Τέτοιες Ελληνίδες έχουμε ανάγκη…

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των πολέμων, των ανελέητων βομβαρδισμών, με θύματα αθώα παιδιά, με σύριους πρόσφυγες και μετανάστες απ’ τα ανατολικά παράλια να μισοπνίγονται μέσα στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, προσπαθούσα να βρω μια διέξοδο που θα γέμιζε την ψυχή μου γαλήνη και αισιοδοξία. Ψάχνοντας στο internet βρήκα μια είδηση ιδιαίτερα τρυφερή και συνάμα κολακευτική για το ελληνικό στοιχείο, που παρά τις χίλιες δύο ατυχίες του έχει ακόμα το δικαίωμα να καυχάται.

Το 2017, που πέρασε, ήταν ένα καράβι που μας ταξίδεψε για 12 μήνες. Σε αυτούς τους μήνες ζήσαμε άσχημες εμπειρίες και μας σημάδεψαν, όμως η χρονιά έφυγε. Πίσω μείναμε άνθρωποι που ακόμα ελπίζουμε. Και μέσα σ’ αυτούς μία δασκάλα, η Άντρια Ζαφειράκου, που πέρασε από 40 κύματα για να κερδίσει την αποδοχή και να επιβάλλει τις καινοτομίες της αυτές που μας ενέπνευσαν για ένα καλύτερο μέλλον.

Ελληνίδα δασκάλα διδάσκει σ’ ένα σχολείο, σε περιοχή εκτός Λονδίνου, στο Μπρεντ, με παιδιά μεταναστών, τα οποία καλημερίζει σε 35 διαφορετικές γλώσσες. Ακόμα, η ίδια έχει αναλάβει, εκτός από την τυπική διδασκαλία, και κάθε είδους δραστηριότητα, που σκοπό έχει όλα αυτά τα παιδιά να γίνουν ένα ενιαίο σύνολο, μιας γενιάς καινούργιας, που θα περιλαμβάνει όλες τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς, φτιάχνοντας μια κοινωνία αλληλεγγύης, αντιρατσιστικής. Προτάθηκε δε για το βραβείο παγκόσμιου δασκάλου. Μήπως αυτό δεν είναι ένα είδος θριάμβου για την πατρίδα της, που μπορεί, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες, να βγάζει απ’ τα σπλάχνα της επιστήμονες παγκοσμίως αναγνωρισμένους;

Διάβασα το ιστορικό της εξέλιξής της και ένιωσα περήφανη όταν ανακάλυψα το όνομα της Βίκυς Νανά, που βραβεύτηκε με τον ίδιο τίτλο απ’ τον γερουσιαστή Μάρτιν Γκόλντεν του Μπρούκλιν για τον αγώνα της, το ήθος και την αφοσίωσή της στην εκπαίδευση.

Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την Ελληνίδα Αγγελική Παππά, που δημιούργησε το «I love Dyslexia» για να βοηθήσει έξυπνα παιδιά που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα και έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος τρόπος μάθησης. Έτσι ίδρυσε το «I love Dyslexia», που προσπαθεί να ανοίξει τα μυαλά των παιδιών ή και των μεγαλύτερων ακόμα, δημιουργώντας έτσι τους επόμενους καινοτόμους του κόσμου. Σήμερα η Αγγελική Παππά προσπαθεί να ενταχθεί στη δεκάδα των υποψηφίων για το βραβείο Νόμπελ. Βέβαια το όνομά της δεν έγινε γνωστό απ’ τα δελτία ειδήσεων, όπως άλλων που συμμετέχουν στη λίστα. Την αναγνώρισε το κοινό και της έδωσε την ελπίδα να αναπτύξει τις δραστηριότητές της με το που θα πάρει το βραβείο Νόμπελ.

Πώς λοιπόν να μη νιώθω αισιόδοξη, όταν βλέπω την πατρίδα μου να τιμάται από όλον τον αναπτυγμένο κόσμο. Απ’ την άλλη, όμως, θίγεται από έναν λαό με διαφορετικά πιστεύω και ήθη, τη γειτονική Τουρκία, ή ακόμα και από τους βόρειους γείτονές μας, που ξαφνικά τους έπιασε το πάθος της εξουσίας και διεκδικούν να αλλοτριώνουν παράπλευρα κράτη και λαούς. Υπάρχει μια έντονη αναστάτωση σε όλα τα Βαλκάνια και εύχομαι να μην εξελιχθεί σε λουτρό αίματος αυτός ο παθιασμένος εθνικισμός για αλλαγή συνόρων και επιβολή του δυνατότερου.

Θα ήθελα, εκτός από τα οικονομικά σκάνδαλα, κάποτε να ακούσω τι λέει η κυβέρνησή μας για τις κινήσεις αυτές των γειτόνων μας και να μας πει αλήθειες που μπορεί να κρύβονται πίσω από μισόλογα.

Τι συμβαίνει τελικά με τα Σκόπια, τι σκοπό έχει η Αλβανία, που πιπιλίζει σαν καραμέλα τους Τσάμηδες, τι ζητούν επιτέλους οι αιώνιοι εχθροί μας, οι Τούρκοι, που ταλαιπωρούν πρώτα το δικό τους κράτος κι έπειτα τους γύρω τους, για λόγους που μόνο αυτοί ξέρουν; Ποιοι είναι οι μεγάλοι τους σύμμαχοι; Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ και δεν θέλω να κατανοήσω πολιτικά παιχνίδια που αγνοούν τον άνθρωπο και επιδιώκουν το συμφέρον, χωρίς, ούτε για μια στιγμή, να λιγοψυχούν μπρος στα αθώα, ανήλικα θύματά τους. Παιδιά τυλιγμένα σε λευκά σεντόνια κείτονται στη γη, βουτηγμένα στο αίμα και κανείς μα κανείς δεν ασχολείται σοβαρά μ’ αυτό το έγκλημα, που ξεκληρίζει γενιές ολόκληρες.