Προσδοκία και φόβος για τον τελικό

Του
ΜΙΧΑΛΗ ΦΟΥΣΤΕΡΗ

ΑΕΚ και ΠΑΟΚ προκρίθηκαν στον τελικό του κυπέλλου. Το φοβόμασταν και το ευχόμασταν μαζί. Ευχή, αφού μιλάμε για τις δύο καλύτερες ομάδες φέτος στην Ελλάδα. Και φόβος, επειδή η σχέση τους, εκτός του ότι διαταράχθηκε εσχάτως λόγω του αλήστου μνήμης αγώνα στην Τούμπα και όσων ακολούθησαν, συνοδεύεται πάντα από τη θλιβερή θύμηση της περσινής τους μονομαχίας στον Βόλο. Με την πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας να μετατρέπεται τότε σε κρανίου τόπο, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να φροντίζουν γι’ αυτό.

Λογικό κι επόμενο η καρδιά του φιλάθλου να σφίγγεται στο άκουσμα της είδησης για τους φιναλίστ (και) του φετινού θεσμού. Από χαρά, γιατί, διάολε, όταν παίζουν οι πιο δυνατοί και αξιόλογοι εύλογα κάπου περιμένεις ωραίο θέαμα και ποδοσφαιρική συγκίνηση στο φουλ. Αλλά και από βαθύ προβληματισμό, διότι ουδείς εγγυάται με ασφάλεια, πιθανώς ούτε η ίδια η ΕΛΑΣ, την ομαλή διεξαγωγή της αναμέτρησης, όσο δρακόντεια μέτρα κι αν ληφθούν. Τόσο οξυμένα είναι τα πνεύματα.

Δεν είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Να τρέμει το φυλλοκάρδι πριν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, την ώρα που ο καθένας και η καθεμιά έχει ένα σωρό άλλα θέματα και προβλήματα να ζορίζουν την καθημερινότητά του. Αλλά όχι και να μας πιάνει πανικός πριν από μια γιορτή, όπως θα έπρεπε να είναι ο τελικός του κυπέλλου. Πάει πολύ.