Το Κυπριακό, το Κουρδικό, το Αιγαίο, το Μακεδονικό και το σκάνδαλο
Του
ΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗ
Οικονομολόγου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
-Εθνικιστικά παραληρήματα στην υπηρεσία ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών
Ήταν σίγουρο ότι το 2018 θα ήταν μια χρονιά με βαριά πολιτική ατζέντα που θα προκαλούσε εξελίξεις. Κανείς όμως δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι θα φθάναμε στο σημείο το σύνολο των πολιτικών εξελίξεων της χώρας να καθορίζεται από ξένα κέντρα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η παράταση της πολιτικής κρίσης στη Γερμανία έχει οδηγήσει σε σχετική υποβάθμιση τις εξελίξεις γύρω από το Μνημόνιο και έχει βγάλει στο προσκήνιο τις γεωπολιτικές εκκρεμότητες στη Βαλκανική και τη Μέση Ανατολή, όπου κυριαρχούν οι Αμερικανοί. Έτσι ανέκυψαν συγχρόνως το θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η συνακόλουθη ανάγκη λύσης του θέματος του ονόματος αναγνώρισής της από την Ελλάδα, η ανάγκη ελέγχου της τουρκοσυριακής μεθορίου και της Μοσούλης και η συνακόλουθη αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και οι εξορύξεις στην κυπριακή ΑΟΖ και η συνακόλουθη ανάγκη συμφωνίας για το Κυπριακό.
Τέλος, στο πλαίσιο της ανεξαρτησίας των αλβανόφωνων του Κοσσυφοπεδίου, οριστικοποιούνται και τα σύνορα με την Αλβανία. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλη αυτή η πρεμούρα σχετίζεται με τον έλεγχο των αγωγών αερίου για τα Βαλκάνια και τη Συρία και για τον έλεγχο κοιτασμάτων ενέργειας αναφορικά με την Κύπρο. Το Κόσοβο και η ΠΓΔΜ επιτρέπουν τον έλεγχο των ρωσικών αγωγών, ενώ η Μοσούλη είναι η συντομότερη οδός διέλευσης προς τη Μεσόγειο αγωγών από το Αζερμπαϊτζάν και τη Μέση Ανατολή.
Για τον έλεγχο των λαών και την υλοποίηση των αμερικανικών (κατά κύριο λόγο) σχεδίων έχουν επιστρατευτεί, ως συνήθως, οι κάθε λογής εθνικισμοί. Είναι μια πολιτική που αρχίζει με αλυτρωτικά συνθήματα και εθνικιστικό παραλήρημα και τελειώνει με ρεαλιστική συνθηκολόγηση στη λύση που προτείνουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Όμως χρειάζεται και ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος. Τον ρόλο αυτό παίζουν πραγματικά οικονομικά σκάνδαλα, όπως το σκάνδαλο Novartis και το σκάνδαλο Καμμένου – Σαουδικής Αραβίας. Από τη μια ξεκαθαρίζουν το πολιτικό σκηνικό από ανεπιθύμητους, από την άλλη υπενθυμίζουν σε αυτούς που μένουν ποιος έχει το μαχαίρι και το πεπόνι και τέλος κατευθύνουν την κοινή γνώμη στην επιθυμητή κατεύθυνση.
Το τραγικό είναι ότι μέσω των σκανδάλων ξένες υπηρεσίες μπορούν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη και την πολιτική ατζέντα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Είναι η πραγματικότητα ενός συστήματος-μαριονέτα που έχει παραδοθεί πλήρως στις απαιτήσεις των δανειστών της ΕΕ και των Αμερικανών. Η κατάντια είναι τέτοια που ο κ. Τσίπρας διαφημίζει ότι στην παρούσα φάση είναι ο εκλεκτός Αμερικανών και Ευρωπαίων και ως εκ τούτου διαθέτει προβάδισμα έναντι του κ. Μητσοτάκη.
Τις τελευταίες εβδομάδες μάλιστα αρκετοί συνεργάτες του διέρρεαν με νόημα ότι οι Αμερικανοί έβγαλαν το σκάνδαλο Novartis για να στηρίξουν τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του διαλύοντας τους αντιπάλους του. Βέβαια ήρθε μετά η εξεταστική για απιστία στον κ. Καμμένο και χάλασε και αυτό το αφήγημα. Ο μόνος που μπορεί να χαλάσει αυτόν τον συνδυασμό σήψης, κατάντιας και παράδοσης είναι ο λαϊκός παράγοντας. Από την εμπειρία των τελευταίων ετών δεν πρέπει να μένουμε στην προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά στο ανάστημα που ύψωσε ο κόσμος απέναντι στα Μνημόνια.
Ανάλογο ανάστημα πρέπει να υψώσουμε απέναντι στα σχέδια των Αμερικάνων να αναδιατάξουν τις δυνάμεις στην περιοχή, υποδαυλίζοντας παράλληλα τον ελληνικό και βαλκανικό εθνικισμό. Αντίστοιχες επιδιώξεις έχει και ο πολιτικά τελειωμένος Ερντογάν, που επιδιώκει εντάσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο μετά την τραγική αποτυχία των επιχειρήσεων ενάντια στους Κούρδους στη Συρία και το Ιράκ.
Χρειάζεται ένα πλατύ κύμα αλληλεγγύης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στον οποίο οι πραγματικές αριστερές δυνάμεις πρέπει να πρωτοστατήσουν.