χερ Φάιλμπριφ, αλλά οι ευρωπαϊστές πολιτικοί μας δεν λένε λέξη και προσκυνούν το Δ’ Ράιχ. Όταν εδίκαζαν το 1961 τον Άιχμαν στο Ισραήλ, ο πρόεδρος του δικαστηρίου τού έδειξε έναν μακρύ κατάλογο μελλοθάνατων Εβραίων, τους οποίους με υπογραφή του γερμανού δημίου θα φόρτωναν στα «βαγόνια του θανάτου» για να τους στείλουν στους φούρνους των στρατοπέδων. Ο δικαστής ρώτησε τον ναζί δήμιο εάν ήταν πράγματι δική του η υπογραφή. Εκείνος, χωρίς δισταγμό, το επιβεβαίωσε. «Και γιατί το κάνατε, αφού ξέρατε τι θα συνέβαινε;». Και ο Άιχμαν απάντησε ψυχρά: «Γιατί ήταν διαταγή»! Οι διαταγές για τους θιασώτες του Χίτλερ ήταν κάτι το ιερό και ποτέ δεν τις αμφισβητούσαν! Τώρα ο νέος «Άιχμαν» απαιτεί από τους έλληνες «μελλοθάνατους» να υπακούσουν στις διαταγές του. Οφείλουν να πεθάνουν για το καλό των ξένων τραπεζών!

Κάποτε, ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, μιλώντας στη Βουλή, είχε πει: «Εις ουδένα αναγνωρίζομεν το δικαίωμα να μεταβάλει την Ελλάδα εις ολοκαύτωμα διά την σωτηρίαν των άλλων…». Δυστυχώς, σήμερα όχι μόνο η τυχοδιωκτική κυβέρνηση αλλά και γενικά ο παρηκμασμένος «πολιτικός κόσμος» μεταβάλλουν την Ελλάδα σε ολοκαύτωμα χάριν της σωτηρίας των ξένων τραπεζών. Και όλοι τους κάνουν κατάχρηση του όρου «Δημοκρατία». Γεννάται το ερώτημα: Για ποια «Δημοκρατία» μιλάνε ακόμα οι πολιτικοί μας όταν ο ρόλος του Κοινοβουλίου έχει περιοριστεί στο να ψηφίζουν τις αποφάσεις των ξένων; Όπως έλεγε ο Καβάφης στο ποίημά του: «Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν…». Στην ουσία, οι βάρβαροι της εποχής μας νομοθετούν κι εμείς το δεχόμαστε. Και μιλάμε σε επετείους για τους αγώνες που έδωσε το έθνος μας για την ελευθερία, αλλά εμείς δεν είμαστε άξιοι να αγωνιστούμε προκειμένου να απελευθερωθούμε από την ευρωπαϊκή δουλεία.

Ο Ντέιβισον Μπαντού, όργανο των διεθνών τραπεζιτών, που εθήτευσε χρόνια στο ΔΝΤ (πέθανε το 2001), αντιμετώπιζε ολόκληρο το πρόγραμμα των διαρθρωτικών προσαρμογών του ΔΝΤ ως μια μορφή μαζικών βασανιστηρίων, καθώς «κυβερνήσεις και λαοί, που ουρλιάζουν από τον πόνο, υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι, ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας.

Όμως, εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα…». Αυτό το καθεστώς βιώνουμε τώρα. Αυτή είναι η… «ευρωπαϊκή οικογένεια»… Μας χειραγωγούν με διαρκή άσκηση ψυχολογικής βίας και δημιουργία φόβου. Η «αόρατη αρχή» της μαφίας των τραπεζιτών, με το μακρύ χέρι της, κατευθύνει απόλυτα τη λειτουργία των δικών μας τραπεζών. Υπάρχει μυστικός κώδικας που δίνεται στα ανώτατα κλιμάκια του τραπεζικού συστήματος. Τι πρέπει να λένε και τι να αποκρύπτουν από τους πανικόβλητους ανθρώπους που τρέχουν στις τράπεζες. Χωρίς έσοδα, με βάρβαρες, παρανοϊκές φορολογίες, αδυνατούν να πληρώσουν χρέη και ζητάνε λύση. Προειδοποιητικές απειλές έρχονται τηλεφωνικά: «Χρωστάτε… 70 ευρώ. Θα τα πληρώσετε μέχρι αύριο;». Για τους πολλούς, όμως, και τα 70 ευρώ αποτελούν πρόβλημα. Οι εντολές έρχονται έξωθεν: «Προχωράτε τάχιστα σε κατασχέσεις. Μη λυπάστε κανέναν»!

Ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης το έχει πει πολλές φορές: «Υπάρχει πλήρης απόκρυψη των πραγματικών εκείνων στοιχείων που δείχνουν τις κοινωνικές συνέπειες και τις αντιδράσεις στην επιβολή του απάνθρωπου καθεστώτος…». Και ακόμη ετόνισε: «Οι δανειστές, γνωρίζοντας την καταφανή αντίθεση των συμφωνιών προς το Διεθνές Δίκαιο και προς τα εθνικά Συντάγματα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους απέναντι στον οφειλέτη…». Η πεμπτουσία των απειλών του ευρωπαϊκού σατράπη Φάιλμπριφ καταλήγει στην οποιαδήποτε μορφή καταναγκασμού, εξευτελισμού, απώλειας εθνικής κυριαρχίας, δουλοπαροικίας, οποιασδήποτε φρικαλεότητας, προκειμένου να παραμένουμε μέσα στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», στην Ευρωζώνη. Αλλά θα μείνουμε σαν παρίες, σαν δούλοι, σαν υπηρετικό προσωπικό.

Ο παρηκμασμένος «πολιτικός μας κόσμος» δεν τολμά να προφέρει λέξη για όλα αυτά. Αναμένει το χρίσμα, την εύνοια των ξένων. Οι κομματάρχες ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα της εξουσίας και τη βουλευτική έδρα. Αλληλοσυγκρούονται και διαπληκτίζονται βουτηγμένοι στη λάσπη της σκανδαλολογίας, ανίκανοι άπαντες να αντιμετωπίσουν τη νέα Κατοχή που περνάει ο λαός. Μη σας ξεγελούν πλέον με ορολογίες του «χθες». Ούτε Αριστερά υπάρχει σήμερα ούτε Δεξιά ούτε Κέντρο ούτε σοσιαλισμός. Οι ιδεολογίες αυτές ανήκουν στο παρελθόν. Οι «θεοί» τού άλλοτε γκρεμίστηκαν, τα αγάλματα έσπασαν. Υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες: οι πατριώτες και οι ευρώδουλοι. Τίποτε άλλο.

Καλούμε όλους στην πρωτοπορία του πατριωτισμού, για να αποτινάξουμε τον ξένο ζυγό. Η Ευρώπη, όπως διαμορφώθηκε, δεν σημαίνει για εμάς τίποτε. Εκφράζει τη βία, τη δυστυχία και την εθνική υποτέλεια.

Το 1945, όταν η πατρίδα μας έβγαινε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τη θύελλα των «Δεκεμβριανών», αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες. Προσπαθούσε να ορθοποδήσει. Στο βάθος του τούνελ, όμως, φαινόταν το φως. Η ελπίδα. Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, του 1945, η περίφημη συγγραφική δυάδα Αλέκος Σακελλάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος ανέβασε μια επιθεώρηση στο Θέατρο Σαμαρτζή με τίτλο: «Η ζωή ξαναρχίζει». Είχαν γράψει κι ένα τραγουδάκι για το σκετς, που λεγόταν «Υπομονή»! Το τραγουδούσαν η Άννα Καλουτά και ο Γιώργος Γαβριηλίδης και άρχιζε με αυτά τα λόγια: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή, για να περάσει κι αυτή η κακοτοπιά». Αυτό το τραγουδάκι, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία, έδωσε αφορμή στον κορυφαίο αρθρογράφο Γεώργιο Βλάχο να γράψει ένα περίφημο άρθρο στην «Καθημερινή», που το τιτλοφόρησε: «Υπομονή». Στις μέρες μας, η ζωή δεν ξαναρχίζει και η υπομονή, μετά από οκτώ χρόνια ευρωδουλείας και μνημονιοκρατίας, έχει εξαντληθεί. Η «κακοτοπιά» έγινε καθεστώς και φως δεν φαίνεται από πουθενά, αφού δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες να απελευθερώσουν την πατρίδα μας.

Ποια είναι η λύση; Αυτή που έχει διατυπώσει εδώ και καιρό ο οικονομολόγος κ. Νίκος Ιγγλέσης: Ένα συντεταγμένο και καλά μελετημένο Grexit, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα της Ελλάδας και τη δυνατότητα αποπληρωμής του τμήματος του χρέους που θα αναγνωρισθεί ως μη επαχθές, μέσα από την ανάπτυξη της οικονομίας και όχι μέσα από τη συνεχή συρρίκνωσή της. Αυτό το σχέδιο, δηλαδή, που είχε απορρίψει ο Τσίπρας για να μείνει πρωθυπουργός με την ευλογία της μαντάμ Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ο Τσίπρας, όμως, ανάλγητος, προκειμένου να μη στερηθεί την πρωθυπουργική πολυθρόνα, φέρνει τέταρτο, βαρύτατο Μνημόνιο και νέα, αυστηρότατη εποπτεία. Διορίζει όλη την κομματική του «αρμάδα», την οποία πληρώνει ο ελληνικός λαός, και παραμένει αδιάφορος.

Εάν δεν αντιδράσουμε δυναμικά σε αυτήν τη σήψη, θα έχουμε το τέλος των Αβδηριτών. Κατά τη μυθολογία, τα Άβδηρα εθεωρούντο η πατρίς ανθρώπων μωρών, ανοήτων, παρότι εκεί υπήρχαν και διακεκριμένοι πολίτες. Από εκεί κατήγετο και ο φιλόσοφος Δημόκριτος. Οι Αβδηρίτες, όμως, έζησαν και χάθηκαν, οκνηρά έρμαια των περιστάσεων. Έτσι θα παραμείνουμε κι εμείς; Έτσι θα χαθούμε μέσα στη δεσποτεία των Βρυξελλών; Θα μείνουμε άβουλοι Αβδηρίτες στα δεινά που άλλοι, έξω από εμάς, δημιουργούν σε βάρος μας; Τα κόμματα αδυνατούν να κατανοήσουν το δράμα του λαού. Εκείνα δεν έχουν οικονομικά προβλήματα. Δεν συναισθάνονται την τραγωδία των πολιτών.

Η πολιτική είναι λογική. Οι πολιτικοί, όμως, δεν τη χρησιμοποιούν πάντοτε. Καταφεύγουν στην πονηρία και στη δολιχοδρομία για να μην εκφραστούν κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι η αιτία της συμφοράς μας. Η λογική λέει ότι έχουμε φθάσει στο απροχώρητο. Οι «εθνοπατέρες», όμως, κλείνουν τα μάτια μπροστά στη διάλυση της κοινωνίας. Κλείνουν και τα αυτιά τους στις φωνές απογνώσεως. Πόντιοι Πιλάτοι, νίπτουν τας χείρας τους, χάριν των «εταίρων». Κι εμείς προσμένουμε την Ανάσταση ονείρων και καρτερούμε να φανεί κάποιος Άγιος Σπάρτακος…