Η «ομιλούσα» εθνική επέτειος

Του
ΛΑΟΚΡΑΤΗ ΒΑΣΣΗ
Φιλολόγου – Συγγραφέα

Με ομιχλώδεις τους εθνικούς μας ορίζοντες (όγδοος χρόνος χρεοκοπίας, κακός γείτονας που έχει απασφαλίσει… και άλλα πολλά!), η φετινή επέτειος της 25ης Μαρτίου, τρία μόλις χρόνια πριν απ’ τα διακόσια της Παλιγγενεσίας μας, είναι ηχηρά ομιλούσα: Πρώτον, για τον τραυματισμό του διατακτικού της, δεύτερον, για τη χρεοκοπία μας, τρίτον, για το πώς θα βγούμε στην ανοιχτή (μεταμνημονιακή) δημοσιά της ιστορίας μας.

α. Είναι ηχηρά ομιλούσα για τον τραυματισμό του αξιακού της διατακτικού, που ορίζει την εθνική μας ανεξαρτησία ως το υπέρτατο αγαθό μας. Γιατί η χρεοκοπία (ΓΑΠ – 2010) συνιστά ρήγμα στην ιστορική κανονικότητα της πορείας μας προς το μέλλον. Καθώς, έκτοτε, μεταπέσαμε σε μετα-νεωτερική αποικία, όπου, εντός μάλιστα Ευρωζώνης, διεκπεραιώνουμε οι ίδιοι διά των αντιπροσωπευτικών μας θεσμών, διαμεσολαβητικών τώρα μεταξύ των επικυρίαρχων και του λαού μας, τη διαχειριστική μας υποτέλεια.

β. Είναι, παρομοίως, ηχηρά ομιλούσα και επιβάλλουσα αυτοκριτική και αναστοχαστική θεώρηση των μεγάλων ελλειμμάτων μας, αυτών δηλαδή που μας βύθισαν στη χρεοκοπία. Όχι μόνο των οικονομικών αλλά και αυτών που τα προκάλεσαν. Τα πολιτικά δηλαδή, αφότου σταδιακά η πολιτική μετέπεσε σε διαχειριστική νομή της εξουσίας. Αλλά και τα πολιτιστικά ελλείμματα, τα πνευματικά δηλαδή, τα ηθικά και τα αξιακά. Που αυτά κυρίως, ως κοινή ρίζα και κοινός παρονομαστής όλων των άλλων, κατέστησαν την κοινωνία μας ανοχύρωτη. Ιδίως, μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε και τις επιστημονικοφανείς αποδομήσεις (προοδευτικοφανείς και αριστεροφανείς) του ιστορικοπολιτιστικού αναθεωρητισμού και της αποεθνοποιητικής απαξίωσης των θεμελίων της ταυτοτικής υπόστασής μας. Ανασηματοδοτημένης, στη νεότερη εθνική μας αφετηρία και με τους αιώνες πολιτισμού στο πλάι μας (Ελύτης), από ιερά μεγέθη, όπως ο Ρήγας, ο Σολωμός και ο Κάλβος.

Και εννοώ, μιλώντας για επιστημονικοφανείς αποδομήσεις, μείζονος σημασίας ζητήματα, όπως πολύ ενδεικτικά: Την υπόσκαψη του εθνοαναγεννητικού χαρακτήρα της Επανάστασης του ’21, που την εμφανίζουν, παραναγνωστικά, ως… εθνογενετική. Την προκλητική άρνηση της ίδιας της ιστορικής μας συνέχειας, έστω κι αν οι τεκμηριώσεις της από τους Σβορώνους και τους Βακαλόπουλους κάνουν και τους αόμματους να τη βλέπουν. Τη δυσανεκτική σχέση με ό,τι ελληνικό και εθνικό ή και τη δυσανεκτική αντίθεση με τον δημοκρατικό πατριωτισμό του Ρήγα, όπως και με τον Εαμικό (συναίρεση φιλοπατρίας – δημοκρατίας – ουμανισμού και διεθνισμού), που είναι προέκτασή του.

γ. Είναι, τέλος, ηχηρά ομιλούσα για το αύριο του τόπου μας και του Ελληνισμού, που, αν αναγιγνώσκουμε σωστά το αξιακό της διατακτικό, προϋποθέτει: Συναγερμικό συμμάζεμα της… σκόρπιας εθνικής μας ψυχής και υπαρξιακού χαρακτήρα ανάταξη και ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας και της χώρας μας. Ρήξη με όλες τις νοσηρότητες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και παρατείνουν την άγονη διαχείρισή της. Διεμβόλιση του παγιδευτικού δίπολου «νοσηρός ελληνοκεντρισμός – νοσηρός αντιελληνοκεντρισμός» (με όλα τα αλληλοτροφοδοτούμενα συμπαρομαρτούντα τους, όπως, για παράδειγμα, ο τοξικός εθνοφυλετισμός του «Χρυσαυγιτισμού» κι ο εθνομηδενισμός της ιστορικοπολιτιστικής μας αποδόμησης!). Στρατηγική ρήξης με τους επικυρίαρχους αλλά και νέα στρατηγική (με τα πόδια μας στη γη!) για την αντιμετώπιση των νεοθωμανικών ορέξεων του Σουλτάνου, ενθυμούμενοι ότι η άμυνα αρχίζει απ’ την ψυχή του λαού μας…

Όλα, όμως, αυτά σημαίνουν πως χρειαζόμαστε κινούσα ιδέα απ’ τον ενδότερο αξιακό πυρήνα του διατακτικού της Εθνεγερσίας μας και μακρόπνοη εθνική και πολιτιστική στρατηγική, για να την κάνουμε πράξη με οραματικό ρεαλισμό και εμπνευσμένη αποφασιστικότητα.

δ. Οπότε, πρωτίστως, πρέπει να… συναντηθούμε με τους νέους μας, ενσταλάζοντας στην ψυχή τους αξιακό απόσταγμα απ’ τον «Θούριο» του Ρήγα, τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού, τις «Ωδές» του Κάλβου… το «Άξιον Εστί» του Ελύτη, τη «Ρωμιοσύνη» και τον «Αποχαιρετισμό» του Ρίτσου. Κάτι που δεν έχουμε κάνει καθόλου καλά ως τώρα, αν λαμβάνουμε τα οργισμένα και αδιέξοδα αντιεξουσιαστικά και μηδενιστικά μηνύματα των… Εξαρχείων!

Εντέλει, η ομιλούσα επέτειος μας θυμίζει το αδυσώπητο δίλημμα, χωρίς ενδιάμεση διαφυγή: Εθνική ανεξαρτησία ή διαχειριστική υποτέλεια. Ορίζοντας το μέγα χρέος να αποκαταστήσουμε την ιστορική μας κανονικότητα στην Ευρώπη και στον κόσμο (εθνική αυτεξουσιότητα – εθνική ανεξαρτησία – εθνική αξιοπρέπεια).