Με λανθασμένο «σκεπτικό» η διακοπή του πρωταθλήματος
Του
ΣΩΤΗΡΗ ΚΩΣΤΑΚΟΥ
πρώην Αθλητικού Δικαστή,
πρώην Προέδρου της ΟΠΑΠ ΑΕ
«Ήμουνα νιος και γέρασα»!
Έτσι επιγραφόταν το, προ δεκαπενθημέρου, άρθρο μας στο «ΠΑΡΟΝ», όπου –μεταξύ άλλων– εκφράζαμε την ευχή να αποφευχθούν και πάλι αιτιάσεις για το Νομοθετικό και Κανονιστικό Πλαίσιο, με παράλληλη προσφυγή σε συσκέψεις, συμβούλια και «διαβούλια».
Ο γράφων επιλέγει να χαρακτηρισθεί «γραφικός» εμμένοντας στη διαχρονική (εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια) θέση του ότι «δεν είναι οι θεσμοί που καταξιώνουν τα πρόσωπα» αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Είναι τα πρόσωπα που καταξιώνουν –κατά τις περιστάσεις– τους θεσμούς.
Υπάρχει –και είναι απολύτως «συμφωνημένο»– το Κανονιστικό Πλαίσιο.
Την εβδομάδα που πέρασε, ακούσαμε κατ’ επανάληψη τον αρμόδιο υπουργό να αναφέρεται στην ανάγκη συμφωνίας περί του Κανονιστικού Πλαισίου.
Λες και αυτή δεν υπάρχει, λες και αυτή δεν ήταν ήδη (από δεκαετιών) προαπαιτούμενη, με συνομολογούμενη την πραγματική και νομική κατάσταση.
Ότι, δηλαδή, η προκήρυξη διεξαγωγής του (κάθε) πρωταθλήματος συνιστά πρόταση για την κατάρτιση Σύμβασης Προσχώρησης και ότι η αποδοχή της, και δη ανεπιφύλακτη –από τις δικαιούμενες συμμετοχής ομάδες (ΠΑΕ ή Αθλητικά Σωματεία)- συνιστά πρωταρχική, απαραβίαστη και «εκ των ων ουκ άνευ» προϋπόθεση για να γίνει δεκτή η συμμετοχή της ομάδας.
Με απλά λόγια, η διοργανώτρια «λέει» ότι προκηρύσσει και διεξάγει ένα πρωτάθλημα και όσοι δικαιούνται να συμμετάσχουν σε αυτό οφείλουν να αποδεχθούν τους σχετικούς όρους και τις σχετικές προϋποθέσεις, εν οις ασφαλώς -ας το πούμε απλά- και τους εκάστοτε ισχύοντες κανονισμούς.
Διαφορετικά, ουδείς τις υποχρεώνει να πάρουν μέρος σε μια διοργάνωση που… δεν τους αρέσει!
Συνεπώς, κανονιστικό πλαίσιο και υπάρχει και συμφωνημένο είναι (δεκτικό, ασφαλώς, τροποποιήσεων και βελτιώσεων, σύμφωνα και με τα διδάγματα της κοινής πείρας και αυτονόητα μέσα από την προβλεπόμενη νόμιμη διαδικασία).
Τις τελευταίες, ωστόσο, δεκαετίες, μονίμως… φταίει (και) το Κανονιστικό Πλαίσιο, λες και οι «εφαρμοστές» του είναι άμοιροι ευθυνών.
Και όχι, δεν είναι ισοπεδωτική η θέση μας, υπήρξαν και φωτεινές εξαιρέσεις (μακράν του γράφοντος ενδεχόμενοι… συνειρμοί), τόσο μεταξύ των τακτικών δικαστών (εν ενεργεία ή εν συντάξει) όσο και των δικηγόρων ή και των νομικών, εν γένει, στους οποίους κατά καιρούς ανατέθηκε το δικαιοδοτικό έργο, η απονομή της λεγόμενης Αθλητικής Δικαιοσύνης.
Τις… πταίει;
Πάντως, όχι οι κανονισμοί!
Μερίδιο ευθύνης, ακριβέστερα υπαιτιότητας -πάντα στο μέτρο και στον βαθμό που, εξ αντικειμένου, αναλογεί-, έχουν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές (εξαιρούμενων -και μπράβο τους- εδώ και πολλά χρόνια των ποδοσφαιριστών).
Ακούν -σιγά τη… διαπίστωση- στα «ονοματεπώνυμα» ΕΠΟ, Διοργανώτρια Αρχή, Αθλητική Δικαιοσύνη, Διαιτησία, «Ιδιοκτήτες» (νεολογισμός;) και Διοικήσεις ΠΑΕ, Σύνδεσμοι «Φιλάθλων», Οπαδικός Τύπος και άλλες… ποδοσφαιρικές «δυνάμεις»!
Απαιτούνται «απλές» πρωτοβουλίες και δράσεις
Όχι, δεν θα επαναλάβουμε τα χιλιοειπωμένα, μόνο μερικά εξ αυτών, ήδη ειπωμένα, που αφορούν την ανάληψη πρωτοβουλιών και δράσεων συγκεκριμένων, είτε κατασταλτικού είτε και προληπτικού (ιδίως) περιεχομένου, όπως οι ενδεικτικά παρακάτω εκδηλωθείσες στο παρελθόν:
1. Η, εδώ και δεκαετίες, προταθείσα (από τον γράφοντα) διακοπή του πρωταθλήματος -ύστερα από ακραία περιστατικά βίας- επί δεκαπενθήμερο, αλλά με απόφαση της ίδιας της διοργανώτριας, δηλαδή οικεία βουλήσει, όχι ως… «ποινή»!
Και τούτο όχι ως ένδειξη αδυναμίας αλλά ως έμπρακτη εκδήλωση και υποδήλωση ανησυχίας, διαμαρτυρίας, προβληματισμού, περισυλλογής, αυτοκριτικής και προεχόντως ανάληψης δράσεων και πρωτοβουλιών.
Πρόταση η οποία και απορρίφθηκε μετά πολλών… επαίνων!
2. Η, με πρωτοβουλία (έστω και… αναρμοδίως) της ΟΠΑΠ ΑΕ, συντελεσθείσα δημόσια υπογραφή «Συνυποσχετικού» μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων Φορέων (διοργανώτρια, ΟΔΠΕ, ΠΣΑΠ, ΠΣΑΤ) για την -από κοινού- διαμόρφωση συνθηκών, πρόσφορων και αναγκαίων, για την κατά πάντα ομαλή διεξαγωγή των πρωταθλημάτων και τούτο πριν από την έναρξή τους.
«Συνυποσχετικό» το οποίο και κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων.
3. Οι, πριν από τους «εντός έδρας», αγώνες του Εργοτέλη και εντός του Γηπέδου «γιορταστικές» εκδηλώσεις, που ατυχώς πέρασαν στα «ψιλά», πλην της ηθικής επιβράβευσής τους από την ΟΠΑΠ ΑΕ.
4. Οι (πετυχημένες) προσπάθειες του Γιώργου Βαρδινογιάννη «απέναντι» σε οργανωμένους φιλάθλους της ομάδας και οι «έξω από τα δόντια» γενναίες τοποθετήσεις του Βασίλη Τσιάρτα (που… βρήκε και τον μπελά του), καθώς και άλλες που ακολούθησαν μεταγενέστερα.
Το λανθασμένο «σκεπτικό»
Ο «βούρδουλας», όταν «δεν πάει άλλο», είναι επιβεβλημένος.
Αλλά δεν αποτελεί λύση, όπως λύση δεν αποτελεί και το «εκάστοτε»… νέο νομικό ή κανονιστικό πλαίσιο.
Η… «Πολιτεία» (άλλος νεολογισμός, επί του συγκεκριμένου) -δηλαδή η κυβέρνηση- παρενέβη, ήδη.
Η παρέμβασή της αυτή θα είναι λάθος να υπερβεί τον εύλογο χρόνο.
Οι «ιστορικές» ευθύνες του συνόλου των εμπλεκομένων
Να μην επαναλάβουμε τα «αυτονόητα» («όρεξη»… να ’χεις για να κάνεις «πράγματα»).
Να θυμίσουμε, μόνο, ότι από του έτους 1990 -αναλαμβάνοντας, τότε, τα καθήκοντά μας- δημόσια και ενυπόγραφα επισημαίναμε ότι ιδίως οι πρόεδροι των «μεγάλων» ΠΑΕ δεν ελέγχονται, μόνο, για το «κακό» που κάνουν, αλλά για ό,τι καλό -ενώ μπορούν- δεν κάνουν!
Συμπερασματικά, εάν όσοι από τους οπωσδήποτε εμπλεκόμενους δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν, ας όψονται εαυτούς.
Γιατί, ακόμη και χίλιοι νόμοι να ψηφισθούν και άλλα τόσα… Κανονιστικά Πλαίσια, απαιτείται -πέρα από την «περίφημη» πολιτική βούληση και το ομοίως «περίφημο» πολιτικό κόστος- να συντρέχει και αθλητική (εν προκειμένω ποδοσφαιρική) βούληση.
ΥΓ.: Πριν από δέκα χρόνια, η ΟΠΑΠ ΑΕ -έστω και με πρωτοβουλίες που, εξ αντικειμένου, δεν της ανήκαν- είχε εκφράσει μια ευχή-προτροπή, μέσα από το σλόγκαν…
«Ας κάνουμε και πάλι το ποδόσφαιρο γιορτή»!
Ουτοπική, ίσως, η προσδοκία, ήσαν όμως ακόμη «νωπές» οι δάφνες της Πορτογαλίας.
Και αντί, φευ, της «κεφαλαιοποίησης» αυτής της μοναδικής πορείας, φτάσαμε στο σημείο να ικετεύουμε τη FIFA και την UEFA να μας σώσουν!