«Δορυφόρους» της θέλει να κάνει την Ελλάδα και την Κύπρο η Τουρκία
Αποτελεί τη μεγάλη και μόνιμη απειλή για τον Ελληνισμό
Σε απόλυτη και γενικευμένη αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου προχωρά η Τουρκία, θέλοντας να στείλει μήνυμα ότι η εμπλοκή της στη συριακή κρίση και τα ανοιχτά μέτωπα στα νοτιοανατολικά σύνορά της δεν αποδυναμώνουν ούτε περιορίζουν τις αναθεωρητικές βλέψεις της σε Αιγαίο και Μεσόγειο.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα διαλύουν τις ψευδαισθήσεις που είχαν ορισμένοι στην Αθήνα, ειδικά όσοι πίστεψαν ότι με την επίσκεψη Ερντογάν και τους τεμενάδες προς τον ίδιο εξευμενίζεται η Τουρκία αλλά και όσοι θεωρούν ότι μπορούν ανέξοδα να πωλούν πατριωτισμό και κατόπιν να διαμαρτύρονται γιατί δεν έσπευσαν να μας σώσουν οι σύμμαχοι και εταίροι, και συγχρόνως μας προσγειώνουν στη σκληρή πραγματικότητα.
Κατέρρευσε ο μύθος του «καλού Ερντογάν»
Η Τουρκία αποτελεί τη μεγάλη και μόνιμη απειλή για τον Ελληνισμό.
Συγχρόνως, όμως, καταρρέουν και οι γνωστές αστείες θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες, με μια τάση υποβάθμισης της τουρκικής απειλής, αποδίδεται η αναθεωρητική πολιτική του Ερντογάν στα… προβλήματα που είχε στη Συρία και στην… προσπάθειά του «να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη της χώρας του». Και φυσικά δεν έχει καμία απολύτως σημασία, ακόμη κι αν ίσχυαν αυτές οι θεωρίες, καθώς η απειλή παραμένει η ίδια για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η τακτική που ακολουθεί η Τουρκία έχει συγκεκριμένο στόχο: Μέσω της στρατιωτικής απειλής επιδιώκει να φινλανδοποιήσει το Αιγαίο και να βάλει πόδι στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και στην κυπριακή ΑΟΖ στη Μεσόγειο.
Στο Αιγαίο, και συγκεκριμένα στα Ίμια, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής που ακολούθησε η κυβέρνηση Σημίτη στη διαχείριση της κρίσης του 1996, όπου με τη συμφωνία απεμπλοκής που προώθησε ο Ρ. Χόλμπρουκ σταδιακά τα Ίμια μετατράπηκαν σε γκρίζα ζώνη.
Και αργότερα, με τη Συμφωνία της Μαδρίτης, η κυβέρνηση Σημίτη και πάλι αποδέχθηκε το τελεσίγραφο των Τούρκων, αποδεχόμενη τη δέσμευση για «αποφυγή μονομερών ενεργειών», που περιλαμβάνουν, δυστυχώς, και την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας είτε στην υφαλοκρηπίδα είτε στην επέκταση των χωρικών υδάτων, και ταυτοχρόνως αναγνώρισε τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Δυστυχώς, η Τουρκία κρατά στα χέρια της τη βαλβίδα της έντασης και τη χρησιμοποιεί κατά βούληση με στόχο να υπενθυμίζει κατά περιόδους τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντά» της στο Αιγαίο, να επαναφέρει τις διεκδικήσεις της και να ανανεώνει το πλαίσιο στο οποίο θέλει να παγιδεύσει τις συνομιλίες που σχεδόν 18 χρόνια είναι σε εξέλιξη μεταξύ των δύο χωρών για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, τις λεγόμενες διερευνητικές επαφές.
Η Τουρκία, ειδικά σήμερα, που ο κ. Ερντογάν δεν χαλιναγωγείται, φλερτάρει πολύ συχνά με ένα θερμό επεισόδιο, το οποίο θα οδηγούσε, υπό την απειλή ενός μεγαλύτερου πλήγματος, την Αθήνα σε μια απευθείας διαπραγμάτευση του καθεστώτος του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας σε Αιγαίο και Μεσόγειο.
Σε ό,τι αφορά μάλιστα την πολιτική κανονιοφόρων που ακολουθεί στην Κύπρο, ο στόχος αφορά και την ουσία του Κυπριακού, καθώς με το μπλοκάρισμα των ενεργειακών σχεδιασμών της Κύπρου ουσιαστικά η Κυπριακή Δημοκρατία μετατρέπεται σε χώρα μειωμένης κυριαρχίας και ενισχύονται εκείνοι που μαζί με την Τουρκία πιέζουν ώστε η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων στην ΑΟΖ να παγώσει ή με σαφήνεια να ορισθεί η ισότιμη διαχείρισή τους με το ψευδοκράτος μέχρις ότου υπάρξει λύση του Κυπριακού.
Συγκεκριμένα στην Κύπρο ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει μια τέτοια κρίση, καθώς η Τουρκία θεωρεί ότι ο ενεργειακός σχεδιασμός της Κύπρου μπαίνει σε αποφασιστική καμπή, καθώς με τον εντοπισμό και νέων κοιτασμάτων θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για τη διαδικασία εξόρυξης και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου, οπότε πλέον θα ήταν αργά για να εκδηλωθεί η αντίδραση της Τουρκίας. Και σύμφωνα με τη θεώρηση της Άγκυρας, μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε απόλυτο αδιέξοδο τις βλέψεις της, να αποκτήσει, δηλαδή, έλεγχο και της ελεύθερης περιοχής της Κύπρου μέσω των Τουρκοκυπρίων και στη βάση ενός σχεδίου λύσης του Κυπριακού, στα πρότυπα του Σχεδίου Ανάν, και όσων προωθήθηκαν στην τελευταία προσπάθεια για λύση του προβλήματος στο Κραν Μοντανά.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Τουρκία επέλεξε να προκαλέσει την κρίση στην κυπριακή ΑΟΖ στρεφόμενη εναντίον της ιταλικής εταιρείας ΕΝΙ, γνωρίζοντας φυσικά ότι η Ιταλία είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμη από άλλες χώρες, των οποίων εταιρείες εμπλέκονται στην κυπριακή ΑΟΖ, όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ.
Βεβαίως, οι γεωτρήσεις στο οικόπεδο 3 γίνονται για λογαριασμό της κοινοπραξίας της ΕΝΙ με τη γαλλική TOTAL, αλλά την ευθύνη της γεώτρησης έχει η ιταλική εταιρεία και για τον λόγο αυτό τους χειρισμούς και τις διαβουλεύσεις με την Άγκυρα έχει αναλάβει η ιταλική κυβέρνηση.
Για την Κύπρο η έκβαση αυτής της κρίσης είναι καθοριστική, καθώς εφόσον περάσει ο «τσαμπουκάς» της Τουρκίας τότε ουσιαστικά οδηγείται σε αναστολή το ενεργειακό πρόγραμμά της και συγχρόνως θα επανέλθουν με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι πιέσεις για επανέναρξη, υπό δυσμενείς όμως όρους, των συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού.
Κωνσταντίνος Τσάκαλος