Καλή δουλειά…

 Για άλλη μια φορά στην ιστορική της διαδρομή η Ελλάδα βρίσκεται μόνη, χωρίς συμμάχους και χωρίς την -απαραίτητη- πνευματική και οικονομική θωράκιση που απαιτούν οι καιροί…

«Όλα για τους υδρογονάθρακες»… θα έπρεπε να είναι ο τίτλος για τη συγκεκριμένη ενότητα των ιστορικών γεγονότων που ζούμε το τελευταίο διάστημα. Γεγονότα που αποτελούν τη διαφαινόμενη επίτευξη του στόχου της Τουρκίας, η οποία, με προσήλωση, τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθεί να επανέλθει στην προ δύο αιώνων θέση της στον κόσμο…

Αυτό το… ιδιότυπο «χαράτσι» καλείται να πληρώσει η Ελλάδα στη νεοθωμανική εποχή, μιας και οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις της γείτονος σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο περνούν από αυτό το κομμάτι γης.

 Η ενίσχυση της θρησκευτικότητας αλλά και της εθνικής συνείδησης, η οποία, με επιτυχία έως τώρα, ταυτίζεται με αυτήν, στον βαλκανικό χώρο -και βεβαίως στην ελληνική Θράκη- αποτελεί ένα ακόμα όπλο διαπραγμάτευσης της Τουρκίας προς αυτήν την κατεύθυνση…

Επίσης, οι επιμέρους μας διαφορές με την Αλβανία και τα Σκόπια, που τόσο έντεχνα (;) καλλιέργησαν οι Τούρκοι -ελλείψει (εθνικής) στρατηγικής από την πλευρά μας-, οδηγούν τη χώρα μας σε προδιαγεγραμμένη πορεία…

Εννοείται πως το φύλλο δεν γυρίζει με δηλώσεις του τύπου «είμαστε αποφασισμένοι να υποστηρίξουμε τις κόκκινες γραμμές», που έχουν ακουστεί από κυβερνητικά (και όχι μόνο) χείλη… Όταν έννοιες όπως εθνική κυριαρχία, προάσπιση συνόρων, υπεράσπιση της πατρίδας -έννοιες, δηλαδή, που σήμερα θεωρούνται τουλάχιστον «παρωχημένες»- αντικαθίστανται με τίτλους… λαϊκών καψούρικων ασμάτων, αυτό από μόνο του αποδεικνύει το μέγεθος της αποσάθρωσης στην οποία έχουν περιέλθει οι ηγήτορες και κατ’ επέκταση και ο λαός που τους τοποθέτησε σε αυτήν τη θέση…