Κυριαρχεί παντού το «δεν βαριέσαι, αδελφέ»!
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Είχαμε πολλές ελπίδες για το 2018, όμως βρισκόμαστε σχεδόν στα μισά του και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μάλιστα θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν εξαγριωθεί και αποθρασυνθεί, αφού η βία δεν έχει ίχνος μεταμέλειας κι οι αγριότητες συνεχίζονται, σαν να είμαστε σε μια χώρα που δεν υπάρχουν αρχές, νόμοι και η δικαιοσύνη αποδίδεται κατά το δοκούν από ομάδες απρόσωπες, που αποδεικνύουν πόσο ευάλωτοι είμαστε ως κράτος. Θαρρείς και μας δέρνει μια απίστευτη κακοδαιμονία και ένα είδος αδιαφορίας, λες και η ζωή μας πια είναι η μοναδική έννοια του καθενός, ενώ το «δεν βαριέσαι, αδερφέ» κυριαρχεί παντού.
Κάποιος πέθανε από ξυλοδαρμό, μια γιαγιά με πρόσωπο μελανιασμένο, με φωνή που φανερώνει φόβο και απελπισία, βγαίνει στην τηλεόραση και ζητά προστασία, ένα παιδί ζητά βοήθεια αφημένο μπροστά σε ένα ίδρυμα και ναι μεν οι σταθμοί ζητούν τη βοήθεια του κοινού και εκείνο τρέχει να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει, αλλά μέχρι πότε θα αντικαθιστά το κράτος πρόνοιας. Έφυγαν άνθρωποι σπουδαίοι, αφήνοντας τα σημάδια τους στη γη.
Κλάψαμε το περασμένο Σάββατο ακόμα έναν νεαρό σμηναγό της Ελληνικής Αεροπορίας, που χάθηκε μέσα στην αχλή ενός ουρανού που κοντεύει να αλλάξει χρώμα. Από γαλάζιος, καθάριος, φωτεινός έγινε ένα κράμα κίτρινης σκόνης και συννεφιάς, που δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω μας. Και δεν είναι ο πρώτος που χάθηκε εκτελώντας το καθήκον του προς την πατρίδα, υπήρξαν κι άλλοι που άφησαν παιδιά ορφανά και νεαρές μάνες πίσω τους να παλεύουν για μια οικογένεια μονάχη, χωρίς τον πατέρα, προσπαθώντας να εξηγήσουν στα παιδιά τους την απουσία του.
Ερωτευμένοι οι πιλότοι μας με τα σιδερένια αυτά πουλιά που σχίζουν τους αιθέρες μας αναλαμβάνουν αποστολές επικίνδυνες, ξέροντας εκ των προτέρων ότι όλα είναι μοιραία, ακόμα περισσότερο ο ακαριαίος θάνατος. Το κάνουν, με κάθε επίγνωση, για την πατρίδα, η οποία θα έπρεπε να τους επιβραβεύει για τη θυσία και την τόλμη τους, με σεβασμό στα νιάτα τους – 34 χρονών ήταν ο τελευταίος, ένα παιδί ακόμα, που έκανε όνειρα κι έκτιζε μια καριέρα με αγάπη και πάθος. Ίσως να είναι σήμερα μια σκέτη απελπισία, όμως τίποτε γύρω μου δεν με αφήνει να αισιοδοξώ.
Ένα ατέλειωτο λεφούσι από πλοία, υποβρύχια όλων των εθνικοτήτων, των μεγαλύτερων δυνάμεων, έχουν δεσμεύσει τη θάλασσά μας, το καταγάλανο Αιγαίο μας και εμείς περιμένουμε την έκρηξη με την ψυχή στο στόμα. Μια έκρηξη που θα επιτρέψει στον ισχυρότερο να επιβληθεί, ενώ εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα να ανταποκριθούμε σε αυτές τις πανίσχυρες δυνάμεις, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα, αδιαφορώντας για τα αθώα θύματα, που ζητούν ό,τι πιο απλό, τη ζωή τους, τα παιδιά τους, που υποφέρουν από τους συνεχείς βομβαρδισμούς αντιπάλων. Οι σάλπιγγες του πολέμου αντηχούν, προειδοποιώντας για την ανείπωτη καταστροφή που θα πλήξει λαούς και λαούς, όμως κάνουν πως δεν τις ακούν και συνεχίζουν να βομβαρδίζουν, σαν να υπάρχουν βόμβες-λουκούμια και βόμβες κακές, θανατηφόρες. Όλα για τα συμφέροντα, αλλιώς θα κάθονταν σε ένα τραπέζι να ανάψουν την «πίπα της ειρήνης», περισσότερο σαν άνθρωποι, παρά σαν αδηφάγα αρπακτικά.