Η προπαγάνδα
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Το άρθρο αυτό δεν γράφεται για εκείνους που έχουν αναγάγει σε «φετίχ» την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατανοούμε την πολιτική τους τύφλωση αλλά και την τακτική που ακολουθούν λόγω συμφερόντων. Θα έπρεπε, όμως, να αναζητούσαν τα όρια μεταξύ κομματικής και εθνικής πολιτικής. Τα βέλη στρέφονται βεβαίως κατά της κυβέρνησης αλλά και κατά κομμάτων της αντιπολίτευσης, αφού κι εκείνα κατ’ ουσίαν συμπληρώνουν τη γεμάτη παραφωνίες «ευρωπαϊκή ορχήστρα». Το άρθρο αυτό γράφεται για εκείνους που μπορεί να ξεκινούν από διάφορες ιδεολογικές όχθες, αλλά θέλουν να τοποθετούν και να καταλαβαίνουν τα γεγονότα. Και να παίρνουν θέση για το ευρωπαϊκό αδιέξοδο αφού πεισθούν.
Ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας Άντον Τσέχοφ έλεγε: «Αν θέλεις να καταλάβεις την αλήθεια, πάψε να πιστεύεις σε ό,τι λένε και σε ό,τι γράφουν. Παρατήρησε και στοχάσου ο ίδιος, εσύ…». Πολλοί είναι οι πολίτες που, ζαλισμένοι από τα απάνθρωπα μέτρα και τα «παραισθησιογόνα» της ευρωπαϊκής προπαγάνδας, διατηρούν στο μυαλό τους πλήρη σύγχυση. Διακατέχονται από απαισιοδοξία και μεγάλη πικρία, που καταλήγει στη μοιρολατρία. Κι αυτό επειδή τα φερέφωνα του άκρατου καπιταλισμού των τραπεζιτών δεν σταματούν την πλύση εγκεφάλου για την «ανάγκη» των ευρωπαϊκών συμφερόντων.
Ο βασικός παράγων της ιδιορρυθμίας της πολιτικής μας ζωής είναι ότι για πρώτη φορά στη μακραίωνα Ιστορία μας δεν ακούγεται αντιπολιτευτικός λόγος. Δεν μιλάμε για τις γνώριμες κόντρες και αντιδικίες κομμάτων. Αναφερόμαστε στην ουσιαστική έννοια του όρου της αντιπολιτεύσεως, που έχει να προτείνει διαφορετική πολιτική ώστε να βγούμε από τα δεσμά της πιο ύπουλης ξενικής κατοχής που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Ποια είναι η στρατηγική της ευρωπαϊκής προπαγάνδας; Τα κέντρα των Βρυξελλών ασκούν την προπαγάνδα της δυνάμεως. Αυτή η μορφή προπαγάνδας θέλει να πείσει τα διστακτικά άτομα, ή και τους αντιπάλους, ότι οι πολλοί είναι οι ισχυροί, και αυτοί βρίσκονται από την «άλλη πλευρά». Άρα, θα είσαι αναγκασμένος να ακολουθήσεις τη φωνή του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως και να προσχωρήσεις στους πολλούς. Με αυτόν τον τρόπο, υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη του ατόμου στις δυνάμεις του και υπονομεύουν συστηματικά την αυτοπεποίθησή του.
Η ευρωπαϊκή προπαγάνδα δημιουργεί μέσα στη συνείδηση των πολιτών ορισμένα σχήματα, ορισμένα παραμορφωτικά κάτοπτρα. Τα κέντρα του καπιταλισμού των Βρυξελλών προσπαθούν να πείσουν για έναν ανύπαρκτο, φανταστικό κόσμο, «εκσυγχρονισμένο», ο οποίος στην πραγματικότητα είναι τυραννία και δικτατορία. Πριν από χρόνια, ο γάλλος ακαδημαϊκός Πιέρ Γκαξότ προειδοποιούσε ότι «οι άνθρωποι τείνουν να χάσουν την επαφή με την αλήθεια». Όσοι ακόμη πιστεύουν στην απάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών έχουν χάσει την επαφή με τα γεγονότα και την αλήθεια. Και ένας άλλος γάλλος σοφός, ο Λισιέν Λορά, παρατηρούσε ότι οι άνθρωποι των καιρών μας πιο εύκολα υποκύπτουν στο ψέμα παρά ακούνε την αλήθεια. Γι’ αυτό οι Βρυξέλλες στηρίζουν πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις που στηρίζονται στο ψέμα. Το βλέπουμε στη χώρα μας.
Ο Χίτλερ μιλούσε πάντα για την «ανάγκη» μιας «συστηματικής μονόπλευρης στάσης απέναντι σε κάθε πρόβλημα», διότι αυτή είναι η επιτυχία της προπαγάνδας. Αυτήν ακριβώς τη «συστηματική και ολόπλευρη» προπαγάνδα εφαρμόζουν οι δυνάστες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να εδραιώσουν στους πάντες την ψευδαίσθηση ότι η ζωή τους είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη δουλική πειθαρχία στους δικούς τους κανόνες. Πρόκειται για την «ολοκληρωτική οργάνωση των ιδεών», που λέει ότι επιτρέπεται μία μόνο «αλήθεια», ένα μοναδικό και απόλυτο δόγμα. Και απορρίπτει κάθε ανοχή προς ιδέες που βρίσκονται έξω από αυτό. Οι δερβέναγες των Βρυξελλών επιδιώκουν να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη προσωπικότητα με τον «ομαδισμένο άνθρωπο», τον άνθρωπο νέου τύπου, τον «μαζάνθρωπο». Ο βαθυστόχαστος συγγραφέας Τζορτζ Όργουελ στο εφιαλτικό βιβλίο του «1984» προφήτεψε τα αποτελέσματα αυτών των μεθόδων. Έλεγε: «Στον κόσμο μας δεν θα υπάρχουν άλλες συγκινήσεις, παρά μόνον ο φόβος, η λύσσα και ο αυτοεξευτελισμός. Όλα τ’ άλλα θα τα καταστρέψουμε…».
Η καγκελαρία των διεθνών τραπεζιτών για να επιβάλει αυτό το αποτέλεσμα, δηλαδή τη νέα μορφή δικτατορίας, έπρεπε προηγουμένως να εξαφανίσει τους παράγοντες αντιστάσεως, που θα μπορούσαν να βάλουν φραγμό στο φρικιαστικό τους σκηνικό. Κατά παράδοση, τέτοιες δυνάμεις συνήθως βρίσκονται στο στρατόπεδο μιας ευρείας Αριστεράς. Τα κέντρα του άκρατου καπιταλισμού επέτυχαν να συρρικνώσουν και να αχρηστεύσουν σε απίστευτο βαθμό τα κομμουνιστικά κόμματα και να μεταλλάξουν πλήρως τα σοσιαλιστικά. Προχώρησαν, όμως, περισσότερο: Πέρασαν στην Ελλάδα την πολιτική τους με «αριστερή» κυβέρνηση, ώστε οι μάζες να πιστέψουν ότι, αφού με «πρώτη φορά Αριστερά» δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετική πορεία από αυτήν που συμφέρει τους ξένους τραπεζίτες, δεν υπάρχει σωτηρία.
Αυτό που δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει ο πολίτης είναι το γεγονός ότι η Ευρώπη, όπως διαμορφώθηκε, μας επέβαλε μια απολυταρχία. Το «είδος» αυτού του καθεστώτος προκαλεί σύγχυση. Η δικτατορία έχει δύο μορφές: Η πρώτη είναι φανερή, όταν καταργεί χωρίς περιφράσεις τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η δεύτερη μορφή είναι η καμουφλαρισμένη. Πρόκειται για εκείνη που διατηρεί τους δημοκρατικούς τύπους, αλλά τους αποστραγγίζει από το περιεχόμενό τους. Η γερμανοευρωπαϊκή ένωση μας επέβαλε τη δεύτερη μορφή. Γι’ αυτό επικρατεί σύγχυση ιδεών. Γύρω στα 1850, ο Αλέξης ντε Τοκβίλ, από τους πρώτους ερευνητές του δημοκρατικού φαινομένου της σύγχρονης κοινωνίας, διατύπωνε το παράπονο για την επικρατούσα σύγχυση ως προς την έννοια των λέξεων «Δημοκρατία» και «δημοκρατική κυβέρνηση». Έλεγε: «Έως ότου πετύχουν να τις ορίσουν με σαφήνεια και να συμφωνήσουν επί του ορισμού, θα ζούμε μέσα σε σύγχυση ιδεών, προς μέγα όφελος της δημαγωγίας και του δεσποτισμού…».
Την ασάφεια της έννοιας «Δημοκρατία» εκμεταλλεύτηκαν οι δυνάμεις των Βρυξελλών, προκειμένου να εγκαθιδρύσουν τον «ευρωπαϊκό δεσποτισμό», χάριν του Κεφαλαίου και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ποιος μελέτησε τι έλεγε η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση –η Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως καθιερώθηκε– και πόσοι εγνώριζαν το περιεχόμενό της; Κι όμως, αργυρώνητοι πολιτικοί μας την υπέγραψαν, βάζοντας χαλκάδες ασήκωτους στα χέρια του λαού. Πότε θα λογοδοτήσουν όλοι αυτοί; Άγνωστο. Πότε θα καθίσουν στο εδώλιο εκείνοι που το 2010 έβαλαν την υπογραφή τους στις «Συμφωνίες Δανεισμού» της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ; Οι ευθύνες αρχίζουν από το Α’ Μνημόνιο αλλά και πιο πίσω, όταν ο ολετήρας Σημίτης μάς έβαλε –χάριν ξένων συμφερόντων– πραξικοπηματικά στο ευρώ.
Πόσοι κατάλαβαν τι εσήμαινε η επιβολή μέσα στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του βάρβαρου για τον οφειλέτη «δικαίου της Αγγλίας»; Ενός «δικαίου» που καταλύει τις αρχές της ανθρωπιστικής κατεύθυνσης της ηπειρωτικής ευρωπαϊκής Ιστορίας. Κι όμως, οι πολιτικοί μας το δέχτηκαν. Κι όλοι αυτοί αποφεύγουν να πουν λέξη για το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 4 της από 8/5/2010 «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων 16 χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου, για όσο αυτό υπάρχει.
Πλήρες ξεπούλημα της Ελλάδος. Γίνεται κατάχρηση και παραμόρφωση του όρου «ευρωπαϊκή οικογένεια». Τι είδους «οικογένεια» είναι αυτή που καταδικάζει ένα μέλος της σε πλήρη εξαθλίωση, εκμετάλλευση και δυστυχία, χωρίς καμία απολύτως προοπτική; Τι «οικογένεια» είναι αυτή που καταδικάζει ένα «παιδί» της να μετατραπεί σε υπηρέτη –σκλάβο– των ξένων αφεντάδων; Για την άθλια αυτή πραγματικότητα δεν τολμά κανείς από τον παρηκμασμένο «πολιτικό κόσμο» να πει κουβέντα. Πού είναι ο ηγέτης που θα υψώσει ανάστημα για να εφαρμόσει, σαν τον Σόλωνα, τη «Σεισάχθεια»; Δεν τον βλέπουμε.
Μέσα από τα τύμπανα του πολέμου που κρούει ο παράφρων ηγεμών της Τουρκίας, από δόλιους Σκοπιανούς που κλέβουν την Ιστορία μας, αναζητούμε μια ηλιαχτίδα ελπίδας. Πρέπει, λοιπόν, να παλέψουμε για μια πραγματική και όχι κομματική ΑΛΛΑΓΗ. Από το βάθος του χρόνου, η φωνή του Μπέρτολτ Μπρεχτ ακούγεται πάλι επίκαιρη: «Άκου, λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι, σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις…».