Ο στόχος
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Η Δημοκρατία στον τόπο μας αργοπεθαίνει και θα λέγαμε ότι βρίσκεται στην «εντατική». Ο παρηκμασμένος πολιτικός κόσμος κατέστη αναξιόπιστος, βουτηγμένος στην ανυποληψία και στην ανικανότητα να προασπίσει τα εθνικά δίκαια, αποδεχόμενος πλειστηριασμούς και άλλα επαίσχυντα μέτρα που στρέφονται εναντίον των αδυνάμων, αλλά και μολυσμένος μέσα στη σκανδαλολογία. Ο κόσμος δεν πιστεύει τίποτε πλέον από όσα λένε οι πολιτικοί. Ο Σαίξπηρ, ο εξοχότερος «καθρέφτης» του καιρού και του τόπου του, ζωντάνεψε την κατάσταση που επικρατούσε εκεί στα 1608 με τα λόγια του Μάκβεθ: «Και πια κανένας ας μη δίνει πίστη στα δολερά δαιμόνια που πλανούνε με διπλονόητα λόγια τους ανθρώπους! Και κρατούνε το λόγο τους σε κείνο που μας τάζουν μονάχα για τ’ αυτιά μας, και τον πατούν για τις ελπίδες που μας δίνουν…».
Μετά από 410 χρόνια, τα λόγια του Μάκβεθ γίνονται επίκαιρα στην Ελλάδα! Στο έργο του Σαίξπηρ, ο φρόνιμος και τίμιος Μπάνκο προμάντευσε τα επακόλουθα. Ο Μάκβεθ δεν άκουσε τα λόγια του, μεθυσμένος από το «μεγαλείο» –τίτλους, δόξα και θρόνο– που του έταζαν οι Μάγισσες. Χρειάστηκε να πνίξει στο αίμα τη φιλία και την ανθρωπιά, χρειάστηκε να βυθίσει τη χώρα του στο πένθος και στην τυραννία. Και διεπίστωσε πού οδήγησε τη χώρα του μόνο όταν έφτασε στο χείλος του αφανισμού του. Η σαιξπηρική τραγωδία επαναλαμβάνεται στην εποχή μας. Οι κυβερνώντες, μεθυσμένοι από τα «μεγαλεία» της εξουσίας που τους εξασφαλίζουν οι «Μάγισσες» των Βρυξελλών, βύθισαν τη χώρα στη μνημονιακή τυραννία. Αυτοί όμως, αν και πλησιάζουν στο χείλος του αφανισμού τους, δεν συνειδητοποιούν τι κακό έκαναν στην πατρίδα και στον λαό μας. Μέσα στην «ευρωπαϊκή προοπτική», ο λαός μας αργοπεθαίνει. Όπως ακριβώς το έλεγε σε έναν στίχο του ο μεγάλος ρώσος συγγραφέας Ιλιά Έρενμπουργκ: «Εσύ που πέθαινες μέσα στην οικουμένη επίσημα, όπως ο άνθρωπος πεθαίνει…».
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να καλύψει την οργή του κόσμου για το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας (επειδή αυτό εζήτησαν από τον Τσίπρα η μαντάμ Μέρκελ και οι Αμερικανοί) αλλά και για να αποσπάσει την προσοχή από το πρωτοφανές αίσχος των πλειστηριασμών, ξέθαψε το σκάνδαλο Novartis, οι αναθυμιάσεις του οποίου έχουν μολύνει την πολιτική ατμόσφαιρα. Όλοι τους εγνώριζαν την ύπαρξη αυτού του σκανδάλου εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Δεν είπαν, όμως, τίποτα. Και τώρα οι Αμερικανοί και το FBI έδωσαν το «πράσινο φως» στον Τσίπρα να το φέρει στην επιφάνεια, ώστε να αποσπάσει την προσοχή του κόσμου από εθνικά και κοινωνικά αίσχη που διαπράττονται. Κι αν δεν είναι αρκετό αυτό το σκάνδαλο, θα ξεθάψουν κι άλλα. Με κουκουλοφόρους μάρτυρες, με ονόματα –αληθινά και ψεύτικα– που θα στροβιλίζονται μέσα στον γενικό ανεμοστρόβιλο της σήψης και της σκανδαλολογίας, ετοιμάζονται να ανοίξουν υποθέσεις για το Μετρό και για δάνεια κομμάτων, που θα προκαλέσουν σάλο και θα δείξουν ότι ο πολιτικός κόσμος νοσεί βαρύτατα. Οι αντιπαραθέσεις θα λάβουν οξύτητα, σε βαθμό εθνικού διχασμού. Τον Τσίπρα δεν τον ενδιαφέρουν αυτές οι επιπτώσεις, προκειμένου να μείνει στην καρέκλα της εξουσίας μέχρι το 2019. Αστοιχείωτοι ιστορικά όλοι τους, δεν αντιλαμβάνονται ότι με όλα αυτά ανεβάζουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
Επαναλαμβάνεται η τραγωδία της Βαϊμάρης. Το κραχ του 1929 σώρευσε μεγάλη φτώχεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η μαζική ανεργία, το κλίμα συλλογικής ανασφάλειας και ο ξεπεσμός του πολιτικού κόσμου έφεραν τότε τον Χίτλερ στην εξουσία. Από τέτοιες καταστάσεις μόνο τα άκρα ωφελούνται. Ο όρος «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» είχε κάτι το εύθραυστο, κάτι το σκανδαλώδες, κάτι το παρακμιακό. Ό,τι ακριβώς γίνεται τώρα. Ο όρος αναφέρεται σε μια σύντομη περίοδο της γερμανικής ιστορίας, στα χρόνια από το 1918 έως το 1933. Ένα μεσοδιάστημα ασταθούς δημοκρατικής διακυβέρνησης, ανάμεσα στη μοναρχία και στη δικτατορία, ανάμεσα σε έναν καταστροφικό πόλεμο και στον ερχομό του επόμενου. Η πολιτική βία, ο πληθωρισμός, η ανεργία, η κρίση και η αστάθεια ήταν αυτά που χαρακτήρισαν συνολικά την περίοδο της Βαϊμάρης, με καταχρήσεις και σκάνδαλα. Όπως έλεγε ο ιστορικός Peter Gay: «Η Βαϊμάρη δεν αγαπήθηκε, δεν είχε φίλους. Γεννήθηκε νικημένη, έζησε ανάστατη και πέθανε κατεστραμμένη…».
Τα ίδια «συμπτώματα» παρουσιάζει σήμερα η χώρα μας. Τα αίτια του φαινομένου του συνολικού εκφασισμού όλων των πλευρών της γερμανικής κοινωνικής ζωής βρίσκονται στην ίδια την αποτυχία της Δημοκρατίας αυτής να διαχειριστεί την κρίση που παρήγαγε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αποτυχία των πολιτικών εδώ να αντιμετωπίσουν την κρίση της μνημονιοκρατίας θα σπρώχνει τους ψηφοφόρους προς τα άκρα. Πολύ περισσότερο όταν στελέχη διαφόρων κομμάτων θα εμφανίζονται βουτηγμένα στη λάσπη οικονομικών σκανδάλων, την ώρα που οι πολίτες δεν μπορούν να επιβιώσουν κι από πάνω οι «αιμοσταγείς» τραπεζίτες τούς παίρνουν και τα σπίτια τους.
Πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα, που κατά καιρούς αναστάτωναν την ελληνική κοινωνία, υπήρξαν πολλά στη μακραίωνα πορεία του τόπου. Ενδεικτικά μόνο θα αναφερθώ σε κάποια των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, που προκάλεσαν πολύ θόρυβο. Τον Μάιο του 1948, μέσα στις φλόγες της ένοπλης κομμουνιστικής ανταρσίας, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο αμερικανός δημοσιογράφος Τζορτζ Πολκ. Είχε εξαφανισθεί από το ξενοδοχείο του και λίγες μέρες αργότερα βρέθηκε το πτώμα του στον Θερμαϊκό. Ο σάλος για τη δολοφονία του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Ο Πολκ είχε έλθει στην Ελλάδα με σκοπό να συναντήσει τον Μάρκο Βαφειάδη στα βουνά.
Οι Αρχές απέδωσαν τη δολοφονία του στο ΚΚΕ και ένας αθώος, ο Γρ. Στακτόπουλος, πλήρωσε με πολύχρονη φυλάκιση, ως ένας εκ των «ενόχων». Η κατηγορία και η δίκη ήσαν στημένες. Ανακατεύθηκαν στην ιστορία ακόμα και αμερικανοί στρατιωτικοί, όπως και άγγλοι πράκτορες. Μερικά χρόνια αργότερα, όμως, η ελληνίδα σύζυγος του Τζορτζ Πολκ, η Ρέα Κοκώνη, από το εξωτερικό, σε συνέντευξή της έδωσε μια τελείως διαφορετική εκδοχή για τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου, που είχε σχέση με οικονομικά σκάνδαλα. Η Ρέα εδήλωσε: «Μία μόλις εβδομάδα προτού εξαφανιστεί ο Τζορτζ, μου είπε ότι είχε ανακαλύψει κάτι για κακή διάθεση των χρημάτων του Σχεδίου Μάρσαλ στην Ελλάδα, που θα έφερνε πολλά στην επιφάνεια…». Η πλήρης αλήθεια, όμως, δεν μαθεύτηκε ποτέ.
Στις 5 Ιανουαρίου του 1950, η Αθήνα αναστατώθηκε με δημοσιεύματα που αφορούσαν το σκάνδαλο μεταφορών καυσίμων. Συγκεκριμένα, κατηγορούσαν τον υπουργό Μεταφορών, στέλεχος του Λαϊκού Κόμματος, Χατζηπάνο. Του κατελόγιζαν ότι έδωσε χαριστικά το προνόμιο της μεταφοράς υγρών καυσίμων, ματαιώνοντας τον σχετικό μειοδοτικό διαγωνισμό, σε «εταιρεία» που συστάθηκε για αυτόν τον σκοπό και στην οποία συμμετείχε μια κυρία Όλγα, φίλη της συζύγου του ηγέτη του Λαϊκού Κόμματος Ναντίνας Τσαλδάρη. Το Συγκρότημα Λαμπράκη, και μάλιστα ο ίδιος ο Δημ. Λαμπράκης, εξαπέλυσε επίθεση κατά του Τσαλδάρη και η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια. Ο Τσαλδάρης, με τη σειρά του, κατηγόρησε το Συγκρότημα ότι εξυπηρετούσε οικονομικούς σκοπούς και πολεμούσε κόμματα τα οποία επέμεναν στην αποκέντρωση του ελληνικού πλούτου.
Τον Τσαλδάρη υπεστήριξε με την αρθρογραφία του ο Γεώργιος Βλάχος στην «Καθημερινή». Χαρακτηριστικά, ο Γ. Βλάχος έγραφε: «Ενδεχομένως, άνθρωποι του Λαϊκού Κόμματος κατεχράσθησαν τα δημόσια χρήματα. Άλλος έκλεψε, άλλος επούλησε αδείας λεωφορείων, άλλος επνίγη εις τα πετρέλαια. Αλλ’ υπάρχει πιθανότης να είναι, όχι τυπικώς, αλλά ουσιαστικώς συνυπεύθυνος εις αυτά ο αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, ο κ. Τσαλδάρης; Οι γνωρίζοντες τον άνθρωπον –και εμείς τον γνωρίζομεν– ημπορούν ν’ απαντήσουν εύκολα: ‘‘Όχι…’’».
Τον Σεπτέμβριο του 1955 ξέσπασε το «σκάνδαλο Βουλπιώτη» με τη Ζήμενς και την Τελεφούνκεν. Ο Βουλπιώτης είδε το όνομά του να εμπλέκεται σε υπόθεση δωροδοκίας υπουργού. Προκλήθηκε σάλος. Ο Κων. Παπακωνσταντίνου υπέβαλε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, η υπόθεση έφθασε στα δικαστήρια και η κατάθεση του Κων. Καραμανλή (υπουργού τότε Δημ. Έργων) συζητήθηκε ευρύτατα. Η αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμού για σκάνδαλα που προκάλεσαν «οξύτατες διαμάχες των συναγερμικών φατριών». Πάντως, από τότε η Ζήμενς φερόταν να εμπλέκεται σε σκοτεινές υποθέσεις. Υπάρχουν δεκάδες άλλες περιπτώσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη. Ο χώρος της στήλης δεν μας επιτρέπει να επεκταθούμε.
Μας έρχονται ήδη πληροφορίες ότι ο θόρυβος με τη Novartis θα γιγαντωθεί με άλλη υπόθεση σκανδάλων, που αφορούν δάνεια τα οποία εδόθησαν σε κόμματα. Μάλιστα, μας διαβεβαιώνουν ότι οι σχετικοί φάκελοι έχουν φθάσει στην Εισαγγελία. Ο χρόνος θα δείξει. Κι αυτό το θέμα, όμως, όλοι το συζητούσαν εδώ και πολύ καιρό. Το ερώτημα που γεννάται είναι: Γιατί ειδικά ΤΩΡΑ αποφάσισαν να φουντώσουν την πυρκαγιά της διαπόμπευσης του παρηκμασμένου πολιτικού κόσμου; Ο στόχος βρίσκεται έξω και μακρύτερα από συγκεκριμένες υποθέσεις, που προκαλούν πονοκέφαλο στους δικαστικούς λειτουργούς. Η μαντάμ Μέρκελ απαιτεί να δοθεί όνομα στα Σκόπια και προκαταβολικά αποκαλεί τον Ζάεφ «Μακεδόνα». Οι Αμερικανοί, για δικούς τους λόγους, επείγονται να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Εμπόδιο στα σχέδιά τους είναι η ελληνική πλευρά. Αλλά δεν ανησυχούν! Ο Τσίπρας με τον Κοτζιά έχουν ήδη ξεπουλήσει τον όρο «Μακεδονία», προκειμένου οι ξένοι να τους στηρίζουν στην εξουσία.
Οι προστάτες των Σκοπιανών, όμως, θέλουν και τη συγκατάθεση της αντιπολίτευσης. Μόλις ο Κυριάκος ετόλμησε να ψελλίσει «κομψά» μια διαμαρτυρία για το ότι η Μέρκελ απεκάλεσε «Μακεδόνα» τον Ζάεφ, ο αρχηγός της ΝΔ εκλήθη επειγόντως στην αμερικανική πρεσβεία. Τι του είπαν, δεν μπορούμε φυσικά να το γνωρίζουμε. Το συμπέρασμα, όμως, βγαίνει καθαρά από τα γεγονότα. Ο συνεχιστής της νοοτροπίας Πιουριφόι, ο πρεσβευτής Πάιατ, είχε απειλήσει ότι οι φάκελοι του FBI είχαν στη διάθεσή τους ονόματα πολιτικών, εμπλεκομένων στην υπόθεση Novartis. Η κυβέρνηση έσπευσε να δημοσιοποιήσει την απειλή του FBI, με την ελπίδα να εκτεθούν πρόσωπα της Νέας Δημοκρατίας. Μετά τη συνάντηση όμως Πάιατ – Μητσοτάκη, ο πρεσβευτής εδήλωσε ότι… «δεν υπάρχουν ονόματα πολιτικών στην έρευνα του FBI…»!
Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από τη μια μέρα στην άλλη. Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η Νέα Δημοκρατία έχουν λόγους να μην εναντιωθούν στις απαιτήσεις των Σκοπιανών, που τους στηρίζουν Γερμανία και Αμερική. Κι αυτό είναι το μεγάλο έγκλημα. Διότι το «Βόρεια» ή «Άνω Μακεδονία» θα είναι το πρώτο βήμα για να προχωρήσουν οι δόλιοι Σκοπιανοί στο παλαιό όνειρο για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία», με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη! Άλλωστε, ο πονηρός Ζάεφ δεν το έκρυψε: Ενδιαφέρεται, είπε, «για την ένωση ΟΛΩΝ των Μακεδόνων…»! Η παραζάλη και η τύφλωση του πολιτικού μας κόσμου, η παρακμή της πολιτικής ηγεσίας, γιγαντώνουν το πρόβλημα. Θα συνέλθουν κάποτε από τις παραισθήσεις τους;