Μουσουλμανικός εποικισμός με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση

Δικαιολογημένα, η προσοχή της κοινής γνώμης είναι στραμμένη στον άμεσο κίνδυνο στρατιωτικής εμπλοκής με την Άγκυρα, λόγω της απροκάλυπτης επιθετικής πολιτικής της τελευταίας, από την ΑΟΖ της Κύπρου μέχρι το Καστελλόριζο, το Αιγαίο και τη Θράκη. Πολύ πιο επικίνδυνη ακόμη είναι η επίσημη Τουρκική προπαγάνδα, η οποία ανάγει σε επίσημη κρατική ιδεολογία και δόγμα εδαφικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και άλλες απίθανες διεκδικήσεις στην ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου, με πλήρη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και ειδικότερα του διεθνούς θαλάσσιου δικαίου.

Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ  ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.

Η ζύμωση της Τουρκικής κοινής γνώμης με μια τέτοια επιθετική και επεκτατική προπαγάνδα συνιστά πολιτική και ψυχολογική προετοιμασία για τυχοδιωκτικές ενέργειες και προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων γεγονότων.

 Είναι προφανές ότι υπό τις συνθήκες αυτές η αμυντική ενίσχυση και η συνοχή και ενότητα του εσωτερικού μετώπου είναι ζητούμενα εκ των ων ουκ άνευ

Όταν ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν επαναλαμβάνει συνεχώς, υπαινισσόμενος την Οθωμανική αυτοκρατορία, ότι «ήμασταν 18 εκατ. τ.χλμ. και σήμερα είμαστε 700.000 τ.χλμ.» εννοεί προφανώς ότι η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει.

Όταν επίσης συναγωνίζονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε δηλώσεις για επανάκτηση των 18 «κατεχομένων» νησίδων στο Αιγαίο, που είναι δήθεν Τουρκικές, η καλλιέργεια πολεμικού κλίματος είναι σαφής.

Όταν, επιπλέον, το κυβερνών κόμμα AKP υπογράφει συμφωνία με το κόμμα των Γκρίζων Λύκων για την υποστήριξη του Ερντογάν στις εκλογές του 2019, με δέσμευση του κυβερνώντος κόμματος για ανακατάληψη των 18 διεκδικούμενων νησίδων στο Αιγαίο, δεν επιτρέπονται από την πλευρά μας ψευδαισθήσεις, αδράνεια και επανάπαυση. Όλη η προσοχή μας πρέπει να στραφεί στην προετοιμασία της χώρας, έστω και υπό τις δεινές οικονομικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται. Αυτό σημαίνει, πρώτ’ απ’ όλα, ενίσχυση της άμυνας.

Σημαίνει επίσης κινητοποίηση του λαού για πατριωτικό συναγερμό. Πώς θα γίνουν όμως αυτά, όταν διαπιστώνει κανείς ότι δεν γίνονται αυτά που πρέπει και θα μπορούσαν να γίνουν; Όταν δεν καλύπτονται εσπευσμένα κενά στο αμυντικό δυναμικό, που θα μπορούσαν να καλυφθούν με σχετικά περιορισμένες δαπάνες;

Η Άγκυρα έθεσε ως στόχο να κυριαρχήσει στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κτίζει, με τον στόχο αυτό, μεθοδικά ισχυρό στόλο και αεροπορία. Από τη δική μας πλευρά, κρατάμε ακόμη κλειστό το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας, το οποίο οδηγείται σε πλήρη απαξίωση. Στην ίδια κρίση είναι βυθισμένη ολόκληρη η ναυπηγική βιομηχανία. Πιστεύει κανείς ότι θα μπορέσει η Ελλάδα να κρατήσει το Αιγαίο και να υπερασπίσει την ΑΟΖ της Ελλάδος και της Κύπρου εάν δεν αποδειχθεί ικανή να διατηρήσει μια σχετική ισορροπία δυνάμεων; Η ισορροπία αυτή περιλαμβάνει, προφανώς, και συμμαχίες και διεθνή διπλωματική δράση. Ο σκληρός πυρήνας όμως της αποτροπής δεν παύει να είναι η στρατιωτική ισχύς, με όλες τις δυνατές μορφές της.

Kρατάμε ακόμη κλειστό το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας!

Η αντιπαράθεση με την Άγκυρα δεν περιορίζεται επίσης στις κλασικές μορφές της ισορροπίας δυνάμεων. Υπεισέρχονται και οι λεγόμενοι ασύμμετροι παράγοντες και απειλές, που αποτελούν βασικά συστατικά στοιχεία των συγχρόνων υβριδικών πολέμων. Η κυριότερη από τις απειλές αυτές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι η παράνομη μετανάστευση Μουσουλμανικών κυρίως πληθυσμών.

Την παράνομη μετανάστευση δεν την εφηύρε η Τουρκία. Είναι οργανικό στοιχείο αυτού που αποκαλείται παγκοσμιοποίηση. Η τελευταία προεβλήθη από τη Νέα Τάξη ως αναγκαία και αναπόφευκτη, συνδεδεμένη με την τεχνολογική επανάσταση. Στην πραγματικότητα, δεν προωθεί την παγκοσμιοποίηση καμιά αναγκαιότητα και κανένα αναπόφευκτο. Η προπαγάνδα αυτή στηρίζεται στη σκόπιμη σύγχυση μεταξύ της παγκοσμιότητας της τεχνολογίας και των επιστημών και πολιτικών σχεδίων για παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία.

Η παγκοσμιοποίηση κινείται από συγκεκριμένα κέντρα ολιγαρχικών συμφερόντων, με πυρήνα το ληστρικό χρηματιστικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα και μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, που επιδιώκουν την αχαλίνωτη κυριαρχία τους σε μια ενιαία, παγκόσμια αγορά, πάνω από εθνικές κυριαρχίες και εθνικές πολιτικές δομές. Η παγκοσμιοποίηση προωθήθηκε δυναμικά με την ισχύ της Αμερικανικής υπερδυνάμεως, η οποία θεώρησε ότι η ιδέα αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει όχημα Αμερικανικής ηγεμονίας στον κόσμο, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού. Η εκλογή Τραμπ, ο οποίος πολέμησε αναφανδόν την παγκοσμιοποίηση κατά την προεκλογική του εκστρατεία, είναι μια ένδειξη ότι η πολιτική αυτή βρίσκεται σε κρίση και υποχώρηση στο ίδιο το λίκνο της.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά την αποτυχία της να προσανατολισθεί προς μια πραγματική πολιτική Ένωση και τον εκφυλισμό της σε μια κοινή απλώς αγορά, έκανε ακόμη ένα βήμα παραπέρα, προς την ίδια κατεύθυνση. Ταυτίσθηκε με την παγκοσμιοποίηση και εγκατέλειψε σιωπηρά την Αρχή της Κοινοτικής Προτιμήσεως, που ήταν μία από τις βασικές αρχές που πρυτάνευσαν στη δημιουργία της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρέθηκε έτσι να πρωτοστατεί στην παγκοσμιοποίηση, που ουσιαστικά αντιμάχεται την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Μετά την εκλογή Τραμπ, η ηγέτιδα οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία, εκδηλώνει μάλιστα φιλοδοξίες να υποκαταστήσει τις ΗΠΑ στην πρωτοκαθεδρία της παγκοσμιοποιήσεως.

Πώς συνδέεται όμως με την παγκοσμιοποίηση η παράνομη μετανάστευση;

Συνδέεται με δύο βασικούς τρόπους. Ο ένας αφορά τη δημιουργία μιας ενιαίας, παγκόσμιας αγοράς. Η αγορά περιλαμβάνει ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, προϊόντων, υπηρεσιών και, προφανώς, εργατικού επίσης δυναμικού. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός και η ανταγωνιστικότητα, με διεθνείς όρους, επιβάλλει την προσφυγή σε φθηνό, εισαγόμενο εργατικό δυναμικό. Ο άλλος τρόπος και στόχος είναι η εθνική αποδόμηση, για να παρακαμφθεί το εμπόδιο της εθνικής κυριαρχίας και να καταστεί δυνατή η δημιουργία μιας ενιαίας, παγκόσμιας αγοράς.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τη δεκαετία του ’90, κατά την οποία κυριάρχησε στις ΗΠΑ η παγκοσμιοποίηση, άρχισαν ακόμη και στην Ελλάδα οι παράνομες μεταναστευτικές ροές. Μερίμνησε γι’ αυτό ο θλιβερός πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, ο οποίος λειτούργησε ως τοπικός αναμεταδότης και προαγωγός της ιδεολογίας αυτής. Στο πνεύμα αυτό, εισήγαγε και τις σχετικές αλλαγές στη νομοθεσία της χώρας.

Η Τουρκία χρησιμοποιεί σήμερα την παράνομη μετανάστευση ως διπλωματικό και γεωπολιτικό όπλο. Διπλωματικό για να εκβιάζει την Ευρώπη και να ζητά ανταλλάγματα. Γεωπολιτικό για να προαγάγει τη διάσπαση της εθνικής συνοχής της Ελλάδος και τη δημογραφική της μετάλλαξη, όπως επίσης για να ενισχύσει γενικά τη Μουσουλμανική επιρροή στην Ευρώπη.

Το νεότερο στοιχείο στο μέτωπο αυτό είναι ο προσανατολισμός της Ευρώπης προς τη χρηματοδότηση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) για τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα των εισερχομένων παρανόμων μεταναστών. Η πολιτική αυτή ισοδυναμεί με χρηματοδότηση από την Ευρώπη του εποικισμού της Ελλάδος με Μουσουλμάνους μετανάστες. Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει η πολιτική αυτή για τη συνοχή, την εθνική ασφάλεια και το εθνικό μέλλον της χώρας.