H Ανάσταση και η Αθήνα της φτώχειας
Του
ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Αθηναίων
Αθήνα σε πρώτο πλάνο
Στα χρόνια του Μνημονίου, η φτώχεια και η δυστυχία στην Αθήνα έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Αναπολώ εκείνες τις εποχές της δεκαετίας του 1980, όταν αποτελούσε σπάνιο φαινόμενο η ύπαρξη ανθρώπων που ζητιάνευαν και ανήκουστο η αναζήτηση τροφής στους κάδους των σκουπιδιών. Ήρθε όμως η «πρόοδος», τα χρηματιστήρια, ο νεοφιλελευθερισμός, ο «εκσυγχρονισμός» και τα Μνημόνια. Και επειδή όλα στην πολιτική κρίνονται εκ του αποτελέσματος, νομίζω ότι δεν χρειάζεται καν να παρατεθούν στατιστικά στοιχεία.
Από το 2011, που ήμουν πρόεδρος στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, και τι δεν έχουν δει τα μάτια μου… Τρισδυστυχισμένους ανθρώπους να ζουν από τα σκουπίδια, μεγάλους επιχειρηματίες να καταστρέφονται ολοσχερώς σε μία στιγμή και να αναζητούν συσσίτιο, ανθρώπους με κομμένο ρεύμα για μήνες και άλλους να καταλήγουν στα ψυχιατρεία, γιαγιάδες να ανατρέφουν τα εγγόνια των πεθαμένων παιδιών τους χωρίς βοήθεια από πουθενά, αρχοντικές οικογένειες με μεγάλα σπίτια να μην μπορούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, σοβαρά ασθενείς να μην έχουν πρόσβαση σε φάρμακα, μακροχρόνια άνεργους να εκλιπαρούν για δουλειά, μοναχικούς ανθρώπους να υποχρεούνται σε «αιώνια» ανεργία επειδή δεν έχουν μόρια, μονογονεϊκές οικογένειες να αγωνιούν για τη φτώχεια, παιδιά χωρίς χρήματα για τα σχολικά είδη, μετανάστες που ήρθαν για τα καλύτερα και βρήκαν τα χειρότερα, πείνα και ναρκωτικά, άγχη, πόνο και θάνατο…
Θα μου πείτε, είναι Πάσχα, είναι Ανάσταση και χαρά… Αυτή είναι όμως και η πραγματικότητα στην Αθήνα και είναι καλό να μην την ξεχνάμε και να μην τη συνηθίζουμε. Είναι γεγονός ότι αρκετοί φορείς της Πολιτείας, η Εκκλησία, η τοπική αυτοδιοίκηση και ορισμένες σοβαρές οργανώσεις προσπαθούν να βοηθήσουν.
Οι προνοιακές παροχές ωστόσο δεν αποτελούν λύση. Είναι απλά ένα παυσίπονο. Χρειάζεται αλλαγή μείγματος πολιτικής.
Στις επόμενες εκλογές, εθνικές, ευρωπαϊκές ή αυτοδιοικητικές, σηκώστε λίγο το κεφάλι σας στους δρόμους της Αθήνας, ρίξτε γύρω σας μία ματιά, νιώστε τον πόνο του άλλου και μετά επιλέξτε τα πρόσωπα που θα ψηφίσετε. Ίσως έτσι η Ανάσταση να φωτίσει περισσότερο τη ζωή όλων μας…