Προηγούνται τα δικά μας παιδιά…
Συνεχίζουν να μας έρχονται παράπονα και διαμαρτυρίες για τον νέο οργανισμό του ΥΠΕΞ, που τελικά καθιερώνει την ενός ανδρός αρχή, δηλαδή την παντοκρατορία του υπουργού…
Όσο για τις εσωτερικές ισορροπίες στο ΥΠΕΞ, αναβαθμίζονται εμπειρογνώμονες, ενισχύεται ο ρόλος των ακαδημαϊκών και δεν δίδεται η αρμόζουσα σημασία στην ανάγκη ουσιαστικής αναδιάρθρωσης της Διπλωματικής Υπηρεσίας.
Αλλά θα περιμένουμε να δούμε εάν αντιμετωπίζεται ένα ακόμη σημαντικό πρόβλημα, που αφορά την κατανομή δυνάμεων σε διπλωματικές αρχές του εξωτερικού, κάτι που έχει άμεση σχέση και με τη λειτουργικότητα και με την αποτελεσματικότητα της Διπλωματικής Υπηρεσίας.
Για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα: Τι χρειάζονται πέντε διπλωματικοί στη Ρώμη, όταν στην Βαγδάτη υπάρχουν μόνον δύο; Είναι προφανές ότι εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί με την αντίληψη ότι αρκεί να στείλουμε τα (εκάστοτε) δικά μας παιδιά για χρυσοπληρωμένη ανάπαυση στη Ρώμη, στο Μαϊάμι, στη Βενετία, στο Λουξεμβούργο και όπου αλλού, ενώ οι πρεσβείες που πρέπει να αποτελούν προτεραιότητα για την εξωτερική πολιτική μας φυτοζωούν, επειδή και οι συνθήκες είναι δύσκολες και η δουλειά δεν περιορίζεται μόνο στην παρουσία σε κοσμικές δεξιώσεις και βόλτες στη Βία Κοντότι…