Παραμύθια της Χαλιμάς…

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Με ένα ακαθόριστο συναίσθημα ανησυχίας κυκλοφορώ στο κέντρο της πόλης, στην αγορά, στα καφέ, στις στάσεις των λεωφορείων, ακούγοντας ψιθύρους που δεν μπορώ να αγνοήσω.

Έτσι, εντελώς ξαφνικά, μια φίλη με ρώτησε: «Εσείς τι θα κάνετε; Κάνατε τίποτα;». «Δηλαδή τι να κάνω;», τη ρώτησα. «Προμήθειες, μωρέ, για ώρα ανάγκης», μου απαντάει. Προμήθειες, μη χειρότερα. Ζω, φαίνεται, σε άλλη χώρα. «Και γιατί να κάνω προμήθειες;», συνέχισα. «Για την πιθανότητα πολέμου. Δεν βλέπεις τους Τούρκους, που προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα;», μου ξαναλέει. Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που υποβόσκει σε όλα τα στρώματα της μικρής μας κοινωνίας. Ποιοι είναι αυτοί που καλλιεργούν αυτό το είδος φοβίας; Και γιατί αυτό δηλητηριάζει την καθημερινότητά μας; Ποιος φταίει γι’ αυτό; Δεν θα έπρεπε να σταματήσει αυτός ο, φρεσκογεννημένος ακόμα, πανικός, που συνέπεια θα έχει τη διατάραξη της ηρεμίας και την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά ακραίων στοιχείων, που πάντα επωφελούνται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Πιστεύω πως πρόκειται για μια γελοία επίδειξη δύναμης του Ερντογάν, σαν ένα είδος σκιάχτρου, που κουνά τα παράλυτα χέρια του για να φοβίζει τον λαό μας. Πλοία στη σειρά που βολτάρουν στο Αιγαίο, απειλώντας απ’ τη λύσσα τους για αυτόν τον -σταλμένο, θαρρείς, από τη θεία δικαιοσύνη- θησαυρό που κρύβουν τα καταγάλανα νερά της Κύπρου μας. Αυτό δεν μπορούν με τίποτα να το καταπιούν. Άφησαν στην άκρη για την ώρα τα Ίμια, την ελληνικότητα των οποίων δείχνουν όλοι οι παλιοί χάρτες, άφησαν στην άκρη τη Θράκη και μοίρασαν τις δυνάμεις τους στο Αιγαίο και στη Συρία, όπου εξελίσσεται μια γενοκτονία. Ποιος μπορεί να βλέπει στοιβαγμένα στη μέση του δρόμου νεκρά παιδιά πλημμυρισμένα στο αίμα; Παιδάκια, βρε, γιουρούκια, που χάνουν τη ζωή τους με τον πιο άγριο τρόπο, που οι φωνές τους παύουν ξαφνικά από ένα κομμάτι τοίχου που σκορπούν οι βόμβες, κόβοντας στη μέση τη λέξη μαμά και τρέμει η ψυχή σου γι’ αυτήν την ανεπανάληπτη τραγωδία.

Όλα αυτά, που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια όλων μας, είναι σίγουρα η αιτία που όλοι αναρωτιού­νται για το τι θα γίνει. Θα βγουν αληθινά τα λόγια του Αγίου Παϊσίου; Θα εμπλακεί η Ελλάδα σε πόλεμο; Είναι λοιπόν υποχρέωση της κυβέρνησης να βγει και να πει σ’ αυτόν τον άμοιρο λαό, που άγεται και φέρεται, τι κάνει γι’ όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Να σταματήσει να επηρεάζει την καθημερινότητα η απειλή μιας καταστροφής με τα λόγια και τις πράξεις μιας σοβαρής κυβέρνησης, δίνοντας στον λαό την ηρεμία να ξεπεράσει τα τόσα άλλα προβλήματα που έχει. Αν αφήσει να απλώνεται η πιθανότητα ενός πολέμου, ακόμα κι αυτός ο κοινωνικός ιστός που παραμένει πιστός στην πατρίδα θα ξεχαρβαλωθεί, γνωρίζοντας ότι δεν έχει δίπλα του μια κυβέρνηση που εμπνέει σταθερότητα, γενναιότητα, περηφάνια.

Σταματήστε τους ψιθύρους, πριν είναι αργά. Πριν χυμήξει ο κόσμος στα σούπερ μάρκετ, εξαντλώντας κάθε αγοραστική του δύναμη, πιστεύοντας ότι θα γλιτώσει από την πείνα, που πλανάται στην ατμόσφαιρα ότι θα επικρατήσει για αρκετό διάστημα.