Όλα έχουν ένα όριο, κύριε Ερντογάν

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

-Να μην ανοίξει το καπάκι

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στο δημοτικό αν δεν κάνω λάθος, η Κύπρος ήταν μια πληγή στα στήθη της Ελλάδας που αιμορραγούσε ακατάσχετα, που αγωνιζόταν, με λίγα μόνο διαστήματα ειρήνης. Πότε οι Άγγλοι, πότε οι Τούρκοι, έπαιζαν στα ζάρια έναν λαό με παραδόσεις, με ιστορία και με φύτρα ελληνική. Θυμάμαι τον Καραολή και τον Δημητρίου, τα πρώτα θύματα που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ κι όλη η Ελλάδα θρήνησε τον χαμό τους. Όμως μέχρι σήμερα αυτό το κομμάτι της ελληνικής γης, που είχε την κακοτυχία να βρίσκεται ολομόναχο στο κέντρο της θάλασσας, εξακολουθεί να αποτελεί θήραμα για τους γείτονές μας και εξιλαστήριο θύμα της Τουρκίας, που δείχνει κατά καιρούς τις προθέσεις της για να κρύψει τις αποτυχίες και τα λάθη της.

Έτσι, ο μέγας Σουλτάνος Ερντογάν, προσπαθώντας να ανεβάσει το ηθικό του λαού του, εχθές μας φοβέρισε για μία ακόμη φορά ότι το οθωμανικό χαστούκι είναι βαρύ κι ασήκωτο. Τρίβεται ο λύκος στη μα­γκούρα του τσοπάνη, όμως κάποτε θα πρέπει καταλάβουν οι αιώνιοι εχθροί μας ότι όλα έχουν ένα όριο. Όσο κι αν μαζεύει τα πλήθη για να τον αποθεώνουν, ξεχνά ότι στην αντίπερα όχθη βρίσκεται ένας σημαντικός λαός που μπρος στην ελευθερία και την ανεξαρτησία του δεν υπολογίζει λεγεώνες, τα δίνει όλα μέχρις εσχάτων, αψηφώντας το γιουρούσι και τα πωρωμένα στίφη εξ ονόματος του Αλλάχ.

Με εξοργίζει το θράσος του Σουλτάνου, το ύφος και η πολιτική του. Εμβόλισαν ένα στρατιωτικό πλοίο και δεν σκέφτηκαν ότι για δευτερόλεπτα δεν έπεσαν πάνω στην βραχονησίδα, την ελληνική βραχονησίδα, τα Ίμια, που όσο κι αν την εποφθαλμιούν δεν έχουν το δικαίωμα να υψώσουν την τουρκική σημαία. Για μια ολόκληρη ζωή η κυρά της Ρω ύψωνε τη σημαία και φύλαγε Θερμοπύλες, μέχρι το τέλος της ζωής της, πάνω σε ένα μικρό νησάκι που ούτε ο χάρτης καλά καλά δεν το δείχνει. Και θα φοβηθούμε το οθωμανικό χαστούκι; Δεν μετρά καλύτερα τα χαστούκια που τρώει από δω κι από κει; Ή νομίζει ότι μας κάνει χάρη που υπάρχουμε.

Αδιόρθωτα σκυλιά, αγαρηνά, τριγυρνούν γύρω από την πατρίδα προκαλώντας. Δεν σέβονται τίποτα. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί σκυλιάζουν για τα ευρήματα του θαλάσσιου χώρου και αυτοί είναι απ’ έξω. Γιατί μέσα στη μύτη τους τα ελληνικά νησιά κρατούν καλά, αδιαφορώντας για την ύπαρξη του Σουλτάνου, που σπέρνει ανέμους, θερίζοντας θύελλες, μίσος και πάθος από την απέναντι πλευρά. Μπορεί οι Έλληνες να μη μιλούν, να ανταποκρίνονται με ηπιότητα αλλά είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει και το καπάκι του αναπηδά κάθε φορά που ο αφρός του ξεχειλίζει. Ας κάνει λοιπόν την προσευχή του να μην ανοίξει αυτό το καπάκι, γιατί φοβάμαι ότι θα έχει το τέλος όλων των ηγετών που είχαν πάρει τα μυαλά τους αέρα, θεωρώντας τους εαυτούς τους παντοκράτορες.

Η Ελλάδα ξέρει να πολεμά, ξέρει να αμύνεται και να κρατά γερά τα κεκτημένα της. Είναι αστείο και γελοίο μαζί να στέλνει τα αεροπλάνα του πάνω από τη γη μας, να στέλνει τον στόλο του στις θάλασσές μας για να φανεί στα μάτια των Ευρωπαίων η δύναμη και το μεγαλείο του. Ό,τι όμως και να κάνει, η Ελλάδα είναι τόπος ιερός, που δεν μπορείς εύκολα να αγγίξεις γιατί ματώνεσαι και γιατί είναι ο Ομφαλός της Γης, που τον προστατεύουν όλοι οι άγγελοι.