Κ. Χατζηδάκης: Το σταυροδρόμι μεταξύ ανατολής και δύσης στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα δεν είναι μόνο γεωγραφικό
Το σταυροδρόμι μεταξύ ανατολής και δύσης στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα δεν είναι μόνο γεωγραφικό. Είναι σε κάποιο βαθμό πολιτικό και πολιτισμικό. Αυτό το γεγονός έχει θέσει μια σειρά από διλήμματα από τότε που συστάθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Ένα από αυτά τα διλήμματα βιώσαμε ιδιαίτερα στη Μεταπολίτευση. Τελικά το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή επικράτησε των συνθημάτων τύπου «Έξω από την Ευρώπη, έξω από το ΝΑΤΟ».
Το 2015 το δίλημμα αυτό επανήλθε όταν ένα μέρος του πολιτικού συστήματος υποστήριζε ότι θα ήταν προτιμότερο να τα τινάξουμε όλα στον αέρα και να βρεθούμε εκτός Ευρώπης.
Παρ’ ότι τότε φρενάραμε ένα βήμα πριν τον γκρεμό, σήμερα βρισκόμαστε και πάλι σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ δύο προσεγγίσεων:
• Από τη μία την προσέγγιση υπευθυνότητας και κοινής λογικής που θα μας επιτρέψει να γίνουμε μια κανονική, σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
• Και από την άλλη μια προσέγγιση πολιτικής τυμβωρυχίας και ακραίας επιθετικότητας που υπονομεύει το μέλλον της χώρας, αλλά και οποιασδήποτε μελλοντικής κυβέρνησης.
Με τι έχει να κάνει, λοιπόν, ο εκσυγχρονισμός, για τον οποίο έχουμε έρθει να συζητήσουμε;
1. Ο εκσυγχρονισμός έχει να κάνει πρώτα απ’ όλα με το να κοιτάμε το μέλλον σε ένα πλαίσιο εθνικής ενότητας. Να γυρνάμε την πλάτη στον πειρασμό του εμφύλιου πετροπόλεμου. Να συμπεριφερόμαστε με σοβαρότητα και αίσθηση ευθύνης, ανεξαρτήτως της παράταξης στην οποία ανήκουμε.
2. Το δεύτερο στοιχείο του εκσυγχρονισμού έχει να κάνει με τη θωράκιση των θεσμών. Να μην επιτρέψουμε να υπονομεύεται η Δικαιοσύνη από μικροπολιτικές μεθοδεύσεις και επικοινωνιακά κόλπα. Δεν μπορεί να προχωρήσει ένα κράτος δικαίου με λαϊκά δικαστήρια και διαρκή μπουρδολογία. Ούτε με μια κυβέρνηση που οραματίζεται ότι μπορεί να παίζει τον ρόλο του αστυνομικού, του εισαγγελέα και του δικαστή.
3. Η τρίτη προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη είναι η εφαρμογή των καλών ευρωπαϊκών πρακτικών. Δεν γίνεται να αποτελούμε άλλο εξαίρεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να τα κάνουμε όλα ανάποδα και να περιμένουμε πως θα οδηγηθούμε, εκ θαύματος, σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Σερνόμαστε 10 χρόνια σε αυτήν την κρίση. Έχουν δοκιμαστεί διαφορετικές παρατάξεις. Δεν γίνεται να μην έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας. Δεν γίνεται να μην βλέπουμε πόσο διαφορετικά εξελίχθηκαν τα πράγματα σε άλλες χώρες που επλήγησαν από την κρίση όπως η Κύπρος.
Κυρίες και κύριοι,
Όταν μιλάμε για στήριξη του ιδιωτικού τομέα, προσέλκυση επενδύσεων και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας δεν πρόκειται για κάποια δική μας πατέντα. Όμως αυτά τα πράγματα που θεωρούνται δεδομένα στις ανεπτυγμένες οικονομίες παγκοσμίως, εδώ συχνά αποτελούν αφορμή πολέμου.
Βρέθηκα στις αρχές της βδομάδας στα εγκαίνια του νέου προβλήτα της Cosco . Και αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε αγωνιστεί για αυτή την επένδυση η οποία έφερε σημαντική αύξηση της κίνησης στο λιμάνι του Πειραιά, και φυσικά πολλές θέσεις εργασίας.
Θυμήθηκα, όμως, με απογοήτευση, πόσο είχε πολεμηθεί αυτό το πρότζεκτ. Όπως είχαν πολεμηθεί τα πρότζεκτ του ΟΤΕ, αλλά και αργότερα της Ολυμπιακής, κάτι που βίωσα ιδιαίτερα έντονα ως ο αρμόδιος υπουργός. Δεχθήκαμε, δηλαδή, στην περίπτωση της Ολυμπιακής, σφοδρή κριτική για μια συμφωνία με την οποία το ελληνικό κράτος εξοικονόμησε 400 εκατομμύρια τον χρόνο, ενώ πήρε 200 εκατομμύρια από την πώληση και πλέον εισπράττει περίπου 250 εκατομμύρια τον χρόνο από τις αερομεταφορές!
Αντίστοιχη εχθρικότητα βλέπουμε βέβαια και σήμερα σε πρότζεκτς όπως το Ελληνικό. Με μεγάλες καθυστερήσεις που στερούν πολλά εκατομμύρια ευρώ από την ελληνική οικονομία και εκατοντάδες θέσεις εργασίες από τους Έλληνες πολίτες.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αυτοί που υπερασπίζονται τέτοιες αντιλήψεις δηλώνουν και προοδευτικοί!
Και σας ρωτάω: Είναι προοδευτικό να διώχνουμε επενδυτές τη στιγμή που η οικονομία μας υπολογίζεται πως έχει ανάγκη 100 δις ευρώ επιπλέον επενδύσεις στην πενταετία; Είναι προοδευτικό να μένουμε προσκολλημένοι στις κρατικίστικες ιδεοληψίες του παρελθόντος και να κρατάμε τον ιδιωτικό τομέα όμηρο της υπερφορολόγησης και της γραφειοκρατίας; Είναι προοδευτικό να στερούμε από τους νέους τη δυνατότητα να δουλέψουν στην πατρίδα τους και να τους στέλνουμε κατά χιλιάδες στο εξωτερικό;
Είναι προοδευτικό το να μη θέλουμε να αλλάξει τίποτα ; Αν ναι, τότε οι λέξεις κυριολεκτικά έχουν χάσει το νόημά τους!
Κυρίες και κύριοι,
Το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας είναι απλό:
Από τη μία, μπορούμε να μείνουμε όμηροι ιδεοληψιών που κρατούν την οικονομία μας σε τέλμα και κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους. Να συνεχίσουμε να εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε αλλαγή και να συντηρούμε ένα παλιό, αναποτελεσματικό, κρατικίστικο σύστημα, ισχυριζόμενοι ότι αυτό είναι προοδευτική προσέγγιση.
Από την άλλη, μπορούμε να προχωρήσουμε με θάρρος στις αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα. Να τολμήσουμε να σπάσουμε τις προκαταλήψεις δεκαετιών και να υιοθετήσουμε καλές ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές που πέτυχαν αλλού. Για να χτίσουμε όλοι μαζί την Ελλάδα της ελευθερίας, της δημιουργίας και των ευκαιριών για όλους.
Είναι στο χέρι μας ποιον δρόμο θα επιλέξουμε σε αυτό το σταυροδρόμι.
