Για τα παιδάκια μου, ρε…
Τα ρουσφέτια στο ΥΠΕΞ είναι πολλαπλών τύπων. Μερικές φορές δεν αρκεί μια καλή τοποθέτηση ή μια καλή μετάθεση, άλλα σημασία έχει και το τάιμινγκ.
Έτσι, αρκετά σχόλια προκαλεί το γεγονός ότι διπλωμάτης που υπηρέτησε και σε γραφεία υπουργών φρόντισε με τη δράση του, αλλά κυρίως με την απραξία του -σε ορισμένα ευαίσθητα πόστα είναι προσόν-, να παραμείνει στο εξωτερικό σε γενικό προξενείο, ώστε τα παιδιά του, αφού παρέμειναν στο εξωτερικό τα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου, να επωφεληθούν από τις ευεργετικές (ρουσφετολογικές) διατάξεις και να εισέλθουν στο Πανεπιστήμιο με τις (συμβολικές) εξετάσεις για Έλληνες του εξωτερικού.
Το ερώτημα που τίθεται βεβαίως είναι το εξής: Αφού το ελληνικό κράτος έχει χρηματοδοτήσει τις σπουδές των παιδιών των ελλήνων διπλωματών στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας και του εξωτερικού, για ποιον λόγο πρέπει να εντάσσονται και στη ρύθμιση για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, μέσω των συμβολικών εξετάσεων για Έλληνες του εξωτερικού;
Επειδή συχνά μιλάμε για τα προνόμια των βουλευτών, ίσως θα πρέπει σε μια χώρα που είναι στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα να επανεξετασθούν όλα τα κλαδικά προνόμια… Γιατί εάν δημοσιευθεί το συγκεντρωτικό ποσό που πληρώνει ο έλληνας φορολογούμενος για την κάλυψη των διδάκτρων των παιδιών των υπάλληλων του ΥΠΕΞ σε ιδιωτικά σχολεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό θα τρέχουν και δεν θα φθάνουν. Ειδικά μάλιστα εάν συγκριθούν οι διευκολύνσεις αυτές, όπως και τα ποσά που καταβάλλονται όλα αυτά τα χρόνια για τη μεταφορά οικοσκευής και έξοδα εγκατάστασης, με την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα της διπλωματίας που ασκείται…