Νέα Αριστερά

Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, να μην μπορεί να απελευθερωθεί από τις βαριές αλυσίδες της μνημονιοκρατίας και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, στην ουσία είναι πρόβλημα Αριστεράς. Το ίδιο ισχύει και για τις ευρωπαϊκές χώρες κυρίως του Νότου. Η απολυταρχία της πα­γκοσμιοποίησης των τραπεζιτών και των διεθνών τοκογλύφων στηρίζεται στην ανυπαρξία Μετώπου Α­ντιστάσεως. Τέτοια Μέτωπα στις κρίσιμες ώρες της Ιστορίας σχημάτισαν οι αριστερές δυνάμεις, με Λαϊκά Μέτωπα. Αυτός ήταν πάντα ο ρόλος τους. Να μπαίνουν «μπροστάρηδες» στους πατριωτικούς και λαϊκούς αγώνες, υπερασπιζόμενοι τους αδυνάτους. Διαφορετικά, δεν έχουν λόγο υπάρξεως. Ακυρώνουν τη φυσιογνωμία τους και γελοιοποιούνται.

Ας ανατρέξουμε στην Ιστορία για να γίνουμε πιο κατανοητοί. Το φαινόμενο που εγκαινίασε η Οκτωβριανή Επανάσταση με την ανάληψη των τυχών ενός έθνους από το προλεταριάτο μιας μεγάλης χώρας που κατέλαβε την εξουσία γενικοποιήθηκε κατά κάποιον τρόπο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά από αυτόν. Οι λαϊκές προοδευτικές δυνάμεις επικεφαλής, πήραν την ηγεσία των εθνών, αναλαμβάνοντας τον αγώνα για την απελευθέρωσή τους. Παραμέρισαν την αστική τάξη, που σχεδόν ως σύνολο συμμάχησε με τον κατακτητή. Έτσι, ήδη από τον καιρό του απελευθερωτικού πολέμου οι λαϊκές συμμαχίες πήραν ευθύνες εθνικής ηγεσίας, που καθιερώθηκαν και ενισχύθηκαν μετά τον πόλεμο. Ενισχύθηκαν διότι αυξήθηκε η πολιτική τους δύναμη και υπήρξε πλατιά συμμετοχή τους στις κυβερνήσεις των χωρών τους. Κυρίως αυτό συνέβη στη Γαλλία και στην Ιταλία.

Στην Ελλάδα πότε οι δυνάμεις της Αριστεράς απέκτησαν δύναμη και επιρροή; Όταν καθοδήγησαν τον λαό στον αγώνα κατά των κατακτητών και τον ανέβασαν σε ύψη, προτού πέσουμε στο βάθος του εμφυλίου πολέμου. Ακραιφνείς σοσιαλιστές της εποχής, όπως ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Σταύρος Κανελλόπουλος και άλλοι, μέχρι την αρχή του πολέμου ανήκαν στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, που είχε αρχηγό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Μάταια οι δύο προαναφερόμενοι προσπάθησαν να πείσουν τον αρχηγό τους ότι το κόμμα έπρεπε κάτι να κάνει, να πάρει την πρωτοβουλία για να βοηθήσει τον ελληνικό λαό στη δύσκολη στιγμή. Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να τον πείσουν. Τους έλεγε ότι είχε πείρα από επαναστάσεις και τους συνιστούσε να κάτσουν φρόνιμα, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε σοβαρό, μάλλον κακό θα έκαναν στον τόπο.

Ο Τσιριμώκος και ο Σταύρος Κανελλόπουλος απελπίστηκαν από τις πολλές συζητήσεις και έφτιαξαν τη σοσιαλιστική ΕΛΔ (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας). Μαζί με τον Στρατή Σωμερίτη και άλλους συντρόφους τους, ήλθαν σε επαφή με τον Λευτέρη Αποστόλου του ΚΚΕ, τον Κώστα Γαβριηλίδη του Αγροτικού Κόμματος και εκπροσώπους άλλων, μικρότερων προοδευτικών δυνάμεων, και έτσι έγινε το ΕΑΜ. Τους πλαισίωσαν τιμημένοι στρατηγοί, όπως ο Νεόκοσμος Γρηγοριάδης, ο Μάντακας, ο Σαρηγιάννης, ο Μπακιρτζής, καθηγητές, όπως ο Σβώλος, ο Άγγελος Αγγελόπουλος, επιστήμονες, όπως ο Ιφικράτης Χατζηεμμανουήλ, ο Κόκκαλης, πολιτευτές, όπως ο Σταμάτης Χατζήμπεης, ο Σάββας Παπαπολίτης, ο Αλκιβιάδης Λούλης, ο Νίκος Ασκούτσης και άλλοι, καθώς και μητροπολίτες, πνευματικοί άνθρωποι και εκπρόσωποι όλων των τάξεων.

Όλοι αυτοί δεν είπαν τότε ότι επειδή κυριαρχούσε στον ευρωπαϊκό χώρο το Γ’ Ράιχ θα έπρεπε να συμβιβαστούν μαζί του και να περιμένουν την «κατανόηση» και την ελεημοσύνη του. Σήμερα, που έχουμε το Δ’ Ράιχ της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, αυτοί που σφετερίζονται την ταμπέλα της «Αριστεράς» για ιδιοτελείς λόγους εκμεταλλεύθηκαν την «αριστερή πινακίδα» προκειμένου να ανέλθουν στην εξουσία με κάλπικο τρόπο. Και για να τη διατηρήσουν, μπήκαν στην υπηρεσία των τραπεζιτών και του ασύδοτου καπιταλισμού. Μεταπολεμικά, παρά τα λάθη του εμφυλίου πολέμου, η ΕΔΑ, χάρις στον Πασαλίδη, τον Ηλιού και τον Ηλιόπουλο, όπως και μικρότεροι σοσιαλιστικοί σχηματισμοί (η Δημοκρατική Ένωση του Τσιριμώκου, το ΔΚΕΛ –Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού– των Γ. Καρτάλη, Σβώλου και Στ. Αλλαμανή, η ΦΙΔΕ του Βενιζέλου και η ΕΠΕΚ του Παπαπολίτη), μπήκαν στην πρωτοπορία των λαϊκών αγώνων και ύψωσαν τη σημαία της αλλαγής. Όλοι τους στάθηκαν ανυποχώρητοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του λαού. Δεν ψήφισαν ποτέ αντιλαϊκά φορομπηχτικά μέτρα και πλειστηριασμούς, κατά διαταγήν των ξένων πατρώνων της εποχής εκείνης. Δεν προσκύνησαν την πανίσχυρη Δύση και το ΝΑΤΟ.

Δυνάμεις σοσιαλιστικές στον διεθνή χώρο πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του «τρίτου δρόμου», στους αδέσμευτους μεταξύ Ανατολής – Δύσης, και ενίσχυσαν όλα τα αντιαποικιακά απελευθερωτικά κινήματα. Στα χρόνια τα μεταπολεμικά, οι προαναφερόμενοι γνήσιοι προοδευτικοί παράγοντες είχαν τάξει σκοπό τους ότι πρέπει ταυτοχρόνως να αγωνίζονται για τη λύση των άμεσων προβλημάτων και την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας. Έλεγαν ότι δίχως την ορθή αυτή αντίληψη τα κόμματα μεταβάλλονται σε τυχοδιωκτική επιχείρηση. Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει σήμερα με τους σφετεριστές της ταμπέλας της «Αριστεράς» που, για κακή μας μοίρα, μας κυβερνούν. Τα παλιά χρόνια, τα κόμματα και οι πολιτικοί τους οποίους μνημονεύσαμε, με τη συνεπή στάση τους στο πλευρό του λαού και τους σθεναρούς αγώνες τους, έδιναν και προοπτική για το μέλλον. Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι μνημονιακοί ενσυνείδητοι διοργανωτές της παραλύσεως του έθνους έχουν ποτίσει τις ψυχές των πολιτών με τον φόβο για το μέλλον, αφού δεν υπάρχει φως από πουθενά.

Ο περίφημος ηγέτης της Αριστεράς του βρετανικού Εργατικού Κόμματος, ο Ανιούριν Μπέβαν –κορυφαία μορφή του σοσιαλισμού–, έλεγε: «Δεν υπάρχει φόβος πιο εξουθενωτικός από τον φόβο του μέλλοντος. Η επίδρασή του πάνω στα ευαίσθητα πνεύματα είναι βαθιά. Οδηγεί σε μια γενική δυσπιστία για την αξία της ανθρώπινης νόησης, γιατί αν το λογικό δεν μπορεί να προσφέρει μια πιο ευχάριστη προοπτική, τότε θα πει ίσως πως το ίδιο το λογικό δεν δουλεύει καλά…». Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που από έκθεση των αρχών μιας ριζοσπαστικής ομάδας έγινε ένα από τα πλέον διαβασμένα κείμενα στον κόσμο, ξεκινούσε με αυτά τα λόγια: «Ένα φάντασμα τριγυρίζει στην Ευρώπη, το φάντασμα του Κοινωνισμού…». Τώρα λέμε: «Ένας βρικόλακας τριγυρίζει στην Ευρώπη: Ο καπιταλισμός των τραπεζιτών, που εδρεύει στις Βρυξέλλες». Και αυτός είναι πραγματικός και όχι μυθολογικός βρικόλακας, αφού τρέφεται από το αίμα των λαών. Με άκρατο κυνισμό, τα σαρκοφάγα αυτά κοράκια της ευρωπαϊκής συμμορίας μάς δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να πάρουμε τη νέα δόση εάν δεν εφαρμόσει η κατοχική μας κυβέρνηση τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Το πιο ανάλγητο αντιλαϊκό μέτρο. Και η ψευδοαριστερά το δέχεται για να μένει στην εξουσία.

Στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, με την κυριαρχία μιας παθιασμένης αντικομμουνιστικής Δεξιάς, φακέλωναν όσους διαμαρτύρονταν για την κοινωνική αδικία και θεωρούσαν ότι όλοι αυτοί δεν ήσαν «καλοί Έλληνες»! Σήμερα, ξένα κέντρα «φακελώνουν» με ηλεκτρονικές μεθόδους όσους χαρακτηρίζουν «ευρωσκεπτικιστές» και «δραχμιστές»! Όλους εμάς που αρνούμεθα τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική», αφού αυτή ισοδυναμεί με τη χειρότερη δικτατορία που γνώρισε ποτέ η υφήλιος. Με Ευρωπαϊκή Ένωση, η δημοκρατία αποτελεί λέξη κενή περιεχομένου.

Γι’ αυτό χρειάζεται επειγόντως να δημιουργηθεί μια νέα, αληθινή αγωνιστική Αριστερά, η οποία δεν θα πετάξει μόνο τη μάσκα από τους καπήλους αυτής της ιδεολογίας, δεν θα αρκεστεί σε μια κούφια συνθηματολογία, αλλά θα παρουσιάσει στους Έλληνες συγκεκριμένο σχέδιο, με μελέτη οικονομολόγων, για έξοδο από τη δικτατορία των Βρυξελλών. Μια νέα Αριστερά με εθνική συνείδηση, η οποία θα απαγορεύσει με ΝΟΜΟ τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας (και όχι μόνο) για οποιονδήποτε λόγο. Αυτήν που θα κάνει πράξη αυτό που θεωρούσε ο φλογερός ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος ότι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του Συντάγματος: «Η κατοικία εκάστου είναι άσυλος. Ουδείς στερείται της ιδιοκτησίας του…».

Γενικό είναι το αίσθημα πως μια αλλαγή πρέπει να προκύψει, και θα προκύψει όταν σπάσουμε τις αλυσίδες του καπιταλισμού των τραπεζιτών. Η αλλαγή αυτή έχει ανάγκη από καινούργιο σοσιαλιστικό φορέα, τον οποίο θα εκφράσουν άνθρωποι με ήθος, που δεν θα μαγεύονται από την Κίρκη των Βρυξελλών. Κάποτε –έστω αργά– θα πρέπει να γίνει συνείδηση στους πάντες ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι ούτε μόδα, που παρασέρνει χωρίς πεποίθηση, ούτε μάσκα για να κρύβει την Αντίδραση και την ευρωδουλεία, όπως συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με την ΠΑΣΟΚική «Συμπαράταξη». Στα πλαίσια τα σοσιαλιστικά πρέπει να μπουν εκείνοι μόνο που νιώθουν την ανάγκη να πολεμήσουν πραγματικά εναντίον της ευρωπαϊκής μνημονιακής δικτατορίας. Ο σοσιαλισμός, για να αντιπαλέψει τη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να είναι γνήσιος. Και όπως έλεγε ο «μεγάλος αιρετικός» του Γιουγκοσλαβικού Κομμουνισμού, ο Μίλοβαν Τζίλας: «Οι γνήσιες ιδέες δεν απομονώνονται ποτέ…». Μόνο τότε η Αριστερά θα καταστεί αξιόπιστη.

Στην παλιά εποχή, η Κομμουνιστική Διεθνής προέβλεπε: «Σε περίπτωση ενδεχόμενης στρατιωτικής επέμβασης των κεφαλαιοκρατών εναντίον του προλεταριάτου, μπορεί να παρουσιαστεί ανάγκη μιας πολεμικής κομμουνιστικής οικονομικής πολιτικής, δηλαδή ένας πολεμικός κομμουνισμός…». Σήμερα, που βιώνουμε οικονομική επέμβαση των κεφαλαιοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον των λαών, έχουμε ανάγκη από έναν «πολεμικό σοσιαλισμό», μια σκληρή άμυνα στους διεθνείς τραπεζίτες. Ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, στο έργο του για τους «Εμπόρους των Εθνών» έδινε προφητικό χαρακτηρισμό για τους φαύλους πολιτικούς. Έγραφε: «Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοινοβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκοι. Καλώ δε ούτω τους λεγομένους πολιτικούς. Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά διά τους λαούς, εν τη βαθυζόφω σκοτία του εργαστηρίου των…»! Λες και τα έγραφε αυτά για τους σύγχρονους «μαύρους χαλκείς», που μας ξεπουλάνε στους σημερινούς «Εμπόρους των Εθνών»…

Η αγωνιστική ΕΛΛΗΝΙΚΗ Αριστερά, την οποία αναζητούμε, δεν χρειάζεται να έχει αφετηρία τον Μαρξ και τον Λένιν. Πρότυπο θα έχει τον Ρήγα Βελεστινλή, που με την επαναστατική του προκήρυξη για τα δίκαια του Ανθρώπου στήριξε την αποτίναξη της τυραννίας στις δυνάμεις και μόνο των υποδούλων λαών. Στα κείμενά του, που τα διακατέχει μια επαναστατική δημιουργική ορμή, ο Ρήγας δεν απευθύνεται για βοήθεια στις τότε μεγάλες δυνάμεις «Ανατολής και Δύσεως», αλλά μονάχα στις γηγενείς δυνάμεις του γένους. Το κάλεσμα του εθνομάρτυρα έχουμε ανάγκη. Καταλαβαίνω ότι ο πόθος αυτός δεν είναι κάτι εύκολο. Μην ξεχνάμε, όμως, τα λόγια του Ζορές: «Η Ιστορία διδάσκει στους ανθρώπους τη δυσκολία των μεγάλων προσπαθειών. Αλλά δικαιώνει την ακατανίκητη ελπίδα…».