Κώστας Νικολάου: Λιμνάζοντα ύδατα

Απεβίωσε ο Κώστας Νικολάου, χρόνια αρθρογράφος μας στο «ΠΑΡΟΝ», ένας αγωνιστής και χρόνια αντιστασιακός.

Ο Κώστας Νικολάου, γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία και Θεατρολογία στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και του Γκίσεν στην τότε Δυτική Γερμανία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε γερμανικά ΜΜΕ, ήταν διευθυντής της ελληνικής εκπομπής της Deutsche Welle στα χρόνια της δικτατορίας. Ήταν αυτός που διάβασε ολόκληρη τη «Διακήρυξη Αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος» (ΠΑΣΟΚ), η οποία έμεινε στην ιστορία ως «Διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη». Εκλέχθηκε βουλευτής Α’ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1977. Υπήρξε ένας από τους πρώτους βουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ως ευρωβουλευτής χρημάτισε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από τις 20 Ιανουαρίου 1982 έως τις 20 Ιουλίου 1984.
Η κηδεία θα γίνει το Σάββατο στις 11.30 το πρωί στο πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, στον Ναό του Αγίου Λαζάρου.

(Αναδημοσιεύουμε το τελευταίο άρθρο του κ. Νικολάου στην εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ»)

Του
ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ 
πρώην βουλευτή, πρ. ευρωβουλευτή και πρ. αντιπροέδρου της Ευρωβουλής

(Δημοσίευση: Ιανουάριος, 2, 2018)

Η μυθολογία δεν πρόκειται να μετατραπεί σε αόριστες εικοτολογίες σήμερα. Οι αγγλόφιλοι Μαυρομιχαλέοι δολοφό­νησαν εν ψυχρώ τον ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ της χώρας μας Ιωάννη Καποδίστρια και πρώην υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας (και όχι, βέβαια, τον Υψηλάντη, όπως είχε γράψει τις προάλλες το αρρωστημένο μυαλό μου).

Ο φόβος του θανάτου –και ηλικίας ένεκεν- με συνέχεια ακατάπαυστη. Ο Ερμής δεν είναι απλός αγγελιοφόρος του τέ­λους, όπως αδαώς είχα τονίσει αρχικά, αλλά για εκείνον που παρέδιδε τις ψυχές στον Αχέροντα, τον παραδεδειγμένο στην αρχαιότητα Αχέροντα (εύηχος ο τίτλος του εν λόγω ονόματος, γι’ αυτό τον επαναλαμβάνω).

Προσθέτω, προς αποφυγήν κακόβουλων εικασιών, ότι το όνομα της συζύγου μου είναι Όλγα. Καθαρά και ξάστερα – και με πολλά θαυμαστικά.

Η θνητότητα του Αλέξη Τσίπρα είναι δεδομένη. Ομοίως και του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Σταύρου Θεοδωράκη –εκ Κρήτης επίσης– συμπεριλαμβανομένου. Αδιαφορούν, ωστόσο, πλήρως. Η ΕΞΟΥΣΙΑ τους αφιονίζει. Μια ΕΞΟΥΣΙΑ που θα υπερ­κεράσει τον θάνατό τους. Έτσι νομίζουν, πλανώμενοι.
Λησμονούν ή κάνουν πως λησμονούν τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Αριστοτέλη, τον Ηράκλειτο – «το δις διαβήναι το αυτό σημείον του ποταμού αδύνατον», «πλην ες όναρ».

Δισεκατομμύρια οι μέχρι τούδε τεθνεώτες.
Ολοφύρομαι διανοούμενος το τοιούτον.

Η μέθεξις πότε ενώνει και πότε διχάζει, με αναμασημένη τη μυθολογία.
Ο παππούς μου έλεγε τρελαμένος στα γέλια: «Η αγελάδα μου εκατό ετών και τα παιδιά της εκατόν δέκα». Η γιαγιά μου υποτονθόρυζε, ανοίγοντας θεόρατους κρου­νούς δυνατοτήτων.

Πόσα απίδια βάζει ο σάκος, αναρωτήθηκα κι εγώ, γνωρίζοντας πως ο αυνανισμός καθησυχάζει.
Ο σατανάς για τους πιστούς είναι μάστιγα και για τους άπιστους καλαμπούρι.
Συνειρμοί και συνειρμοί. Μαντάτα και μαντάτα. Και στη μέση ο ΛΟΞΙΑΣ.
Αναμασάω την κακομοιριά μου και φτύνω το τομάρι μου ανακουφισμένος.
(Περιττός) – «Περιτός αριθμός», λένε όσοι δεν αντιλαμβάνονται την τεράστια αξία του «έντεκα», που μόνο με τον εαυτό του διαιρείται.

Ιριδισμοί του Μαΐου. Φεγγοβολιές του Σεπτεμβρίου με συναισθήματα στοργής. Αναπνέω ακόμα και σκιρτώ στη γονυκλισία των ουρανών γεμάτος υγρασία.

Το παραμύθι αρχίζει. Οι μπερντέδες του θεάτρου κατεβαίνουν και το βουητό ξεκουφαίνει! Όλοι πανέτοιμοι. Όλοι αναστατωμένοι. Και περιζήτητοι. Υγρές ζαβολιές. Υγρά καμώματα. Σε ένα πλαίσιο πλήρες εντυπώσεων, ουχί επιφανειακών. Ποιος περιπαίζει τις προσωπικές μου αγωνίες;

Αν το πράττει, ντροπή του!