Να αποφύγουμε το πολλάκις εξαμαρτείν…

Διά χειρός…
…του Χρήστου Γ. Ζαχαράκι, πρέσβη ε.τ., από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Το δις εξαμαρτείν…»:

«Από της πλευράς μας προσφέραμε, προς απόδειξη της καλής πίστεώς μας, κάτι πολύ απτότερο και σημαντικότερο ενός απλού συμβολισμού. Συγκεκριμένα, προχωρήσαμε σε μία μάλλον γαλαντόμα δέσμευση κυρώσεως της δευτέρας φάσεως της συμφωνίας συνδέσεως της ΠΓΔΜ με την ΕΕ καθώς και διευκολύνσεως της υποψη­φιότητος της γείτονος στην πρωτοβουλία Αδριατικής – Ιονίου.

Ουσιαστικά δηλαδή ανοίξαμε τον δρόμο προς τη σταδιακή αποδυνάμωση του οπλοστασίου μας με τη ‘‘σαλαμοποίηση’’ των θέσεών μας. Οι οποίες εξαρτούν ακριβώς την παροχή της απαραίτητης συναινέσεώς μας για την όποια εισδοχή των Σκοπίων σε Διεθνείς Οργανισμούς από το προαπαιτούμενο της αναθεωρήσεως του σκοπιανού Συντάγματος, της έμπρακτης αποκηρύξεως των αλυτρωτικών αναφορών και συμπεριφορών και της επιτεύξεως συμφωνίας για ένα όνομα προς γενική, εσωτερική και διεθνή χρήση.

Βεβαίως η συμμετοχή μας σε ΜΟΕ δεν σημαίνει κατ’ ανά­γκη ότι απεμπολούμε το δικαίωμά μας να αρνηθούμε τη συναίνεση αυτή εάν δεν εξασφαλισθεί σφαιρική, ικανοποιητική λύση του όλου προβλήματος. Ωστόσο, μία τυχόν εσπευσμένη ουσιαστική και όχι απλώς συμβολική συμβολή μας στα ΜΟΕ συνεπάγεται τον κίνδυνο υπονομεύσεως, συν τω χρόνω, των όποιων θεσμικών δυνατοτήτων αντιδράσεως διαθέτουμε, τόσο έναντι των Σκοπιανών όσο και έναντι των γνωστών κατά περίπτωση ε­νδιαφερομένων τρίτων. Οι οποίοι, ασφαλώς, θα χαρακτηρίσουν ‘‘κεκτημένο’’ των διαπραγματεύσεων την ‘‘καλή αρχή’’ που θα έχουμε, υποτίθεται, οικειοθελώς εγκαινιάσει ώστε να ε­ντείνουν τις πιέσεις τους εις βάρος μας για περαιτέρω παραχωρήσεις και, μάλιστα, με την πρόσθετη προειδοποιητική ‘‘απειλή’’, η οποία έχει και άλλοτε χρησιμοποιηθεί εναντίον μας, ότι θα φέ­ρουμε την αποκλειστική ευθύνη για τις αρνητικές συνέπειες μιας ενδεχόμενης υπαναχωρήσεώς μας.

Ας μη σπεύδουμε, λοιπόν, σε χάραξη στρατηγικής και τα­κτικής και σε συνακόλουθες επιλογές υπό το κράτος του θυμικού μάλλον παρά της λογικής, όπως δυστυχώς έχει συχνά παρα­τηρηθεί στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής μας. Και ας μη παρασυρόμεθα από μία καταλλήλως καλλιεργούμενη εκάστοτε ευφορία και αισιοδοξία εν όψει ‘‘παραθύρων’’ που αφήνουν να διαφανούν αμφίβολες αίσιες προοπτικές ή από τον εγγενή φόβο ‘‘απωλείας ευκαιριών’’, σχεδόν πάντοτε ανυπάρκτων.

Αυτό, λοιπόν, που απαιτείται και στη σημερινή συγκυρία του Σκοπιανού είναι η ψύχραιμη και αντικειμενική αξιολόγηση των δεδομένων και των άμεσων αλλά και μακροπρόθεσμων πα­ραμέτρων του προβλήματος. Ώστε να αξιοποιήσουμε μεν στο έπακρον δυνατόν κάθε τυχόν περιθώριο επιτεύξεως αποδε­κτής λύσεως αλλά και, κυρίως, να αποφύγουμε το δις (αν μη και το πολλάκις) εξαμαρτείν με λάθη του παρελθόντος και με άκαιρες, χωρίς ανάλογο αντάλλαγμα, παραχωρήσεις. Σαν αυτές που σφράγισαν αρνητικά το άλλο μεγάλο εθνικό θέμα, χαρακτηριστικό παράδειγμα των οποίων αποτελεί η προ ετών ‘‘δωρεάν’’ παρασχεθείσα συγκατάθεσή μας στην προώθηση της ευρωπαϊκής ενταξιακής πορείας της Τουρκίας χωρίς να απαιτήσουμε και να εξασφαλίσουμε, ως οφείλαμε, την προηγούμενη αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο».